Σχολή Ικάρων 1992-1996

Σήμερα γιορτάζει ο προστάτης της Πολεμικής Αεροπορίας, Αρχάγγελος Μιχαήλ. Μια γιορτή που με συγκινεί ιδιαίτερα, αφού δίδαξα τέσσερα χρόνια (1992-1996) στη Σχολή Ικάρων, στους Διοικητικούς, Αστικό Δίκαιο - και τα πέντε τμήματά του! ΄

                                         http://www.haf.gr/el/career/academies/si/default.asp

Ήταν "μεγάλο σχολείο" για μένα η διδασκαλία στη Σχολή αυτή. Ήμουν πολύ νέα, με πολύ άγχος για το αν θα τα καταφέρω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις μιας τάξης με 10 φοιτητές, με εξαιρετικά υψηλό δείκτη νοημοσύνης και με αρκετή πίκρα επειδή είχαν "κοπεί" από ιπτάμενοι (στο τέλος του 1ου έτους) για λόγους υγείας - ως γνωστόν οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας πρέπει να έχουν 100% όραση, ανακλαστικά, κλπ. Στην τάξη αυτή έκανα μάθημα (Γενικές Αρχές, Ενοχικό Δίκαιο, Εμπράγματο Δίκαιο, Οικογενειακό Δίκαιο, Κληρονομικό Δίκαιο) 3 χρόνια. Δίδαξα ένα χρόνο ακόμα σε επόμενη σειρά φοιτητών.

Ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα το να τους πείσω ότι άξιζε τον κόπο να παρακολουθούν ένα μάθημα τόσο ξένο προς αυτά που είχαν ονειρευτεί. Έτρεχα στη Σχολή Ικάρων, στο Τατόι, κάθε Τρίτη, για τρίωρο μάθημα, που άρχιζε στις 7.40 το πρωί. Θυμάμαι ότι πριν πάω για πρώτη φορά, είχα προετοιμάσει άπειρες σημειώσεις, εργαζόμενη για τουλάχιστον 5 ώρες. Κάτι που έγινε κανόνας και στη συνέχεια. Επίσης θυμάμαι ότι την πρώτη χρονιά είχα κάνει μια πολύ σοβαρή και πολύωρη επέμβαση στο πόδι και ότι έπρεπε να το έχω συνέχεια, για ένα μήνα, σε οριζόντια θέση. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολη είχε γίνει η ζωή μου, αφού συνέχιζα να δουλεύω και εκεί και στο Ελληνικό Ινστιτούτο Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου, έχοντας το πόδι μου επάνω σε μια καρέκλα...! Θυμάμαι όμως ακόμα πιο έντονα τη συγκίνηση που ένοιωσα όταν την πρώτη φορά που πήγα μετά την επέμβαση τους έβαλα ένα τεστ, επειδή (λόγω της πολύωρης επέμβασης και του αφόρητου πόνου) δεν είχα αντέξει να προετοιμαστώ για διδασκαλία και ξαφνικά, στην ησυχία της εξέτασης, ένας από τους καλύτερους φοιτητές μου σταμάτησε το γράψιμο και μου είπε, με κατεβασμένο το κεφάλι: "Κυρία, το ξέρουμε ότι μερικές φορές είμαστε γαϊδούρια, αλλά ελπίζουμε να μας πάτε, έ"!! "Σας πάω, σας πάω, γράψτε τώρα", τους είπα. Σιγά μην ήταν αλήθεια αυτό που έλεγε. Τα καλύτερα παιδιά ήταν!! Και ήταν μεγάλη η ευτυχία μου όταν σε ανύποπτο χρόνο μου είπαν: "Κυρία, είστε απαιτητική, εντάξει, αλλά σας ψηφίσαμε σαν την καλύτερη από τους καθηγητές μας"...

Τί άλλο θέλει κανείς;...

Τον τελευταίο καιρό τους σκέφτομαι πολύ συχνά και αναρωτιέμαι τι κάνουν. Απίθανη σύμπτωση, μεταπτυχιακές μου φοιτήτριες, από το έτος που τελείωσε τώρα, μου είπαν μόλις τέλειωσε η εξέταση ότι εργάζονται στη Σχολή Ικάρων. Και έτσι "βρήκα κάποια ίχνη" του Σύψα και του Αγγέλκου. Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία και να τους συναντήσω, όπως και τα άλλα παιδιά!!

Αφιερωμένη στους φοιτητές μου εκείνους, η σημερινή μου ανάρτηση, λοιπόν!