Ένα αριστούργημα παίζεται αυτόν τον καιρό στο θέατρο Αποθήκη:
"7 χρόνια", βασισμένο στην ταινία των Ισπανών Χοσέ Καμπέθα και Κριστιάν Κόντι.
Μια εξόχως ευρηματική σκηνοθεσία, του και εξαιρετικού ηθοποιού Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, χάρη στην οποία οι θεατές "βρίσκονται", αόρατοι, μέσα στο γραφείο όπου εκτυλίσσεται η όλη υπόθεση και νοιώθουν άμεσα την αγωνία και τον πανικό κάποιων, τον κυνισμό άλλων, την απελπισία όλων μπροστά στην επικείμενη συμφορά (;).
4 φίλοι (;) και συνεργάτες και 1 διαμεσολαβητής.
Ο ένας φίλος (Κωνσταντίνος Ασπιώτης), ενδυματολογικά και υφολογικά ο κυνικότερος όλων (ή μήπως όχι;...), επιχειρεί να ελέγξει κυριαρχικά όλη τη "διαδικασία"...
Η φίλη (Αλεξάνδρα Αϊδίνη), σύγχρονη, δυναμική (;), τους οικτίρει, τους πιέζει, τους απειλεί, τους περιφρονεί, φοβάται...
Ο άλλος φίλος (Γιώργος Χριστοδούλου), αδύναμος (;), δειλός (;), αναίσθητος (;), ελίσσεται, διαπραγματεύεται, προσπαθεί να πείσει, με κάθε μέσον, τους άλλους, τον άλλον (όλοι, τελικά, τον άλλον), να αναλάβει όλο το βάρος...
Ο τέταρτος της παρέας (Ορφέας Αυγουστίδης), ο μόνος ίσως που έχει διατηρήσει σώα και αβλαβή την ικανότητά του να αισθάνεται, να διακρίνει το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο, το έντιμο από το άτιμο, που ξέρει όλα όσα κρύβουν οι υπόλοιποι και τους τα πετάει στα μούτρα, όταν συνειδητοποιεί ότι του στήνουν εκείνη τη νύχτα μια αφόρητη συναισθηματικά παγίδα, διαπραγματεύεται (;) την εξέλιξη και την τύχη του...
Ο διαμεσολαβητής (Αλέξανδρος Λογοθέτης), πραγματιστής, διαμεσολαβητής μεταφορικά και κυριολεκτικά, ξαφνιάζεται, αλλά προσπαθεί να μην το δείξει (πολύ), συντονίζει, εξισορροπεί (;), σοκάρεται, συναλλάσσεται, αρκείται...
Πολλά ερωτηματικά.
Είναι πάντα οι άνθρωποι αυτό που δείχνουν και - κυρίως - αυτό που κρύβουν; Είναι μόνο τολμηροί ή δειλοί, ευαίσθητοι ή αναίσθητοι, καλοί ή κακοί, μεγαλειώδεις ή ανθρωπάκια; Μήπως - και αυτό είναι η προσωπική μου άποψη - μπορεί μεν να είναι όλα αυτά σε κάποιο, μικρό βαθμό, με ένα όμως χαρακτηριστικό να κυριαρχεί στον χαρακτήρα τους, χαρακτηριστικό που εντείνεται και αναδεικνύεται όταν η ζωή παίρνει επικίνδυνες στροφές;
Η συνέχεια στο θέατρο - όπου θα πάτε! Για να απολαύσετε την ασύλληπτη χορογραφία προσώπων και κινήσεων, για να κρατήσετε την ανάσα σας από όσα διακυβεύονται, για να εκπλαγείτε (;) από το τέλος...
Οπαδός και θαυμάστρια των ομαδικών δουλειών, σε κάθε τομέα, σε κάθε χώρο, δεν έχω παρά μόνο λόγια θαυμαστικά για την παράσταση και τους συντελεστές της!!!
Δεν είμαι - προφανώς! - κριτικός θεάτρου. Κάποιες εικόνες που σχηματίστηκαν στο κεφάλι μου, όταν είδα την παράσταση, θέλησα να σας δείξω...
Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου