Χαρούμενο 2017!

                 Καλή Χρονιά!!! Με φωτογραφίες από την έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη

http://www.benaki.gr/index.asp?lang=gr&id=202010001&sid=2112

Χαρούμενα Χριστούγεννα!!!

2000 Miles (It Must Be Christmas Time) - The Pretenders

https://www.youtube.com/watch?v=i4__g2o-vcw

A true Master

                                           "Authentic teaching is a vocation. It is a calling"

"To teach seriously is to lay hands on what is most vital in a human being. It is to seek access to the quick and the innermost of a child's or an adult's integrity. A Master, invades, he breaks open, he can lay waste in order to cleanse and to rebuild. Poor teaching, pedagogic routine, a style of instruction which is, consciously or not, cynical in its merely utilitarian aims, are ruinous. They tear up hope by its roots."

"Bad teaching is, almost literally, murderous and, metaphorically, a sin. It diminishes the student, it reduces to gray inanity the subject being presented. It drips into the child's or the adult's sensibility that most corrosive of acids, boredom, the marsh gas of ennui. Millions have had mathematics, poetry, logical thinking, killed for them by dead teaching, by the perhaps subconsciously vengeful mediocrity of frustrated pedagogues. Molière's vignettes are implacable."

Από το εκπληκτικό βιβλίο του George Steiner, "Lessons of the Masters. The Charles Eliot Norton Lectures 2001-2002", σ. 16 & 18.


Τα έργα στις φωτογραφίες είναι των Γύζη, El Greco, Rubens - ανήκουν στη Λεβέντειο Πινακοθήκη, στη Λευκωσία

Η διεθνής προστασία του πολιτιστικού περιβάλλοντος - διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Frederick, Τμήμα Νομικής

Όλα πήγαν περίφημα! Και οι φοιτητές ήσαν εξαιρετικοί ακροατές!

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρόσκληση την κ. Βίκυ Καραγκούνη, πρώτη μου διδάκτορα, εξαιρετική νομικό και πολύ αγαπημένη φίλη! Είναι πολύ τυχεροί οι φοιτητές της που τους διδάσκει!

Πάτρα, συνέδριο - Μέγα Σπήλαιο και Καλάβρυτα, εκδρομή: μια οπτική περιήγηση

Όλα πήγαν περίφημα στο συνέδριο, από την αρχή μέχρι το τέλος.

Έναρξη συνεδρίου, πρώτο πάνελ ομιλητών.

Από αριστερά:

Παναγιώτης Περάκης, Μέλος ΔΣ του ΔΣΑ, Πρόεδρος της επιτροπής "Access to Justice της CCBE", Επικεφαλής Επιτροπής για θέματα Προσφύγων και Μεταναστών της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων, Μάρκος Παπακωνσταντής, Δικηγόρος Αθηνών, Διδάκτωρ Ευρωπαϊκού Δικαίου, Γραφείο Υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, Τάκης Παπαδόπουλος, Αντιπρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Πατρών, Ελίνα Ν. Μουσταΐρα, Καθηγήτρια Συγκριτικού Δικαίου Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ, Φωτεινή Μηλιώνη, Δικηγόρος Αθηνών, Δρ. Εγκληματολόγος, Διευθύντρια ΝΠΙΔ "ΕΠΑΝΟΔΟΣ", Σπύρος Η. Ακτύπης, Διευθυντής του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.

Με την Πρόεδρο της ΕΔΑΜ, Χρυσούλα Ελ. Μαρινάκη, μετά το τέλος των ομιλιών της πρώτης μέρας

Όψεις της Πάτρας

Μέγα Σπήλαιο και Καλάβρυτα

Η Δίκη του Κ. - δια χειρός Θωμά Μοσχόπουλου

Είχα τη μεγάλη χαρά, χθες, να παρακολουθήσω την εξαίσια παράσταση στο Θέατρο Πόρτα:

                "Η Δίκη του Κ." Μια παράσταση βασισμένη στη Δίκη του Φραντς Κάφκα

Η Δίκη του Κάφκα είναι ένα έργο γεμάτο νομικές λεπτομέρειες από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι ένα από τα βασικά έργα που "χρησιμοποιούν" οι οπαδοί της σύνδεσης "Δικαίου και Λογοτεχνίας", προκειμένου ακριβώς να αναδείξουν αυτή τη σύνδεση.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το έργο αφορά στην άρνηση της δίκαιης δίκης (denial of due process of law). Άλλοι αντιτάσσουν ότι το έργο προχωράει πέρα από αυτό.

Η ατμόσφαιρα του βιβλίου έχει αχλύ ονείρου, όμως μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο δεν είναι εφιαλτική. Αυτή την ονειρική ατμόσφαιρα έφτιαξε τέλεια ο Θωμάς Μοσχόπουλος! Σχήματα γεωμετρικά, γοητευτικά παράξενα, σε όλη την έκταση της σκηνής (συγχαρητήρια στην Ευαγγελία Θεριανού!), αλλά ακόμα και στα κουστούμια (συγχαρητήρια στην Κλαιρ Μπρέισγουελ!), δημιουργούν κυριολεκτικά ένα πλαίσιο ονείρου που παίζει (είτε το πλαίσιο είτε/και το όνειρο) ανάμεσα στο διασκεδαστικό και στο υπόκωφα απειλητικό, χωρίς όμως το τελευταίο [και είναι επιδίωξη του σκηνοθέτη, υποψιάζομαι] να προκαλεί ζόφο στους θεατές - τουλάχιστον όχι αποπνικτικό.

Ο Richard Posner, βασικός εκπρόσωπος της Οικονομικής Ανάλυσης του Δικαίου, στις ΗΠΑ, θέλοντας να αντικρούσει τις απόψεις της κίνησης Law and Literature, έγραψε ένα εξαιρετικά λεπτομερές βιβλίο ("Law and Literature. A Misunderstood Relation"), που τελικά αποδείχθηκε πολύ χρήσιμο για την ίδια την κίνηση αυτή!!

Αναφέρει, λοιπόν, πως η Δίκη μπορεί να θεωρηθεί και ως ο εφιάλτης ενός κοινού θνητού που γίνεται διάδικος σε μια δίκη αλλά που νοιώθει ανίκανος να καταλάβει τι συμβαίνει λόγω ακριβώς της νομικής ανακατωσούρας στο έργο. Μπορεί επίσης, λέει ο Posner, να σκεφτεί κανείς ότι το έργο αποτελεί λογοτεχνική επεξεργασία ενός θέματος που είχε αναφέρει (το 1926) ο (διάσημος Αμερικανός) δικαστής Learned Hand: "After some dozen years of experience I must say that as a litigant I should dread a lawsuit beyond almost anything else short of sickness and death."! Για τον Joseph K, επισημαίνει ο Posner, η Δίκη είναι αρρώστεια και θάνατος.

Κατά τον Posner, η ουσία της Δίκης έγκειται αλλού: στις μάταιες προσπάθειες ανεύρεσης νοήματος για τον άνθρωπο σε ένα σύμπαν (που συμβολίζεται από το δικαστήριο) το οποίο, μην έχοντας δημιουργηθεί για να είναι καθησυχαστικό για τον άνθρωπο ή καταληπτό από αυτόν, είναι αυθαίρετο, απρόσωπο, βάναυσο, απατηλό και διαφεύγον. Ο Κ., λέει ο Posner, κατοικεί ένα μεταΝιτσεϊκό ("Ο Θεός είναι νεκρός") σύμπαν του οποίου οι βασιλεύουσες θεότητες έχουν κατέβει από τον έναστρο ουρανό σε μια φτηνή σοφίτα. Η κατάσταση στο σύμπαν αυτό είναι κατάσταση ακατάληπτου, αποξένωσης, ολοκληρωτικής ανθρώπινης απομόνωσης. Όλες οι κινήσεις του Κ. είναι λάθος, αλλά έχουμε την αίσθηση ότι δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να είχε κάνει για να αλλάξει το αποτέλεσμα.

Οι κινήσεις του Κ. (του εξαιρετικού Μ. Συριόπουλου) και των άλλων (επίσης εξαιρετικών Π. Βασιλόπουλου, Ε. Βλάχου, Μ. Γαλάνη, Θ. Λέκκα, Μ. Μιχαλακίδη, Ει. Μπούνταλη, Κ. Παϊταζόγλου, Σ. Πατσίκα, Φ. Συμεωνίδη) είναι απίστευτα "χορογραφημένες" στην παράσταση! Το σύμπαν του δικαστηρίου, γεωμετρικά - λοξά - τακτοποιημένο, ανακατεύεται, αναδιαρθρώνεται, κλείνει και ανοίγει, γίνεται παιχνίδι στο οποίο παίζουν οι "ήρωες", προσπαθώντας να καταλάβουν και να νοιώσουν ίσως λιγότερο απομονωμένοι - το παιχνίδι πάντα το καταφέρνει αυτό... - και απειλούμενοι. Το μάταιο της ύπαρξης που μπορεί να υπονοείται, ως ορχηστρικό παιχνίδι (υπέροχος ΚΑΙ διευθυντής ορχήστρας, ο Θωμάς Μοσχόπουλος!) καθησυχάζει, περιπαίζει - την απειλή, τον κίνδυνο, τον θάνατο.

Από τις πρώτες γραμμές της διήγησης, λέει και ο François Ost ("Raconter la Loi. Aux sources de l'imaginaire juridique"), o Κάφκα αφήνει να εννοηθεί ότι τα μπλεξίματα του ήρωά του με τον Νόμο δεν έχουν να κάνουν με τους νόμους του κράτους: πρόκειται για έναν άλλο Νόμο, αινιγματικό και παρασκηνιακό, ένα Νόμο που τον αισθάνεται κανείς ("θα τον αισθανθείτε", λέει στο έργο) παρά τον γνωρίζει, ένα Νόμο που, αν δεν τον καταλάβουν αυτοί στους οποίους απευθύνεται, δεν παρέχει καμία βεβαιότητα όσον αφορά στην αθωότητα αυτών.

Η παράσταση στο Θέατρο Πόρτα είναι, νομίζω, μια από τις ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ αναγνώσεις που θα μπορούσαν να γίνουν στη Δίκη. Αέρινα απειλητική ατμόσφαιρα, κάποιες φορές εφιαλτικά κωμική - όπως η ίδια η ζωή... - γίνεται τόπος και χρόνος μιας ζωής εν κινδύνω, χωρίς να επιδιώκει το σοκ αλλά και χωρίς να χαϊδεύει υπερβολικά τα αυτιά - όπως η ίδια η ζωή...

Φως (Σ.Αλεξιάδου) και ήχος εξαίσιος (Κ. Σελαμσής), φωτογραφίες απολαυστικές (Π. Σκαφίδας) συνετέλεσαν (μαζί με όλους τους αναφερθέντες αλλά και με τον Π. Φλατσούση και την Π. Βλατή) στη δημιουργία μιας από τις καλύτερες παραστάσεις των τελευταίων ετών!!

Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι από το διαδίκτυο.

UNIDROIT - Μεγάλη μου τιμή... και μεγάλη μου χαρά!

Χθες, 1η Δεκεμβρίου, ήταν η Γενική Συνέλευση του UNIDROIT - International Institute for the Unification of Private Law (http://www.unidroit.org/), στη Ρώμη.

Εκτός απροόπτου, υιοθέτησε το νέο πρόγραμμα εργασίας για την επόμενη τριετία, 2017-2019.

Ένα από τα θέματα του προγράμματος είναι αυτό που αφορά στις ιδιωτικές συλλογές τέχνης. Είναι μεγάλη συγκίνηση και τιμή για μένα, διότι το θέμα ξεκίνησε από τον εξαιρετικό Μεξικανό νομικό Jorge Sanchez Cordero, ο οποίος την εμπνεύσθηκε όταν διάβασε το βιβλίο μου "Art Collections, Private and Public. A Comparative Legal Study" (http://www.springer.com/gp/book/9783319158013).

Η πρόταση είχε κατατεθεί επίσημα από την Πρεσβεία του Μεξικού στη Ρώμη.

http://www.unidroit.org/english/governments/councildocuments/2016session/cd-95-13add-e.pdf

                                                                  Ευγνώμων, πάντα

Οι φωτογραφίες είναι έργων που δάνεισε το Μουσείο Ερμιτάζ στο Βυζαντινό Μουσείο - τρέχει η έκθεση.

"Διαχείριση Μεταναστευτικών & Προσφυγικών Ροών σε Ελλάδα & Ευρώπη"

                                                 Στην Πάτρα, 9-11 Δεκεμβρίου 2016

Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο ΗΠΑ

Με αφορμή μαθήματα Συγκριτικού Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου στους μεταπτυχιακούς, θυμήθηκα πόσο με είχαν συγκινήσει τα όσα μου είχε γράψει, πριν πολλά χρόνια, ο Καθηγητής (Ομότιμος, πλέον) στο Tulane University της Louisiana (http://www.law.tulane.edu/tlsfaculty/profiles.aspx?id=480).

Το βιβλίο μου για το Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο των ΗΠΑ ήταν και παραμένει πολύ αγαπημένο μου. Και, περίεργο, αλλά 20 χρόνια μετά την έκδοσή του (είχε εκδοθεί το 1996) δεν θα άλλαζα ούτε λέξη...

                                                                Ευγνώμων...

Dignity and Rights

Αποσπάσματα από ένα ΠΟΛΥ ενδιαφέρον κείμενο:

J. Waldron, "Dignity and Rank", in: J. Waldron, Dignity, Rank, and Rights - With Commentaries by W.C. Dimock, D. Herzog, M. Rosen) - Edited and Introduced by M. Dan-Cohen, Oxford University Press 2012.

"My subject is human dignity. Dignity, we will see, is a principle of morality and a principle of law. It is certainly a principle of the highest importance, and it ought to be something we can give a good philosophic account of." (p. 13)

"So, for example, the moral philosophers tell us that dignity is a matter of status. But status is a legal conception and not a simple one. Dignity, we are told, was once tied up with rank: the dignity of a king was not the same as the dignity of bishop and neither of them was the same as the dignity of a professor. If our modern conception of human dignity retains any scintilla of its ancient and historical connection with rank - and I think it does: I think it expresses the idea of the high and equal rank of every human person - then we should look first at the bodies of law that relate status to rank (and to right and privilege) and see what if anything is retained of these ancient conceptions when dignity is put to work in a new and egalitarian environment." (p. 14)

"So that is my hypothesis: the modern notion of human dignity involves an upwards equalization of rank, so that we now try to accord to every human being something of the dignity, rank, and expectation of respect that was formerly accorded to nobility." (p. 33)

"Something like this was noticed many years ago by Gregory Vlastos in a neglected essay, "Justice and Equality". In a discussion of equality and rights, Vlastos argued that we organize ourselves not like a society without nobility or rank, but like an aristocratic society that has just one rank (and pretty high rank at that) for all of us. Or (to vary the image slightly), we are not like a society that has eschewed all talk of caste; we are like a caste society with just one caste (and a very high caste at that). Every man a Brahmin. Every man a duke, every woman a queen, everyone's person and body sacrosanct, in the way that nobles were entitled to deference or in the way that an assault upon the body of the person of a king was regarded as a sacrilege. I take the Vlastos suggestion very seriously indeed. If he is right, then we can use aspects of the traditional meaning of dignity associated with high or noble rank, to cast light on our conceptions of human rights." (p. 34)

Χαίρομαι πολύ που το κείμενο αυτό μου έδωσε την αφορμή για να πληροφορηθώ σχετικά με τον (από Κωνσταντινούπολη) Gregory Vlastos, για τον οποίο δεν γνώριζα τίποτα.

Περισσότερα γι'αυτόν:

https://philosophy.princeton.edu/about/past-faculty/gregory-vlastos