Η γοητεία του θεάτρου

Πολύ για τέχνη γράφω τελευταία, έ;! Θα παραπονεθεί το δίκαιο! Δεν πειράζει όμως, και το δίκαιο τρέφεται από την τέχνη!

Χθες βράδυ ήμουν στο θέατρο Πόρτα, στην πρεμιέρα της νέας παράστασης "Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας".

                     Ένα όνειρο η σκηνοθεσία, ο Θωμάς Μοσχόπουλος πάλι μεγαλούργησε!!!

Κόκκινο (απίστευτο κόκκινο!) και μαύρο παίζουν συνέχεια στη σκηνή, ένα θολό τοπίο ονείρου αλλά και πραγματικότητας.

Όλοι οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί! Επιτρέψτε μου να τονίσω ιδιαίτερα δύο: Τον Γιώργο Παπαγεωργίου, "Οκτάβιο", ο οποίος αλώνιζε κανονικά στη σκηνή, λαμπερός και πονεμένος συγχρόνως, και τον Χρήστο Σαπουντζή (με τον οποίο ήμαστε χρόνια "συμμαθητές" στη Χοροκίνηση), ο οποίος ήταν ένας δαιμονικός δικαστής. Ο διάλογος μεταξύ των δύο, σε κάποιο σημείο του έργου, ήταν από μόνος του ένα έργο τέχνης!

Το έργο είναι του σπουδαίου Γάλλου ποιητή και δραματουργού Alfred de Musset (1810-1857).

Η μετάφραση είναι της μεγάλης κυρίας του θεάτρου, Ξένιας Καλογεροπούλου, η οποία και συμμετέχει στην παράσταση με ένα ρόλο περιθωριακού αριστουργήματος!!!

Πριν αρκετά χρόνια είχα δει μια πολύ ωραία ταινία, αναφερόμενη στην εποχή της σχέσης του Alfred de Musset με τη Georges Sand:

"Les enfants du siècle": https://www.youtube.com/watch?v=LFwSYTLHEjE


Ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του είναι η "Θλίψη":

               Tristesse

J'ai perdu ma force et ma vie,
Et mes amis et ma gaieté;
J'ai perdu jusqu'à la fierté
Qui faisait croire à mon génie.

Quand j'ai connu la Vérité,
j'ai cru que c'était une amie;
Quand je l'ai comprise et sentie,
J'en étais déjà dégoûté.

Et pourtant elle est éternelle,
Et ceux qui se sont passés d'elle
Ici-bas ont tout ignoré.

Dieu parle, il faut qu'on lui réponde.
Le seul bien qui me reste au monde
Est d'avoir quelquefois pleuré.


Θλιμμένο κάπως το κλείσιμο, έ;.. Καλά, μην το πάρετε και τοις μετρητοίς!