Φωτογραφίες σημερινές, από κάτι μίζερους κήπους στο Παγκράτι και στο Κολωνάκι - οι χρωματιστές λεπτομέρειες καμιά φορά φτιάχνουν τη διάθεση.
"Επιμένω" ακόμα στον χώρο της αρχαίας τραγωδίας - μόνης σχεδόν αναπαράστασης του δικαίου της εποχής εκείνης.
Ένα μικρό απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Julen Etxabe, "What do the Poets Know about Democracy? A Case Study in Law and Literature" (περιλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο "Law and Method", Bart Van Klink and Sanne Taekema (eds.), Mohr Siebeck, 2011, p. 341-354).
".....
3. Antigone and procedural democracy
From the start, Antigone challenges the confidence that theorists of deliberative democracy have that reason and public rationality can channel and overcome conflict. By showing, among other things, that the source of conflict is not a deficit in rationality, or in the national procedures to channel it, Antigone casts doubts on the idea that an increase of either will give us the measure of its resolution. The play does more than expose "the inconclusive character of the reasoning upon which we base our decisions". More drastically, it suggests that rationality itself may be part of the problem: On the one hand, strict confidence in rationality may give its bearer the idea that there is nothing she needs to do but to follow it to its logical consequences, which both Antigone and Creon can be accused of doing. Thus, 'reason' can afford to be as stubborn, rigid, and inflexible as it wants to be, because it does not feel the need to bend, nor to accommodate anything other than itself. On the other hand, rationality, in and of itself, does not guarantee the abilities to listen and to empathize, both essential for understanding others. Often, in fact, it can be used as an excuse not to try, for when one is right and has 'right' on her side, others are most likely to appear wrong. Most gravely in the figure of Creon, tragedy illustrates how rationality can be used as a fence to avoid self-doubt, or, worse, as a weapon to crush others.
....."
Εξαιρετικό - όπως και όλο το άρθρο.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Οι φωταγωγημένοι δρόμοι των μεγαλουπόλεων τρομάζουν τους
διαβάτες, αλλά προετοιμάζουν τους ποιητές και τα σκυλιά στέκο-
νται στις γωνιές ανατριχιασμένα σα να είδαν άξαφνα κάτι πιο πέρα
- το ωραίο μυστικό μου όμως είναι ότι δεν γνώρισα ποτέ την Ιου-
δήθ, κι ώ ύπνε, ξεφύλλισε το βιβλίο σου με τις μαγικές εικόνες,
γιατί ποτέ δεν ζήσαμε κι η παιδικότητα ήταν ένα άλυτο αίνιγμα
που φόβιζε τους μεγάλους, κι αν αγαπήσαμε, αγαπήσαμε πράγμα-
τα που τρεμόσβηναν στο βάθος και χάνονταν γρήγορα, όπως οι έρω-
τες των αρρώστων που θα είναι σύντομοι μα ο Θεός τους ευλόγησε
να φαίνονται αιώνιοι κι οι κήποι μας βάζουν ερωτήματα αναπάντη-
τα με ρόδα ή γιασεμιά κι ώ χίλιοι σπασμένοι καθρέφτες της σελή-
νης κι η θάλασσα, τρελή τρελή, που προσπαθεί να τους συναρμολο-
γήσει.
Ο κόσμος μόνον όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...
Τάσος Λειβαδίτης, "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου"
"Επιμένω" ακόμα στον χώρο της αρχαίας τραγωδίας - μόνης σχεδόν αναπαράστασης του δικαίου της εποχής εκείνης.
Ένα μικρό απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Julen Etxabe, "What do the Poets Know about Democracy? A Case Study in Law and Literature" (περιλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο "Law and Method", Bart Van Klink and Sanne Taekema (eds.), Mohr Siebeck, 2011, p. 341-354).
".....
3. Antigone and procedural democracy
From the start, Antigone challenges the confidence that theorists of deliberative democracy have that reason and public rationality can channel and overcome conflict. By showing, among other things, that the source of conflict is not a deficit in rationality, or in the national procedures to channel it, Antigone casts doubts on the idea that an increase of either will give us the measure of its resolution. The play does more than expose "the inconclusive character of the reasoning upon which we base our decisions". More drastically, it suggests that rationality itself may be part of the problem: On the one hand, strict confidence in rationality may give its bearer the idea that there is nothing she needs to do but to follow it to its logical consequences, which both Antigone and Creon can be accused of doing. Thus, 'reason' can afford to be as stubborn, rigid, and inflexible as it wants to be, because it does not feel the need to bend, nor to accommodate anything other than itself. On the other hand, rationality, in and of itself, does not guarantee the abilities to listen and to empathize, both essential for understanding others. Often, in fact, it can be used as an excuse not to try, for when one is right and has 'right' on her side, others are most likely to appear wrong. Most gravely in the figure of Creon, tragedy illustrates how rationality can be used as a fence to avoid self-doubt, or, worse, as a weapon to crush others.
....."
Εξαιρετικό - όπως και όλο το άρθρο.
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Οι φωταγωγημένοι δρόμοι των μεγαλουπόλεων τρομάζουν τους
διαβάτες, αλλά προετοιμάζουν τους ποιητές και τα σκυλιά στέκο-
νται στις γωνιές ανατριχιασμένα σα να είδαν άξαφνα κάτι πιο πέρα
- το ωραίο μυστικό μου όμως είναι ότι δεν γνώρισα ποτέ την Ιου-
δήθ, κι ώ ύπνε, ξεφύλλισε το βιβλίο σου με τις μαγικές εικόνες,
γιατί ποτέ δεν ζήσαμε κι η παιδικότητα ήταν ένα άλυτο αίνιγμα
που φόβιζε τους μεγάλους, κι αν αγαπήσαμε, αγαπήσαμε πράγμα-
τα που τρεμόσβηναν στο βάθος και χάνονταν γρήγορα, όπως οι έρω-
τες των αρρώστων που θα είναι σύντομοι μα ο Θεός τους ευλόγησε
να φαίνονται αιώνιοι κι οι κήποι μας βάζουν ερωτήματα αναπάντη-
τα με ρόδα ή γιασεμιά κι ώ χίλιοι σπασμένοι καθρέφτες της σελή-
νης κι η θάλασσα, τρελή τρελή, που προσπαθεί να τους συναρμολο-
γήσει.
Ο κόσμος μόνον όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...
Τάσος Λειβαδίτης, "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου