Προστασία πολιτιστικού τοπίου

Χθες το απόγευμα ήταν το συνέδριο ("Πολυεπίπεδη προστασία του περιβάλλοντος"), το πρόγραμμα του οποίου σας είχα παρουσιάσει σε προηγούμενη ανάρτηση.

Η έκπληξη για μένα ήταν οι φωτογραφίες που έλαβα σήμερα! Δεν είχα καταλάβει ότι κάποιος φωτογράφιζε (ερασιτεχνικά).

Για κάποιους λόγους που αφορούσαν σε έναν από τους ομιλητές, μίλησα τελικά στο δεύτερο πάνελ.

Στη φωτογραφία, από αριστερά: Ο κ. Παλαιοκρασσάς, η κ. Μπίθα, η κ. Σαμαρά-Κρίσπη, εγώ, ο κ. Καράκωστας.

Η εισήγησή μου αφορούσε ένα θέμα με το οποίο φέτος για πρώτη φορά ασχολήθηκα. Ελπίζω κάποια στιγμή να ολοκληρώσω το κείμενο (χρησιμοποίησα χθες και γραπτό κείμενο αλλά και τη ..μνήμη μου) και να το δημοσιεύσω. Παραθέτω εδώ απλώς δύο παραγράφους από το κείμενό μου:

«Πολιτιστικό τοπίο»: έννοια που αναπτύχθηκε μετά το 1993, έτος συνάντησης εμπειρογνωμόνων της UNESCO στην Petite Pierre, Γαλλία. Η έννοια όμως του «φυσικού τοπίου», προστατευτέου για την ομορφιά του και τη βιοποικιλότητά του, συναντάται για πρώτη φορά στους Δυτικούς πολιτισμούς προς το τέλος του 19^ου αιώνα, όταν οι ΗΠΑ ανακήρυξαν, το 1871, το πρώτο φυσικό πάρκο, το Yellowstone National Park.

Η έννοια του πολιτιστικού τοπίου επιχειρεί να συμπεριλάβει όλες τις κατηγορίες των τοπίων που συνδυάζουν φύση και πολιτισμό. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ταυτολογία, αφού από μόνο του το τοπίο είναι μια πολιτισμική ερμηνεία του εδάφους ή της φύσης, άρα το να είναι και τοπίο και πολιτιστικό θα ήταν διπλά πολιτιστικό. Όμως μπορούμε να προχωρήσουμε σε ένα νέο παιχνίδι με τις λέξεις και να παραδεχθούμε πως δεν γίνεται κάθε τοπίο αντιληπτό ή αξιολογήσιμο ως πολιτιστικό τοπίο.