Albert Camus - Σχέση δασκάλου και μαθητή

Πάντα θαύμαζα τη σχέση δασκάλου - μαθητή, πάντα με συγκινούσε το μόνιμο ίχνος που αυτή αφήνει. Και όταν το ίχνος είναι καλό, τότε είναι από τους βασικότερους άξονες εξέλιξης της συνέχειας της ζωής του μαθητή (συχνά και του δασκάλου). Πάντα με συγκινούσε και με συγκινεί η αγάπη που "βλέπω" στις τυχαίες συναντήσεις της μαμάς μου με παλιούς μαθητές και μαθήτριές της. Πάντα νοιώθω χαρά και ευγνωμοσύνη για Καθηγητές μου, από τους οποίους ένοιωσα "συμπαράσταση" στην πορεία της ζωής μου. Πάντα χαίρομαι αφάνταστα να συναντώ φοιτητές και φοιτήτριές μου από παλιά.

Ο Albert Camus είναι (ποτέ δεν έπαψε να "είναι", δεν τελειώνει η ζωή αυτών των ανθρώπων) από τις σημαντικότερες προσωπικότητες. Άνθρωπος με Α κεφαλαίο, τρομερής ευφυΐας, ακέραιος, λιτός, σχεδόν ασκητικός, που ζούσε σύμφωνα με αυτά που πίστευε - αν νομίζετε ότι αυτό συμβαίνει συχνά, φοβάμαι πως απατάσθε... Ξεκίνησε τη ζωή του στο Οράν της Αλγερίας, πάμφτωχος, χωρίς πατέρα (είχε σκοτωθεί στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο), με μια μητέρα πολύ γλυκειά, που όμως δεν άκουγε καθόλου (ίσως συνέπεια κάποιας ασθένειας) και που ήταν αναλφάβητη και με έναν μικρότερο αδελφό. Κουμάντο έκανε η τρομερή γιαγιά του! Και αυτό το μικροκαμωμένο, αδύνατο, παιδάκι - "moustique" τον φώναζε ο δάσκαλός του, με πολλή αγάπη όμως - έγινε έμβλημα ακεραιότητας και δημιουργίας για τη Γαλλία και για όλον τον κόσμο. Και είχε την "τύχη" να έχει δάσκαλο κάποιον που τιμούσε τον τίτλο του, ο οποίος είδε αμέσως τις τρομερές ικανότητες του μαθητή του, τον στήριξε - πήγε και στο σπίτι του, μετά το τέλος των μαθημάτων του Δημοτικού, για να πείσει τη γιαγιά του (που δεν δεχόταν κουβέντα αντίθετη στο ότι ο μικρός έπρεπε να αρχίσει να δουλεύει για να φέρει χρήματα στο πάμφτωχο σπίτι) να τον αφήσει να δώσει εξετάσεις για υποτροφία για το Γυμνάσιο, λέγοντάς της ότι θα του έκανε ο ίδιος ιδιαίτερα μαθήματα (όπως και σε άλλα 3 παιδιά) και απαντώντας στο απελπισμένο σχόλιό της πως δεν είχαν χρήματα για τα μαθήματα, ότι δεν θα έπαιρνε χρήματα. Και όταν πήγαν για τις εξετάσεις, τους πήρε και από ...2 κρουασάν (ήταν προφανώς νηστικά...), λέγοντάς τους να φάνε το ένα στην αρχή και το άλλο στο διάλειμμα μεταξύ των εξετάσεων.  Δεν χρειάζεται, φαντάζομαι, να πω τα αποτελέσματα των εξετάσεων! ("Bravo, moustique. Tu es reçu").

Δεν ήταν τυχαίο ότι ο Camus, σε ηλικία 44 ετών (19 novembre 1957), αμέσως μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ, έγραφε στον δάσκαλό του (με τον οποίο είχε κρατήσει επαφή): "On vient de me faire un bien trop grand honneur, que je n'ai ni recherché ni sollicité. Mais quand j'en ai appris la nouvelle, ma première pensée, après ma mère, a été pour vous. Sans vous, sans cette main affectueuse que vous avez tendue au petit enfant pauvre que j'étais, sans votre enseignement, et votre exemple, rien de tout cela ne serait arrivé. ...".

Και σε δική του επιστολή (Alger, ce 30 avril 1959, "Mon cher petit") ο Monsieur Germain: "... Si c'était possible, je serrerais bien fort le grand garçon que tu es devenu et qui resteras toujours pour moi "mon petit Camus"....".

Μεγαλείο...

Διαβάστε το "Le premier homme" - ήταν τα χειρόγραφα του τελευταίου του βιβλίου, που βρέθηκαν στο αυτοκίνητο μετά το δυστύχημα που κόστισε τη ζωή του. Το είχε αφιερώσει στην αναλφάβητη μητέρα του "που δεν θα μπορούσε να το διαβάσει ποτέ" ("A toi qui ne pourras jamais lire ce livre")...

Ο βασικότερος "δάσκαλος" της ζωής μου, ο ακέραιος, δίκαιος, μεγαλόψυχος άνθρωπος, ο σπουδαίος δάσκαλος και στη συνέχεια Επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης: ο παππούς μου, δεξιά, στη φωτογραφία - αριστερά η γιαγιά μου, τα τρία κοριτσάκια είναι η μαμά μου (αριστερά) και οι δύο αδελφές της (τα ...λουλουδάκια που τους έδωσε προφανώς η γιαγιά μου να κρατάνε, είναι όλα τα λεφτά!) Τα αγόρια της οικογένειας δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Οι άλλοι τρεις είναι συγγενείς τους.

                                              O Doktorvater μου: Καθηγητής Σπ. Βρέλλης.

                      Ένας από τους βασικούς "δασκάλους" της ζωής μου: Καθηγητής Kurt Siehr.