Στο Μικρό Παλλάς, παίζεται ένα καθαρό έργο τέχνης (δεν είναι όλες οι παραστάσεις τέτοια έργα, μη νομίζετε...)
ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Σκηνοθετικά, εικαστικά, υποκριτικά, ευτυχεί μετά θάνατον ο Πίντερ ακόμα μια φορά, να "βλέπει" ένα έργο του κεντημένο με μεταξωτές κλωστές, από όλους τους συντελεστές.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος φέτος μας έχει αφήσει άναυδες και άναυδους [και] με τη σκηνοθετική του δεινότητα! Δεν ξέρω πώς κατεβάζει τέτοιες θαυμαστές ιδέες (μάλλον ξέρω ή υποθέτω: λόγω τεράστιας ευφυΐας!) παρουσίασης θεατρικών έργων.
Και "παίζει" με ηθοποιούς συμπαίκτες, εξέχουσας ποιότητας, ίσως γι'αυτό το αποτέλεσμα είναι τόσο αέρινα άψογο.
Ο φίλος του άνδρα και εραστής της γυναίκας, αμήχανος ερωτευμένος, πανικόβλητος αποτυχημένος (θεωρεί ο ίδιος) φίλος, κατάπληκτος με τον κυνισμό που (νομίζει ότι) διακρίνει στην ερωμένη του/σύζυγο του φίλου του, Γιώργος Χρυσοστόμου: παίζει με όλες τις αποχρώσεις, πείθει, συγκινεί, σοκάρει.
Ο προδομένος σύζυγος και προδομένος φίλος, κυκλοφορεί στις διάφορες εποχές του έργου, γνωρίζοντας(;), μη γνωρίζοντας(;), απελπισμένος(;), αδιάφορος(;), με μια υπόκωφη απειλή να εκπέμπεται από το σώμα και το βλέμμα του, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: αριστοτεχνικά μας αφήνει μετέωρους, ανίκανους να διατυπώσουμε οριστικά, τι νομίζουμε πως νοιώθει.
Η σύζυγος και ερωμένη, κυνική και φιλάρεσκη, μελαγχολική και απόμακρη, εγωίστρια και αφοσιωμένη, όχι διατεθειμένη βέβαια για μεγάλα ρίσκα, ερωτευμένη με μέτρο και χωρίς τηλέφωνο (στην ερωτική φωλιά τους), Κατερίνα Παπαδάκη: πείθει ως femme fatale, όχι ρωσικού μυθιστορήματος, αλλά αγγλικής [μεγαλο]αστικής κοινωνίας.
Και το κόκκινο, παντού, σε μικρές ή λίγο μεγαλύτερες (όχι όμως πολύ μεγάλες, όχι υπερεκχειλίζουσες, όχι επικίνδυνες...) δόσεις, υπαινίσσεται, ομορφαίνει για λίγο, απειλεί τη βολή, την "ισορροπία"...
Ο Harold Pinter εμπνεύσθηκε το έργο αυτό, από προσωπική του ιστορία. Το άλλο (υπαρκτό) πρόσωπο έγραψε μια άλλη εκδοχή της "αλήθειας" της ιστορίας τους:
https://www.theguardian.com/stage/2017/apr/22/joan-bakewell-pinter-betrayal-affair-keeping-in-touch-radio-4
"Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε"; κύριε Πιραντέλλο; Ή μήπως δεν έχει και τόση σημασία; Ή μήπως σημασία έχει μόνον ο πόνος που μπορεί(;), ίσως(;), σίγουρα(;), ένοιωσαν τα πρόσωπα του "δράματος"; Τελικά ποια μπορεί να λεχθεί, κυριολεκτικά, προδοσία; Αυτή της φιλίας (η σημαντικότερη, για μένα); Η ερωτική (υπερεκτιμημένη, ίσως...βασισμένη σε μια αυταπάτη ιδιοκτησίας...); Αυτή των προσωπικών αξιών;
Ποιος ξέρει;...
Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.
ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Σκηνοθετικά, εικαστικά, υποκριτικά, ευτυχεί μετά θάνατον ο Πίντερ ακόμα μια φορά, να "βλέπει" ένα έργο του κεντημένο με μεταξωτές κλωστές, από όλους τους συντελεστές.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος φέτος μας έχει αφήσει άναυδες και άναυδους [και] με τη σκηνοθετική του δεινότητα! Δεν ξέρω πώς κατεβάζει τέτοιες θαυμαστές ιδέες (μάλλον ξέρω ή υποθέτω: λόγω τεράστιας ευφυΐας!) παρουσίασης θεατρικών έργων.
Και "παίζει" με ηθοποιούς συμπαίκτες, εξέχουσας ποιότητας, ίσως γι'αυτό το αποτέλεσμα είναι τόσο αέρινα άψογο.
Ο φίλος του άνδρα και εραστής της γυναίκας, αμήχανος ερωτευμένος, πανικόβλητος αποτυχημένος (θεωρεί ο ίδιος) φίλος, κατάπληκτος με τον κυνισμό που (νομίζει ότι) διακρίνει στην ερωμένη του/σύζυγο του φίλου του, Γιώργος Χρυσοστόμου: παίζει με όλες τις αποχρώσεις, πείθει, συγκινεί, σοκάρει.
Ο προδομένος σύζυγος και προδομένος φίλος, κυκλοφορεί στις διάφορες εποχές του έργου, γνωρίζοντας(;), μη γνωρίζοντας(;), απελπισμένος(;), αδιάφορος(;), με μια υπόκωφη απειλή να εκπέμπεται από το σώμα και το βλέμμα του, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: αριστοτεχνικά μας αφήνει μετέωρους, ανίκανους να διατυπώσουμε οριστικά, τι νομίζουμε πως νοιώθει.
Η σύζυγος και ερωμένη, κυνική και φιλάρεσκη, μελαγχολική και απόμακρη, εγωίστρια και αφοσιωμένη, όχι διατεθειμένη βέβαια για μεγάλα ρίσκα, ερωτευμένη με μέτρο και χωρίς τηλέφωνο (στην ερωτική φωλιά τους), Κατερίνα Παπαδάκη: πείθει ως femme fatale, όχι ρωσικού μυθιστορήματος, αλλά αγγλικής [μεγαλο]αστικής κοινωνίας.
Και το κόκκινο, παντού, σε μικρές ή λίγο μεγαλύτερες (όχι όμως πολύ μεγάλες, όχι υπερεκχειλίζουσες, όχι επικίνδυνες...) δόσεις, υπαινίσσεται, ομορφαίνει για λίγο, απειλεί τη βολή, την "ισορροπία"...
Ο Harold Pinter εμπνεύσθηκε το έργο αυτό, από προσωπική του ιστορία. Το άλλο (υπαρκτό) πρόσωπο έγραψε μια άλλη εκδοχή της "αλήθειας" της ιστορίας τους:
https://www.theguardian.com/stage/2017/apr/22/joan-bakewell-pinter-betrayal-affair-keeping-in-touch-radio-4
"Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε"; κύριε Πιραντέλλο; Ή μήπως δεν έχει και τόση σημασία; Ή μήπως σημασία έχει μόνον ο πόνος που μπορεί(;), ίσως(;), σίγουρα(;), ένοιωσαν τα πρόσωπα του "δράματος"; Τελικά ποια μπορεί να λεχθεί, κυριολεκτικά, προδοσία; Αυτή της φιλίας (η σημαντικότερη, για μένα); Η ερωτική (υπερεκτιμημένη, ίσως...βασισμένη σε μια αυταπάτη ιδιοκτησίας...); Αυτή των προσωπικών αξιών;
Ποιος ξέρει;...
Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου