Οδηγούσα προς το Ναύπλιο και (ξανά)άκουσα στο ραδιόφωνο ένα τέλειο τραγούδι απο τον Σωκράτη Μάλαμα. Ο στιχος "σαλπαρουν οι ψυχές" με γοήτευσε. Εδω, κοιτώντας τη θάλασσα, το γκουγκλαρα και ιδού, σας το χαριζω:
http://www.musicity.gr/tragoydi-kyklofories/tragoudi-evdomadas/item/2554-socratis-malamas-iliopetra-musicity-to-tragoudi-tis-evdomadas-27-10-2014
Έτσι φαίνεται το Ναύπλιο, όταν κατευθύνεται κανείς προς τα εκει, οδηγώντας στον παραλιακό δρόμο. Την είχα βγάλει (λιγο) παλαιότερα τη φωτογραφία αυτη.
Διάβασα αρκετές κριτικές στις εφημερίδες, για την Ιφιγενεια στη χώρα των Ταυρων. Όπως πάντα, κάποιες τις βρήκα ενδιαφέρουσες, κάποιες πολυ μιζερες και κάποιες απλώς κακοπροαιρετες. Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι οι κριτικοί (θεάτρου, αλλα και γενικότερα) βγάζουν στην επιφάνεια πολλα δικα τους συμπλέγματα... Ως παντογνώστες, αποφαίνονται, συχνα με κακια, θεωρώντας ότι έχουν το αυτοκρατορικο δικαίωμα να ανεβαζουν η να πατάνε τους συντελεστές. Θα μου πείτε γιατι διαβάζω τις κριτικές. Τις διαβάζω και θα συνεχίσω να τις διαβάζω, για πιθανές πληροφορίες που περιέχουν για το έργο, αλλα και απο περιέργεια. Υπάρχουν,άλλωστε, και καποιοι πολυ αξιόλογοι κριτικοί. Απο εκει και πέρα, προσπαθω να διατηρώ μια όσο το δυνατόν διαυγεστερη προσωπική κρίση για τις παραστάσεις που βλέπω.
Αρκούμαι να πω για τη συγκεκριμένη παράσταση ότι θεωρω πολυ σημαντικο το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης θέλησε (αυτη την εντυπωση ειχα, τουλαχιστον) να τονίσει το ανθρώπινο στοιχείο των ηρώων, την ανασφάλεια και το φόβο που λογικά θα αισθάνονταν. Εμείς τους βλέπουμε σαν ήρωες τραγωδιας(;), όμως ήσαν ανθρώπινα πλάσματα. Έτσι, μπορει ο Ορεστης να ήταν ο βασιλοπαις, όμως ήταν και ένα παιδι στο οποίο συνέβησαν τρομακτικά πράγματα, ένα παιδι που είχε την απαίσια τύχη να κατευθύνουν τη ζωη του οι πράξεις των άλλων μελών της οικογένειας του αλλα και οι βουλές των θεών. Δεν είναι δυνατόν να περιμένει κάποιος απο αυτο το παιδι - τον Ορεστη - να μιλάει με στόμφο η με μεγαλείο. Είχε χτυπηθεί απο παντού και αισθανόταν σαν χαμένος, μέσα σε τύψεις, απελπισία, φόβο.
Προσωπικές απόψεις εκφράζω, εννοείται. Αντίθετα απο τους κριτικούς, δεν θεωρω ότι οσα λέω είναι θεσφατα η η απόλυτη αλήθεια.
Αλλάζοντας θέμα και για να ξαναθυμηθούμε τη σχέση δικαίου και τέχνης, να και κάποια προσφατα άρθρα:
The arts, the law and freedom of speech:
http://www.theguardian.com/stage/2015/aug/07/arts-law-freedom-speech-legal-knowledge-packs-arts-organisations
Art law on authenticating Works of Old Masters:
Χαρούμενη Τετάρτη, σας εύχομαι - μέσω μιας αφίσας του 1896, που ανέβασε στο twitter για να ευχηθεί το τέλειο ισπανικο περιοδικό τέχνης Descubrir el arte:
https://mobile.twitter.com/DescubrirelArte/status/631377099970883584/photo/1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου