Ξύπνα, φωνάζει, και μην κλαις, της φώναξε, το
χέρι που τιμώρησε και φεύγει, ξανά μουσκεύει στα
παλιά του αίματα, καιρός που λησμονεί,
κι ανάδρομα κυλώντας το φαρμάκι, χλόισε τα χεί-
λη πρώτα, το κάτασπρο φόρεμα-
Σαν το ναυάγιο, που κάποτε αναδύεται, με τα βα-
ριά πανιά, τους ναύτες, τα βρεγμένα ξύλα,
κύμα αντρειωμένο το γυρίζει με θυμό, σκίζει το
στρώμα, τα στιλπνά γεμίσματα, λίκνο πλωτό, φυ-
σάει τρελή νοτιά,
ξύπνα, κι η νύχτα καταργεί τα εγκλήματα.
Τζένη Μαστοράκη, "Μ' ένα στεφάνι φως"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου