Ελλάδα - Greece

Πολλοί είναι υπεύθυνοι για τον εφιάλτη που ζει η χώρα μας...

Τα μεγάλα και βρώμικα παιχνίδια κάποιων πανίσχυρων οικονομικών κολοσσών, στα οποία, φοβάμαι, συνέβαλαν (εμφανώς ή αφανώς, λιγότερο ή περισσότερο) και πολλοί από τους κατωτέρω.
Όλοι εκείνοι που τις τελευταίες δεκαετίες πρόβαλαν ως πρότυπα ζωής τον νεοπλουτισμό, την ξιπασιά, την εύκολη "άνοδο" (μάλλον για κάθοδο ηθών επρόκειτο), τα κοσμικά εστιατόρια, τα κοσμικά νησιά, τις παχιές τσέπες και το παχύ δέρμα, την απουσία αρχών ("έχεις αρχές; έλα μωρέ"! σχόλιο που άκουσα κάποτε..), τον ανελέητο ανταγωνισμό, αλλά και τον σοσιαλισμό της ροζ σαμπάνιας (που περιλάμβανε όλα τα ανωτέρω κατά κανόνα και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό), τη διαπλοκή, τον χρηματισμό, τα παντός είδους "μέσα" ("και ποια είσαι εσύ που θα χαλάσεις την πιάτσα;", άλλο σχόλιο που άκουσα συχνά...), την απειλή ("έχεις δίκιο, σε καταλαβαίνουμε, αλλά συμμορφώσου με τις υποδείξεις, γιατί θα καταστραφείς"... όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος...) . Και μετά είχαμε και έχουμε τους "σωτήρες".. που έταξαν σε αφελείς που τους πίστεψαν στην αρχή, ότι θα επιβάλουν την κάθαρση (τα παχιά λόγια δεν έλειψαν ποτέ...), που μίλησαν για "λιτό βίο" (για τον οποίο δεν έχουν ιδέα), που έκαναν βόλτες δήθεν τυχαία σε μέρη που ήταν ο δημοσιογράφος που θα τους έπαιρνε συνέντευξη, που ταξίδευαν πρώτη θέση για να ξεκουράζουν το πολύτιμο μυαλό τους ("πήγες οικονομική θέση στην Ιαπωνία;!", με είχαν ρωτήσει κάποτε κάποιοι με βδελυγμία, μέχρι εκεί έφτανε και φτάνει η "ανάπτυξή" τους, επόμενο, άλλωστε, αφού μάλλον "πανεύκολα" έβγαζαν και βγάζουν χρήματα), που έσπευσαν και σπεύδουν, όποτε μπορούν, να βγάζουν χρήματα στο εξωτερικό (επιτρέψτε μου: η απόλυτη ξεφτίλα, ο απόλυτος φιλοτομαρισμός, όταν διακυβεύονται οι τύχες μιας χώρας), που αντί να συμβάλουν στο να προχωρήσει η αποκάλυψη οικονομικών σκανδάλων, νοιάζονταν και νοιάζονται για το μεγαλείο τους που πρέπει δια ροπάλου να επιβληθεί, που κοιμούνται πιθανότατα μια χαρά, χωρίς να ενοχλούνται ιδιαίτερα για το ότι νέοι και λιγότερο νέοι, με ή χωρίς δουλειά, κάθονται στην ουρά για τα 50 (όχι 60, αφού δεν υπάρχουν πια χαρτονομίσματα των 20 ευρώ) ευρώ ημερησίως (και αν έχουν λογαριασμό, εννοείται..) ή για το ότι ηλικιωμένοι και άρρωστοι περιμένουν στην ουρά για το γλίσχρο ποσό της εναπομείνασας σύνταξής τους... Τι είναι αυτά τα ανθρωπάκια, άλλωστε, μπροστά στο σπουδαίο έργο κάποιων μεγάλων πολιτικών;... Και τι τους νοιάζει (τους "μεγάλους πολιτικούς"...) αν ο κόσμος φοβάται ότι θα χάσει τα πάντα;

Από τον εφιάλτη που μας έφτιαξαν, προτιμώ το φως. Η τέχνη πάντα σώζει, άλλωστε.

Οδυσσέα Ελύτη

       ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ

                 ΩΡΙΩΝ

                     α'

Συμβιβάστηκε με την πικρία ο κόσμος
Διάττοντα ψεύδη αφήσανε τα χείλια
Η νύχτα ελαφρωμένη
Από το θόρυβο και τη φροντίδα
Μέσα μας μετασχηματίζεται
Κι η καινούρια σιωπή της λάμπει αποκάλυψη

Βρίσκομε το κεφάλι μας στα χέρια του Θεού.

                      β'

Μια προσευχή μεταμορφώνει τα ύψη της
Αλλάζει κοίτη ο χρόνος
Και γυμνούς από έγνοια επίγεια
Σ' άλλα νοήματα μας οδηγεί

Πού είναι ο σφυγμός του εδάφους
Το αίμα στη μνήμη των προσώπων μας
Ο αυτούσιος πηγαιμός;

                      γ' 

Των φθαρτών δακρύων απόγονοι
Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών
Αφήσαμε το γήινο δέρμα
Και στον ψίθυρο των δέντρων ψαύσαμε
Τα λόγια μας
Για τελευταία φορά

Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!

                    δ' 

Εικόνα ώ! αναλλοίωτη
Φωτοχυσία
Ντύνεις κάθε μετέωρη έννοια 
Που προσεγγίζει την ελπίδα μας
Προς την αταραξία

Εκεί το ερωτηματικό που μας αποχωρίζεται

Είσαι παντού Μοιράζεσαι
Τις σκοτεινές μας άρπες
Άυλο περίβλημα.

                  ε'

Φύγαν τα μάτια μας αλλά προπορευόνταν οι ψυχές μας
Στη συνάντησή τους μες στους ουρανούς
Έλαμψε καθαρή στιγμή
Τρεμούλιασμα εναγώνιο
Το πιστό καθρέφτισμα των σωθικών μας

Πιο ψηλά
Στην ενωμένη μοναξιά των άστρων της
Θρονιάζεται η Γαλήνη

Γιατί την απαλλάξαμε από το κορμί μας
Γιατί την εξαντλήσαμε από τις ελπίδες μας
Γιατί της φέραμε τάμα την Ιδέα μας

Ξαναγεννάει αισθήματα.

                 στ'

Μέσα μας αναλύθηκεν η Σιωπή
Ο αρχάγγελός της άγγιξε τα μύχια
Σ' ακατοίκητο χάος κύλησε τη μνήμη
Όταν εχαρισθήκαμε σε μιαν απίστευτη όχθη

Όχθη των ελαφρών σκιών
Ονειρεμένη άλλοτε από δάκρυα
Τα χρυσά στίγματα μας κοίταξαν
Τόσο που αποσπασθήκαμε απ' το βάρος μας
Όπως αποσπασθήκαμε απ' την αμαρτία!

                 ζ'

Νοητή λάμψη
Κυανό διάστημα
Κάθαρση της ψυχής!
Σαν νά' λειψε ο επίγειος θόρυβος
Σαν να σταμάτησε η κακία της μνήμης
Καθαρό πάλλεται
Το καινούριο μας όνειρο
Μας τραβάει απ' το χέρι αόρατο χέρι

Όπου Γαλήνη γίνεται ο αθώος ουρανός
Όπου η Ψυχή ελέγχεται αναλλοίωτη.