Αλλαγές συνόρων στον Ευρωπαϊκό χώρο, κατά τη διάρκεια 1000 ετών

Σε άλλο blog ανακάλυψα αυτό το καταπληκτικό:

http://loiter.co/v/watch-as-1000years-of-european-boarders-change/

Ασύλληπτο θέαμα, ασύλληπτες οι αλλαγές (στην περίπτωση της Πολωνίας, ακραίες...), που προφανώς είχαν και τεράστιες συνέπειες για τους ανθρώπους και τις ζωές τους.


"Τα παιδία παίζει", είναι η αφορμή αυτής της "φωτογραφίας": Νοέμβριος 2012, σε ομάδα εργασίας της CIEC, στις Βρυξέλλες, σε διάλειμμα των εργασιών, ανακάλυψα ότι το ipad μου μπορεί να βγάζει και φωτογραφίες! Ανόητο, το ξέρω, το ότι δεν το ήξερα εξ αρχής... Περιμένοντας, λοιπόν, να ξαναρχίσουμε, περιεργαζόμουν τις δυνατότητες που έχει. Αυτή η συγκεκριμένη, "φέρνει" λίγο σε Andy Warhol - του οποίου δεν ήμουν φαν, ομολογώ και είναι το λιγότερο που μπορώ να πω.

Και μια ..φυσιολογική (αλλά θολή) από εκείνη την ημέρα. Στον χώρο αυτόν στεγαζόταν παλιά το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, τώρα στεγάζει υπηρεσίες του Υπουργείου Δικαιοσύνης (αν δεν κάνω λάθος). Στην πινακίδα δηλώνεται η απόφαση του Συμβουλίου του Πανεπιστημίου, το 1941, να αναστείλει, λόγω της εμπόλεμης κατάστασης, τη διδασκαλία.

Και επειδή στην προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα στη Reconquista και ίσως δεν ξέρετε περί τίνος πρόκειται, ένα μικρό απόσπασμα από το πρόσφατο βιβλίο μου (Δικαιικές επιρροές στο πλαίσιο του Συγκριτικού Δικαίου, σελ. 88-89):

           "Η Ισλαμική κατάκτηση του Χριστιανικού Βησιγοτθικού Βασιλείου άρχισε το 701-712 μ.Χ. και επεκτάθηκε στο μεγαλύτερο τμήμα της Χερσονήσου, εκτός από μεγάλα τμήματα της Γαλικίας, την Αστούριας, την Καντάβρια και τη Χώρα των Βάσκων. Επειδή ακριβώς δεν κατάφεραν οι Μουσουλμάνοι να κατακτήσουν όλη την Ιβηρική Χερσόνησο, αναδύθηκαν αρκετά ανεξάρτητα βασίλεια και ανεξάρτητες κομητείες στις μη κατακτηθείσες περιοχές: Αστούριας, Λεόν, Καστίλλη, Ναβάρρα, Αραγωνία, Καταλωνία.

            Η ιδέα της Reconquista γεννήθηκε στην Αστούριας, όπου ήδη ο Βασιλιάς Pelayo (718-737 μ.Χ.) είχε διακηρύξει την πρόθεσή του να επιτύχει τη salus Spanie (τη «σωτηρία της Ισπανίας») και την παλινόρθωση της κυριαρχίας των Γότθων. Η νίκη του επί των Μουσουλμάνων στην Covadonga, το 722, θεωρείται παραδοσιακά ως η έναρξη της Reconquista.

            Η Reconquista ολοκληρώθηκε σε χρονική περίοδο περίπου 800 ετών. Κατά τον 13^ο αιώνα, το μόνο Ισλαμικό προπύργιο στην Ισπανία ήταν η Γρανάδα, η οποία ανακατακτήθηκε το 1492, οπότε και υπάχθηκε όλη πλέον η Χερσόνησος υπό τη Χριστιανική κυριαρχία.

            Κατά τη μακρά αυτή διαδικασία της Ανακατάκτησης – και ήδη από τον 13^ο αιώνα, αναδύθηκαν στη Χερσόνησο πέντε Ισπανικά Βασίλεια, της Λεόν, της Καστίλλης, της Αραγωνίας-Καταλωνίας, της Ναβάρρας και της Πορτογαλίας. Τα Βασίλεια αυτά είχαν εξ αρχής πολιτική και δικαιική αυτονομία. Στη συνέχεια επιτεύχθηκε πολιτική ενότητα Καστίλλης και Αραγωνίας (λόγω γάμου των μοναρχών)  στην οποία ενσωματώθηκε και η Ναβάρρα το 1512.

            Η πολιτική ενοποίηση δεν συνεπέφερε και ενοποίηση δικαίων. Βασικό χαρακτηριστικό της Ισπανικής μοναρχίας, μετά τον γάμο του Fernando και της Isabel, ήταν η συμβατότητα της πολιτικής ενότητας με τη νομική ποικιλότητα ή με το νομικό πλουραλισμό".

Και μια φωτογραφία (νομίζω ότι δεν την έχω αναρτήσει ξανά - ελπίζω, τουλάχιστον!) από ένα μικρό εστιατοριάκι, στις Βρυξέλλες, όπου πήγα τότε για να φάω κάτι ελαφρύ και επειδή μου άρεσε ο χώρος. Θα πρέπει να επισημάνω ότι ο χώρος ήταν πολύ ωραιότερος του φαγητού!! Το οποίο εστιατόριο προφανώς ανήκει ("θάβω" τώρα!) στην κατηγορία εκείνων που "πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες"... 

Η φωνή μου βελτιώνεται, αλλά παραμένει αρκετά εύθραυστη ακόμα. Υποτίθεται πως πρέπει να αποφεύγω τους κλειστούς χώρους με πολλά άτομα (για να μη ..συγχρωτίζονται οι ιοί των μεν και των δε!), αλλά αφενός τα μαθήματα δεν μπορούσα να τα σταματήσω, αφετέρου μου λείπει το να μη μπορώ να είμαι σε χώρους με κόσμο. Μου έφτιαξαν το κέφι δυο βιβλία που αγόρασα πριν λίγο στον Βιβλιοστάτη (εκδόσεις Κίχλη και τα δύο, είμαι φαν!), το "Κυρία, με θυμάστε;", της Μαρίας Στασινοπούλου και το "Ο πότης", του Hans Fallada. Φαίνονται πολύ δελεαστικά και τα δύο. Επίσης, την έκανα την ...παρασπονδία μου και κάθησα (μόνο 10 λεπτά...) για έναν χυμό, στο γλυκύτατο Chelsea Hotel.