Translate

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Οθέλ(λ)ος


ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΕ ΤΙΜΙΟ ΚΟΠΟ

"Έλεγε ο Οθέλος πως οι ματωμένες του σκέψεις
Πίσω στην ήμερη αγάπη δεν γυρίζουν
Μα τρέχουν, ανυπόταχτο ρεύμα,
Προς τον Πόντο της απέραντης εκδίκησης.
Ο φουκαράς... Τι φτώχεια... Τι έπαρση...
Και πότε τα θαλάσσια ρεύματα
Αφήνουν πίσω τους άλλο από νόμους
Και μ' άλλους νόμους, μαθηματικά της σελήνης,
Τρέχουνε προς την εκπνοή και την άφεση.
Πώς τάχα στον τυφλό θυμό και στο φόνο
Προσδίδουν διαχρονία και αθωότητα
Τέτοιες μεταφορές απ' την φύση;
Όσα έχουν τα νερά και τα κύματα
Αυτά δεν έχουμε, ουράνιους κώδικες.
Φουσκώνει η σπείρα της θάλασσας,
Και, για να σώσει ένα στίχο απ' το θάνατο,
Σηκώνει ο μεγαλοφυής τον Οθέλο του
Στη χούφτα του, να δει το αιώνιο θαύμα".

Αυτά σκεφτόταν, ενώ πάσχιζε να σώσει
Κάτι στιχάκια για το Αιγαίο τη νύχτα,
Τρίβοντας μ' ένα μαλακό πανί τα γυαλιά του.

                         Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, "Ο τρόμος ως απλή μηχανή"





Από όταν "ανέστειλα", λόγω υπερβολικού εργασιακού φόρτου, τη διεξαγωγή του ελεύθερου σεμιναρίου "Σχέση δικαίου και τέχνης", συνέχεια σκέφτομαι αν και πότε θα το ξαναρχίσω... Θα δούμε.

Βρήκα στο διαδίκτυο άλλη μια φωτογραφία του αγαπημένου μου Albert Camus. Έχει κανείς την αίσθηση της γλυκύτητάς του ως ανθρώπου (όπως άλλωστε διαβεβαιώνουν σε μαρτυρίες τους όσοι τον είχαν γνωρίσει) και μόνο κοιτάζοντας τη φωτογραφία.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου