Σκωτία - Scotland

Τον Σεπτέμβριο θα γίνει δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Είναι πολύ ισχυρό το κίνημα υπέρ της ανεξαρτησίας. Και είναι πάντα "δύσκολες" οι σχέσεις Σκωτίας - Αγγλίας.

Το 1066 ήταν χρονιά - ορόσημο για την Αγγλία, όταν κατακτήθηκε από τους Νορμανδούς υπό τον Γουλιέλμο. Χρονολογία αδιάφορη τότε για τους κατοίκους της Σκωτίας.

Παρεμπιπτόντως, ένα από τα διασημότερα έργα τέχνης είναι η ταπισερί της Bayeux. Αναπαρίσταται, κεντημένη, η μάχη του 1066. Βρίσκεται στο μουσείο της Γαλλικής πόλης στη Νορμανδία, Bayeux.

Διαβάστε για τις εργασίες ολοκλήρωσης (φέτος) της ταπισερί, η οποία είχε μείνει ατελείωτη. Έχει πολύ ενδιαφέρον.
Bayeux tapisserie:
http://www.bbc.com/news/uk-england-28018096

Η πρώτη μεγάλου βεληνεκούς παρέμβαση των Άγγλων στα των Σκωτσέζων, ήταν το 1286, όταν ο βασιλιάς Alexander I πέθανε χωρίς να αφήσει διάδοχο. Ο Edward I της Αγγλίας, εκμεταλλευόμενος την αστάθεια που προκλήθηκε, έδωσε την υποστήριξή του στον John Balliol, εκπρόσωπο του ενός από τα δύο κλαν που διεκδικούσαν τον θρόνο (της Σκωτίας), υπό τον όρο ότι θα υποτασσόταν στην προστασία του (Edward I). Αυτός ο βασιλιάς (ο John Balliol), φοβούμενος μήπως του συμβεί ό,τι είχε συμβεί και στους Ουαλλούς το 1284, όταν κατακτήθηκαν από τον στρατό του Edward I, υπέγραψε συμμαχία με τον Philippe IV (επονομαζόμενο και Philippe le Bel ή roi de fer) της Γαλλίας, το 1295, την Auld Alliance (Old Alliance, στα Σκωτσέζικα), συμμαχία που διατηρήθηκε μέχρι και αρκετά χρόνια του 16ου αιώνα και έμβλημα της οποίας ήταν και το "Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου").

O Edward I, γνωστός και ως "Longshanks" (of long legs, ήταν πολύ ψηλός) ή "The Hummer of the Scots" (το σφυρί των Σκωτσέζων), αποφάσισε να εισβάλει στη Σκωτία και ήταν πολύ σκληρός εχθρός. Παράδειγμα της σκληρότητάς του ήταν το ότι από τους 8.000 κατοίκους της παράκτιας πόλης Berwick, έμειναν μόνο μια χούφτα άνθρωποι που διηγήθηκαν το τρομακτικό αυτό γεγονός.

Στην περίοδο εκείνη εμφανίζεται και ο εθνικός ήρωας πλέον της Σκωτίας, William Wallace (άγαλμά του βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία), ένας ευγενής (δευτεροκλασάτος) του οποίου τα ανδραγαθήματα του προσέδωσαν ένα τεράστιο γόητρο μεταξύ των ομοεθνών του (η ταινία Braveheart βασίζεται στη ζωή του) και ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 1297, συμμαχώντας και με άλλους Σκωτσέζους ευγενείς, νίκησε τον στρατό του Edward I στη μάχη του Stirling.

Προδόθηκε (ακόμα ένας...), αιχμαλωτίσθηκε και εκτελέσθηκε το 1305 στο Λονδίνο. Εν τω μεταξύ, οι διαμάχες μεταξύ ανταγωνιστικών κλαν στη Σκωτία, διαδέχονται η μια την άλλη. Το 1306 στέφεται βασιλιάς ο Robert the Bruce.

Οι νίκες του σε διάφορες μάχες τοπικές προανήγγειλαν το τέλος της Αγγλικής παρουσίας στη Σκωτία, το οποίο επήλθε το 1314, με τη μάχη του Bannockburn. Η νίκη αυτή κατοχύρωσε τη Σκωτσέζικη ανεξαρτησία για μεγάλο χρονικό διάστημα και το 1371 ανήλθε στο θρόνο η δυναστεία Stewart, η οποία βασίλεψε στη Σκωτία στη διάρκεια 3 αιώνων.

Πολλά γεγονότα συνέβησαν τους επόμενους αιώνες. Κατά τα τέλη του 1705, όταν η σχέση μεταξύ των δύο χωρών ήταν έκρυθμη και ο πόλεμος φαινόταν πολύ πιθανός, άρχισαν οι διαπραγματεύσεις ώστε να σχηματισθεί η Μεγάλη Βρετανία. Οι Άγγλοι ήθελαν το στέμμα να πάει στη Γερμανική δυναστεία του Αννόβερου και οι ηγέτιδες τάξεις των Σκωτσέζων απαιτούσαν εγγυήσεις για την πρεσβυτεριανή εκκλησία και τη διατήρηση του νομικού και εκπαιδευτικού τους συστήματος.

Το 1707 υπεγράφη εκουσίως από τα κοινοβούλια των δύο χωρών η Act of Union - σε μια ατμόσφαιρα επίσημης ισότητας, αν και η θέση των Σκωτσέζων ήταν πιο εύθραυστη.

Όπως σημειώνεται από τους γνώστες των ιστορικών αυτών γεγονότων, η Ενωτική Πράξη υπεγράφη λόγω προσπαθειών των ιθυνόντων στη Σκωτία, όμως ο λαός της Σκωτίας δεν ήταν υπέρ της ένωσης, γι'αυτό και συνεχίσθηκαν οι ταραχές για κάποιο διάστημα.

Το υπέροχο κάστρο του Εδιμβούργου! Το έχω επισκεφθεί, στη διάρκεια παραμονής μου αρκετά χιλιόμετρα έξω από την πόλη (και αυτό ήταν εμπόδιο για να επισκεφθώ την πόλη, εύχομαι να ξαναπάω), για τη Γ.Σ. της Commission Internationale de l'Etat Civil. 

Ιδιαίτερη - και πολύ ενδιαφέρουσα - περίπτωση δικαίου είναι και το δίκαιο της Σκωτίας, το οποίο υπάγεται στην κατηγορία με τον [τεχνικό] όρο "Μικτά νομικά συστήματα" - όπως είναι και το Κυπριακό δίκαιο, που ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση.

(Από το βιβλίο μου "Συγκριτικό Δίκαιο":

     "Ως μικτά νομικά συστήματα, χαρακτηρίζονται εκείνα που έχουν στοιχεία και του αγγλοσαξονικού common law,  και του civil law, δηλαδή των ευρωπαϊκών ηπειρωτικών δικαίων. Ορισμένα από αυτά είναι ανεξάρτητα κράτη και άλλα είναι μη ανεξάρτητα τμήματα κράτους με ομοσπονδιακή ή ενοποιημένη πολιτική δομή.
.....

Στις περισσότερες περιπτώσεις δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της αποικιακής περιόδου, όταν κράτη κυρίαρχα, με δίκαιο ευρωπαϊκό ηπειρωτικό, μεταβίβασαν – εκούσια ή ακούσια - υπερπόντιες αποικίες σε άλλα κράτη, στα οποία ίσχυε το αγγλοσαξονικό δίκαιο. Έτσι σχηματίσθηκαν π.χ. τα μικτά συστήματα των Φιλιππίνων, του Πουέρτο Ρίκο, της Λουιζιάνα, του Κεμπέκ, της Νότιας Αφρικής.

Ειδική περίπτωση αποτελεί η Σκωτία, η οποία απέκτησε ένα δομικά μικτό σύστημα, όταν συγχωνεύθηκε με τη Βρεταννία, με την Ενωτική Πράξη (Act of Union) του 1707. Έχει κοινά με την Αγγλία το δημόσιο δίκαιο και τους δημόσιους θεσμούς, όμως διατήρησε το ιδιωτικό της δίκαιο, το οποίο είναι ρωμαιοολλανδικής προελεύσεως, δηλαδή επηρεασμένο βαθειά από το ρωμαϊκό δίκαιο όπως ερμηνεύθηκε στην ηπειρωτική Ευρώπη.")

Και επειδή μου αρέσουν τα πάσης χώρας ιστιοπλοϊκά και καΐκια, ας κλείσω με μια άσχετη προς το θέμα μεν, υπέροχη όμως εικόνα από το Port Townsend (μικρό ψαροχώρι στην πολιτεία Washington). Φωτογραφία αναγνώστη της El País, από όπου και την τσίμπησα.