Σε ανάρτηση σε blog Ισπανού, βρήκα ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα:
Η ανάσταση της Κορνουαλλικής (δεν βρήκα καλύτερο επίθετο!) γλώσσας.
Αναφέρει, λοιπόν, το άρθρο αυτό - και συμφωνώ απολύτως - ότι τα τελευταία χρόνια η τάση ομοιομορφοποίησης έχει πάρει μορφή κανιβαλικής καταστροφής οποιασδήποτε διαφοράς είτε πολιτισμικής είτε περιβαλλοντικής είτε κοινωνικής. Όμως είναι η διαφορά αυτή που μας κάνει αυτό που είμαστε και όχι η ομοιομορφία.
Ειδικά όσον αφορά στις γλώσσες, παρατηρείται σε κάποιες περιοχές του κόσμου μια κίνηση "ανάκτησης", "αναβίωσης" γλωσσών που είχαν εξαφανισθεί.
Αυτό συμβαίνει και στην Κορνουάλη - σαν το χωριό του Αστερίξ, αναφέρει το κείμενο, που δεν υποτάχθηκε ποτέ! - όπου η γλώσσα που μιλούσαν εκεί είχε εξαφανισθεί πριν 200 χρόνια.
Η γλώσσα αυτή είναι κέλτικη, συγγενής των κέλτικων γλωσσών που ομιλούνται στην Ιρλανδία, στη Σκωτία, στην Ουαλλία, αλλά και στη Γαλλική Βρετάνη.
Η επιβολή της αγγλικής γλώσσας οδήγησε σιγά-σιγά στην εξαφάνιση της Κορνουαλλικής γλώσσας τον 18ο αιώνα. Ο τελευταίος άνθρωπος που μιλούσε τότε αυτή τη γλώσσα ήταν η Dolly Pentreath, μια γυναίκα που ζούσε από το ψάρεμα και η οποία πέθανε το 1777. Λέγεται ότι τα τελευταία της λόγια ήσαν:
"Me ne vidn cewsel sawznek", δηλαδή: "Δεν θέλω να μιλάω αγγλικά"!
Έμειναν ίχνη της γλώσσας σε τοπωνύμια, σε λαϊκά τραγουδάκια, κλπ., άρα και στο φαντασιακό των ανθρώπων της Κορνουάλλης. Τον 19ο αιώνα εκδόθηκαν κάποια λεξικά και το 1904 ο Henry Jenner έγραψε ένα εγχειρίδιο εξηγώντας πώς ομιλούνταν η γλώσσα τον 18ο αιώνα. Αυτό το τελευταίο αποτέλεσε τη σπίθα που άναψε και πάλι το ενδιαφέρον των αυτοχθόνων για τη γλώσσα τους.
Το 1929 ο Robert Morton δημοσίευσε μια γραμματική για τις διάφορες εκδοχές της γλώσσας.
Το 1933 άρχισαν να γίνονται και λειτουργίες στις εκκλησίες στη γλώσσα αυτή.
Πλέον είναι πολλά τα σχολεία όπου διδάσκεται η γλώσσα, ως μάθημα επιλογής. Υπάρχουν ραδιοφωνικοί σταθμοί που εκπέμπουν στην Κορνουαλλική, καθώς και τρεις εφημερίδες που δημοσιεύουν κείμενα αποκλειστικά στη γλώσσα αυτή. Το 1979 δημιουργήθηκε μια Ένωση που υποστηρίζει βρεφονηπιακούς σταθμούς όπου μιλούν στα παιδιά στην Κορνουαλλική γλώσσα.
Έχει αρχίσει και μια κάποια κινηματογραφική παραγωγή σε αυτή τη γλώσσα.
Το 2002 η γλώσσα αναγνωρίσθηκε επισήμως στον Ευρωπαϊκό Χάρτη των περιφερειακών ή μειονοτικών γλωσσών.
Το 2008 υπολογίζονταν σε 2000 οι άνθρωποι που μιλούσαν άπταιστα τη γλώσσα, τη στιγμή που το 2006 ήσαν μόνο 500 και το 2000 μόνο 300. Άρα, είναι σαφής μια πολύ σημαντική αυξητική τάση. Σημειώνεται ότι υπολογίζονται σε 300.000 οι άνθρωποι που έχουν κάποια γνώση της γλώσσας, έστω στοιχειώδη.
Όσοι μιλάτε ισπανικά, διαβάστε και το άρθρο:
http://ireneu.blogspot.gr/2015/01/cornico-cornualles-lengua-resurreccion.html
Η σημαία της Κορνουάλλης
Και μια φωτογραφική απεικόνιση χιονισμένων τοπίων τις πρώτες ημέρες του 2015:
Αρχικά, δύο φωτογραφίες που βρήκα στο διαδίκτυο, απτές αποδείξεις του υπερβολικού κρύου στην Ελλάδα, αυτές τις ημέρες:
Και αν για την Καστοριά, ο πάγος που βλέπετε είναι συνηθισμένος,
δεν νομίζω ότι ισχύει το ίδιο για τη Σκόπελο!!
Και δύο φωτογραφίες (επίσης από το διαδίκτυο):
από το παγωμένο Central Park της Νέας Υόρκης:
και από το Gran Canyon
Και να φαντασθείτε ότι δεν μου αρέσει καθόλου το χιόνι!! (η ασπρίλα του με φοβίζει....)
Η ανάσταση της Κορνουαλλικής (δεν βρήκα καλύτερο επίθετο!) γλώσσας.
Αναφέρει, λοιπόν, το άρθρο αυτό - και συμφωνώ απολύτως - ότι τα τελευταία χρόνια η τάση ομοιομορφοποίησης έχει πάρει μορφή κανιβαλικής καταστροφής οποιασδήποτε διαφοράς είτε πολιτισμικής είτε περιβαλλοντικής είτε κοινωνικής. Όμως είναι η διαφορά αυτή που μας κάνει αυτό που είμαστε και όχι η ομοιομορφία.
Ειδικά όσον αφορά στις γλώσσες, παρατηρείται σε κάποιες περιοχές του κόσμου μια κίνηση "ανάκτησης", "αναβίωσης" γλωσσών που είχαν εξαφανισθεί.
Αυτό συμβαίνει και στην Κορνουάλη - σαν το χωριό του Αστερίξ, αναφέρει το κείμενο, που δεν υποτάχθηκε ποτέ! - όπου η γλώσσα που μιλούσαν εκεί είχε εξαφανισθεί πριν 200 χρόνια.
Η γλώσσα αυτή είναι κέλτικη, συγγενής των κέλτικων γλωσσών που ομιλούνται στην Ιρλανδία, στη Σκωτία, στην Ουαλλία, αλλά και στη Γαλλική Βρετάνη.
Η επιβολή της αγγλικής γλώσσας οδήγησε σιγά-σιγά στην εξαφάνιση της Κορνουαλλικής γλώσσας τον 18ο αιώνα. Ο τελευταίος άνθρωπος που μιλούσε τότε αυτή τη γλώσσα ήταν η Dolly Pentreath, μια γυναίκα που ζούσε από το ψάρεμα και η οποία πέθανε το 1777. Λέγεται ότι τα τελευταία της λόγια ήσαν:
"Me ne vidn cewsel sawznek", δηλαδή: "Δεν θέλω να μιλάω αγγλικά"!
Έμειναν ίχνη της γλώσσας σε τοπωνύμια, σε λαϊκά τραγουδάκια, κλπ., άρα και στο φαντασιακό των ανθρώπων της Κορνουάλλης. Τον 19ο αιώνα εκδόθηκαν κάποια λεξικά και το 1904 ο Henry Jenner έγραψε ένα εγχειρίδιο εξηγώντας πώς ομιλούνταν η γλώσσα τον 18ο αιώνα. Αυτό το τελευταίο αποτέλεσε τη σπίθα που άναψε και πάλι το ενδιαφέρον των αυτοχθόνων για τη γλώσσα τους.
Το 1929 ο Robert Morton δημοσίευσε μια γραμματική για τις διάφορες εκδοχές της γλώσσας.
Το 1933 άρχισαν να γίνονται και λειτουργίες στις εκκλησίες στη γλώσσα αυτή.
Πλέον είναι πολλά τα σχολεία όπου διδάσκεται η γλώσσα, ως μάθημα επιλογής. Υπάρχουν ραδιοφωνικοί σταθμοί που εκπέμπουν στην Κορνουαλλική, καθώς και τρεις εφημερίδες που δημοσιεύουν κείμενα αποκλειστικά στη γλώσσα αυτή. Το 1979 δημιουργήθηκε μια Ένωση που υποστηρίζει βρεφονηπιακούς σταθμούς όπου μιλούν στα παιδιά στην Κορνουαλλική γλώσσα.
Έχει αρχίσει και μια κάποια κινηματογραφική παραγωγή σε αυτή τη γλώσσα.
Το 2002 η γλώσσα αναγνωρίσθηκε επισήμως στον Ευρωπαϊκό Χάρτη των περιφερειακών ή μειονοτικών γλωσσών.
Το 2008 υπολογίζονταν σε 2000 οι άνθρωποι που μιλούσαν άπταιστα τη γλώσσα, τη στιγμή που το 2006 ήσαν μόνο 500 και το 2000 μόνο 300. Άρα, είναι σαφής μια πολύ σημαντική αυξητική τάση. Σημειώνεται ότι υπολογίζονται σε 300.000 οι άνθρωποι που έχουν κάποια γνώση της γλώσσας, έστω στοιχειώδη.
Όσοι μιλάτε ισπανικά, διαβάστε και το άρθρο:
http://ireneu.blogspot.gr/2015/01/cornico-cornualles-lengua-resurreccion.html
Η σημαία της Κορνουάλλης
Και μια φωτογραφική απεικόνιση χιονισμένων τοπίων τις πρώτες ημέρες του 2015:
Αρχικά, δύο φωτογραφίες που βρήκα στο διαδίκτυο, απτές αποδείξεις του υπερβολικού κρύου στην Ελλάδα, αυτές τις ημέρες:
Και αν για την Καστοριά, ο πάγος που βλέπετε είναι συνηθισμένος,
δεν νομίζω ότι ισχύει το ίδιο για τη Σκόπελο!!
Και δύο φωτογραφίες (επίσης από το διαδίκτυο):
από το παγωμένο Central Park της Νέας Υόρκης:
και από το Gran Canyon
Και να φαντασθείτε ότι δεν μου αρέσει καθόλου το χιόνι!! (η ασπρίλα του με φοβίζει....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου