Οι καλοί άνθρωποι

Είπα να βάλω μόνο φωτογραφίες σήμερα... απόγευμα και δειλινό στη Ρώμη, πριν 2 εβδομάδες.

                                                                  Γλυκά χρώματα

Όμως δεν μπορώ να μη γράψω κάτι... Οι καλοί άνθρωποι δεν χάνονται ποτέ από τη μνήμη μας - μάλλον δεν χάνονται ποτέ από τη ζωή μας. Κάτι ξέρουν και οι αυτόχθονες λαοί που μιλούν για κοινότητα ζώντων και τεθνεώτων.

Πριν 3 ημέρες "'εφυγε" μια πολύ αγαπημένη οικογενειακή φίλη, ένας από τους ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ανθρώπους που είχα γνωρίσει στη ζωή μου. Την είχε συμμαθήτρια η μητέρα μου τα 2-3 χρόνια που έζησε έφηβη στη Λευκάδα (όταν ο παππούς μου είχε πάει εκεί ως Επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης) και την ξανασυνάντησε από μια εκπληκτική σύμπτωση 30 χρόνια μετά, στη Θεσσαλονίκη, όπου ζούσε με την οικογένειά της και όπου η μητέρα μου έζησε και εργάσθηκε ως δασκάλα για 3 χρόνια. Συναντήθηκαν τη χρονιά που ήμουν και εγώ εκεί (έκανα την Γ' Λυκείου στη Θεσσαλονίκη, μετά έδωσα και πέρασα στη Νομική Αθηνών) και έμειναν για πάντα κολλητές φίλες. Ακόμα ακούω το καλόκαρδο γέλιο της κυρίας Σοφίας... Καλό Παράδεισο - μια παραδοσιακή ευχή που ταιριάζει απόλυτα σε μια τόσο σπουδαία γυναίκα.