"Κύριε, δεν μπορώ να Σε αγαπήσω όπως θέλω. Είσαι μια λεπτή ημισέληνος που ατενίζω κι ο εαυτός μου είναι η σκιά της Γης που με εμποδίζει να δω ολόκληρο το φεγγάρι. Η ημισέληνος είναι πολύ όμορφη κι ίσως κάποια σαν κι εμένα να μην πρέπει ή να μην μπορεί να δει παρά μονάχα αυτή* όμως φοβάμαι, Κύριε, ότι η σκιά του εαυτού μου θα μεγαλώσει τόσο που θα σκεπάσει εντελώς το φεγγάρι, κι ότι θα κρίνω τον εαυτό μου από τη σκιά που είναι το τίποτα."
"Δεν Σε γνωρίζω, Κύριε, γιατί εγώ η ίδια είμαι το εμπόδιο. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με να παραμερίσω τον εαυτό μου."
"Αν γνώριζα πλήρως τον εαυτό μου, Κύριε, αν μπορούσα να ανακαλύψω όσα μέσα μου είναι σχολαστικά και εγωκεντρικά, όσα είναι με οποιονδήποτε τρόπο ανειλικρινή, τότε τι θα γινόμουν; Αλλά πώς θα διαχειριζόμουν τα συναισθήματα που γίνονται πότε φόβος και πότε χαρά και βρίσκονται τόσο βαθιά εντός μου, που δεν μπορεί να τα συλλάβει ο νους μου; Φοβάμαι τα ύπουλα χέρια, Κύριε, που ψαχουλεύουν στο σκοτάδι της ψυχής μου. Σε παρακαλώ, προστάτεψέ με. Σε παρακαλώ, γίνε το πέπλο στην είσοδο του περάσματος. Κρατώ την πίστη μου από οκνηρία, Κύριε; Αυτή η ιδέα, ωστόσο, θα άρεσε σε κάποιον που μόνο να σκέφτεται μπορεί."
Φλάννερυ Ο' Κόννορ, "Ημερολόγιο προσευχής", Μετάφραση: Γιάννης Παλαβός, αντίποδες, 2015, σ. 17, 18, 23.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου