Ο κόσμος της μουσικής πενθεί. Χάθηκε μια μέγιστη μορφή, ο Claudio Abbado, ένας από τους σπουδαιότερους διευθυντές ορχήστρας, ένας υπέροχος και αφάνταστα γενναιόδωρος άνθρωπος, όπως λένε όσοι τον γνώριζαν.
Mozart Requiem:
http://www.youtube.com/watch?v=kAURk6sm_Jc
Verdi Requiem:
http://www.youtube.com/watch?v=9QO7OPID5Ag
"Hoy ya todo es silencio", λέει ένας από τους μαθητές, τους φίλους του, που έγραψαν χθες στην Ισπανική εφημερίδα El País. Ζητούσε, λένε, να μην τον φωνάζουν "maestro", αλλά "Claudio". Ήταν ο "φύλακας άγγελος" των νέων μουσικών, έδινε τις αμοιβές του για υποτροφίες, θεωρούσε ότι η μουσική ήταν το καλύτερο φάρμακο... Άρρωστος βαριά, από καρκίνο του στομάχου, από πολλά χρόνια, δεν το έβαλε κάτω.
Ο επίσης μαθητής του και τώρα μουσικός διευθυντής της ορχήστρας δωματίου της Όπερας του Βερολίνου, Martín Baeza-Rubio, περιγράφει ένα συγκλονιστικό γεγονός: Μόλις είχε επιστρέψει στη μουσική δραστηριότητα ο Abbado, μετά τη διάγνωση της ασθένειας και την εγχείριση στην οποία είχε υποβληθεί και επέμεινε να ταξιδέψει με την ορχήστρα του, τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, στο Τόκιο, όπου είχε προγραμματισθεί να διευθύνει Τριστάνο και Ιζόλδη, του Wagner, στο Bunka Kaikan. Δεν ήθελε να είναι ασυνεπής έναντι της "δέσμευσής" του με το κοινό, τους μουσικούς του, τη μουσική. Μετά από αυτό το εξαντλητικό ταξίδι δεν ένοιωθε καλά και εισήχθη στο νοσοκομείο. Οι πρόβες έγιναν χωρίς αυτόν και τελικά, ενώ προσπαθούσαν να καλέσουν άλλο μαέστρο, τους είπε να μην καλέσουν κανένα και ότι θα διηύθυνε αυτός! Βγήκε από το νοσοκομείο, υπογράφοντας και παίρνοντας ο ίδιος την ευθύνη, αφού οι γιατροί της εντατικής δεν υπέγραφαν. Όταν το πληροφορήθηκαν οι μουσικοί του, δεν το πίστευαν και όταν τον είδαν να έρχεται, είχαν ανάκατα συναισθήματα - προφανώς και φόβου ότι δεν θα τα κατάφερναν. Αυτό τους έκανε να τα δώσουν όλα εκείνη την ημέρα, στην παράσταση. Όταν τελείωσε η όπερα, ο Claudio (όπως ήθελε να τον λένε...) είχε ζητήσει από τον σκηνογράφο να σβήσουν τα φώτα μέχρι να μείνει το απόλυτο σκοτάδι, ώστε αυτό να βοηθήσει να επικρατήσει στο τέλος για λίγο η απαραίτητη σιωπή. Η σιωπή, λοιπόν, που επικράτησε εκείνη τη μέρα, λέει ο μαθητής και φίλος του, έκοψε την ανάσα όλων... Τους ανύψωσε την ψυχή σε ένα άγνωστο επίπεδο, σχεδόν μεταφυσικό. Κανένας δεν ανέπνεε, η σιωπή διαρκούσε τόσο πολύ, ώστε όταν ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι όλο το κοινό άρχισε να χειροκροτεί, ήταν τόσο απίστευτο, που όταν άνοιξαν τα φώτα, όλη η ορχήστρα έκλαιγε, οι τραγουδιστές έκλαιγαν, το κοινό έκλαιγε... Και μετά, εξουθενωμένος επέστρεψε στο νοσοκομείο και ξαναβγήκε λίγες μέρες αργότερα, για να ξαναδιευθύνει την όπερα, πάλι με δική του ευθύνη...
Αναρωτιόμαστε οι άνθρωποι αν όντως η ζωή τελειώνει εδώ ή όχι. Σίγουρα των ανθρώπων αυτών η ζωή δεν τελειώνει ποτέ...
Mozart Requiem:
http://www.youtube.com/watch?v=kAURk6sm_Jc
Verdi Requiem:
http://www.youtube.com/watch?v=9QO7OPID5Ag
"Hoy ya todo es silencio", λέει ένας από τους μαθητές, τους φίλους του, που έγραψαν χθες στην Ισπανική εφημερίδα El País. Ζητούσε, λένε, να μην τον φωνάζουν "maestro", αλλά "Claudio". Ήταν ο "φύλακας άγγελος" των νέων μουσικών, έδινε τις αμοιβές του για υποτροφίες, θεωρούσε ότι η μουσική ήταν το καλύτερο φάρμακο... Άρρωστος βαριά, από καρκίνο του στομάχου, από πολλά χρόνια, δεν το έβαλε κάτω.
Ο επίσης μαθητής του και τώρα μουσικός διευθυντής της ορχήστρας δωματίου της Όπερας του Βερολίνου, Martín Baeza-Rubio, περιγράφει ένα συγκλονιστικό γεγονός: Μόλις είχε επιστρέψει στη μουσική δραστηριότητα ο Abbado, μετά τη διάγνωση της ασθένειας και την εγχείριση στην οποία είχε υποβληθεί και επέμεινε να ταξιδέψει με την ορχήστρα του, τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, στο Τόκιο, όπου είχε προγραμματισθεί να διευθύνει Τριστάνο και Ιζόλδη, του Wagner, στο Bunka Kaikan. Δεν ήθελε να είναι ασυνεπής έναντι της "δέσμευσής" του με το κοινό, τους μουσικούς του, τη μουσική. Μετά από αυτό το εξαντλητικό ταξίδι δεν ένοιωθε καλά και εισήχθη στο νοσοκομείο. Οι πρόβες έγιναν χωρίς αυτόν και τελικά, ενώ προσπαθούσαν να καλέσουν άλλο μαέστρο, τους είπε να μην καλέσουν κανένα και ότι θα διηύθυνε αυτός! Βγήκε από το νοσοκομείο, υπογράφοντας και παίρνοντας ο ίδιος την ευθύνη, αφού οι γιατροί της εντατικής δεν υπέγραφαν. Όταν το πληροφορήθηκαν οι μουσικοί του, δεν το πίστευαν και όταν τον είδαν να έρχεται, είχαν ανάκατα συναισθήματα - προφανώς και φόβου ότι δεν θα τα κατάφερναν. Αυτό τους έκανε να τα δώσουν όλα εκείνη την ημέρα, στην παράσταση. Όταν τελείωσε η όπερα, ο Claudio (όπως ήθελε να τον λένε...) είχε ζητήσει από τον σκηνογράφο να σβήσουν τα φώτα μέχρι να μείνει το απόλυτο σκοτάδι, ώστε αυτό να βοηθήσει να επικρατήσει στο τέλος για λίγο η απαραίτητη σιωπή. Η σιωπή, λοιπόν, που επικράτησε εκείνη τη μέρα, λέει ο μαθητής και φίλος του, έκοψε την ανάσα όλων... Τους ανύψωσε την ψυχή σε ένα άγνωστο επίπεδο, σχεδόν μεταφυσικό. Κανένας δεν ανέπνεε, η σιωπή διαρκούσε τόσο πολύ, ώστε όταν ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι όλο το κοινό άρχισε να χειροκροτεί, ήταν τόσο απίστευτο, που όταν άνοιξαν τα φώτα, όλη η ορχήστρα έκλαιγε, οι τραγουδιστές έκλαιγαν, το κοινό έκλαιγε... Και μετά, εξουθενωμένος επέστρεψε στο νοσοκομείο και ξαναβγήκε λίγες μέρες αργότερα, για να ξαναδιευθύνει την όπερα, πάλι με δική του ευθύνη...
Αναρωτιόμαστε οι άνθρωποι αν όντως η ζωή τελειώνει εδώ ή όχι. Σίγουρα των ανθρώπων αυτών η ζωή δεν τελειώνει ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου