Σιωπές

Κάποτε, σε μια από τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου, ήμουν σε μια παρέα με κάποιους που εκούσια ή ακούσια είχαν συμβάλει στη δυσκολία εκείνη. Δεν έδειχνα τίποτα, δεν έδειξα ποτέ τίποτα, όταν επρόκειτο για άδικη (άτιμη, κάποιες φορές) συμπεριφορά κάποιων. Δεν άξιζε τον κόπο, δεν αξίζει τον κόπο, η ζωή είναι μεγαλύτερη, πολυτιμότερη από όλα όσα μικρά.

Ξαφνικά, προς μεγάλη μου κατάπληξη, ένας από αυτούς άρχισε να μου μιλάει αυθόρμητα για τον εξαιρετικό ποιητή Νικηφόρο Βρεττάκο, τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα. Και σαν παράδειγμα πανέμορφου ποιήματος, μου απήγγειλε τους στίχους αυτούς. Μου φάνηκε σχεδόν ειρωνική σύμπτωση.. Αλλά επίσης μου φάνηκε συγκλονιστικό ποίημα. Ένοιωσα ότι εξέφραζε πολλές σιωπές της ζωής μου, πολλές σιωπές ανθρώπων πολλών.

Το θυμήθηκα τώρα και έψαξα να το βρω.

Η φωτογραφία είναι από τον κήπο του Μουσείου Μπενάκη. Μου αρέσουν, από μικρή, αυτά τα λουλούδια, τα "σκυλάκια" (ξέρετε, αυτά που όταν τα πατάς από πλάι, είναι σα να ανοίγουν το "στόμα" τους!)

ΧΟΡΙΚΟ

Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.
Υπάρχουνε βάθη που δεν τ' ανιχνεύει
ο ήλιος. Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.
Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες. Τα μάτια δεν λένε.
Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες
να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας. Αν μιλούσε η σιωπή,
αν φυσούσε, αν ξέσπαγε - θα ξερίζωνεν όλα τα δέντρα του κόσμου.

                                                                Νικηφόρος Βρεττάκος, "Το βάθος του κόσμου" (1961)


Το βρήκα και μελοποιημένο:
https://www.youtube.com/watch?v=K0PmjV21yPU

Αλλά επειδή ακριβώς η ζωή είναι πολύτιμη και μερικές φορές πολύ χαρούμενη, κλείνω με αυτή τη φατσούλα!! (μέσα σε κιθάρα, φωτογραφία που βρήκα στο διαδίκτυο)