Translate

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Μεταβίβαση πλοίου ως ομάδας περιουσίας

Συνεχίζοντας την ...τρόπο τινά επιστημονικοσυγγραφική τυμβωρυχία, ας παρουσιάσω σήμερα ένα κείμενό μου για το εφαρμοστέο δίκαιο στις εργασιακές σχέσεις στην περίπτωση μεταβίβασης πλοίου ως ομάδας περιουσίας. Ήταν εισήγησή μου τον Μάρτιο του 1999, στο Δικηγορικό Σύλλογο Πειραιά. Σημαντική χρονιά για μένα: Τέσσερις μήνες μετά, 30 Ιουνίου 1999, έγινε η εκλογή μου στη Νομική, ως Επίκουρης Καθηγήτριας Συγκριτικού Δικαίου.

Ελπίζω το κείμενο να είναι χρήσιμο και σε ερευνητές και σε δικηγόρους και δικαστές.

Οι φωτογραφίες είναι από τη National Gallery, στη Washington D.C., πόλη που όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο τη θυμάμαι με θαυμασμό. Τί να κάνω... από πάντα πάσχω από το σύνδρομο Ραν Ταν Πλαν! (οι πιστοί και οι πιστές του Λούκυ Λουκ θα με καταλάβουν!)

"Το ηλιοτρόπιο", του Edward Steichen, Αμερικανού φωτογράφου, ζωγράφου και επιμελητή εκθέσεων σε γκαλερί και σε μουσεία. Γεννήθηκε στο Λουξεμβούργο, αλλά ήταν 2 ετών όταν η οικογένειά του μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Από το 1903 μέχρι το 1917 παρουσιάζονταν φωτογραφίες του - περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου - στο ρηξικέλευθο τότε περιοδικό Camera Work του διάσημου Αμερικανού φωτογράφου Alfred Stieglitz.














Είδα χθες την "Κολεξιόν", θεατρικό έργο του ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ Harold Pinter, στο θέατρο Εμπορικόν. Δεν χάνω σχεδόν κανένα έργο στο οποίο παίζει ο Δημήτρης Καταλειφός, υπόδειγμα "ταγμένου" στο έργο του καλλιτέχνη, με κάθε λέξη, κάθε κίνηση, έκφραση τέλειου αφανούς "κεντήματος". Όπως ήμουν σίγουρη, η παράσταση ήταν συναρπαστική! Ο Δημήτρης Μοθωναίος επίσης εξαιρετικός.

           Ας κλείσω την ανάρτηση με μια βόλτα στις ανθισμένες κερασιές δίπλα στον Potomac








Τρίτη 29 Απριλίου 2014

IAPL Seoul Conference, 1-4 October 2014 - Constitution and Proceedings

Χθες βράδυ, αργά, επιτέλους ολοκλήρωσα και έστειλα την εισήγησή μου στη Νότια Κορέα. 1-4 Οκτωβρίου 2014 θα γίνει εκεί συνέδριο της International Association of Procedural Law, με γενικό θέμα: "Constitution and Proceedings". Μπορείτε να δείτε το πρόγραμμα στο κατωτέρω link:

http://www.iaplaw.org/index.php/en/forthcoming-activities-and-events/39-iapl-seoul-conference-constitution-and-proceedings

Αρχές του χρόνου, μου έκανε τη μεγάλη τιμή η συνάδελφος Sun Ju Jeong, Dr. iur., Καθηγήτρια Αστικού Δικονομικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Seoul, να μου ζητήσει να γράψω την εθνική, Ελληνική εισήγηση, στο θέμα στο οποίο είναι η ίδια Γενική Εισηγήτρια: "The Right to an Effective Enforcement and State Responsibilities (including Transnational Aspects".

Όλοι λένε πως η Νότια Κορέα είναι πανέμορφη! Δεν έχω προσωπική άποψη, είθε να αποκτήσω!

Αν δεν έχετε δει την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ Κορεατική ταινία "Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας ...και πάλι Άνοιξη", χάνετε!! Θεωρώ ότι είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου. Πάρτε μια ιδέα:

https://www.youtube.com/watch?v=RBDZy1_DTpk

                                    Φωτογραφία από την ταινία - τα υπέροχα ιδεογράμματα!

Και για να ...γιορτάσω ότι το άντεξα κι αυτό(!) - ας είμαστε ευγνώμονες στη ζωή -, λίγος οπτικός χορός, από άλλες περιοχές του κόσμου. Η σύγκριση (δηλαδή η ανεύρεση ομοιοτήτων και διαφορών και του γιατί αυτών) είναι παντού!!

                                Auguste Renoir, έργο στη National Gallery, Washington D.C.


Δείτε εκπληκτική κίνηση! Προθέρμανση της υπέροχης - ίσως της καλύτερης κλασσικής μπαλαρίνας στον κόσμο, στην εποχή που διανύουμε - Svetlana Zakharova.

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=A_P_s9wRB6k


"The White Ballet", έργο του Everett Shinn, στο Smithsonian American Art Museum, Washington D.C.



Ας κλείσω αυτή την ανάρτηση με μια, κατά τη γνώμη μου, τέλεια υπόκλιση - από τη Svetlana Zakharova. Νομίζω ότι ήταν από παράσταση προς τιμή της Maja Plisetskaja. Η φωτογραφία είναι του Gene Schiavone (όπως γράφεται επάνω στη φωτογραφία)




Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Handbook on the Law of Cultural Heritage and International Trade

Η ζωή μας είναι μικρή και πολύτιμη. Ας προσπαθούμε να μην τη "σπαταλάμε", ας προσπαθούμε να είμαστε ευγνώμονες για όσα μας δίνει και ας μη δίνουμε χώρο σε όσα τη "μικραίνουν".

Η μόνη "συμβουλή" που μου επιτρέπω να δίνω στους φοιτητές μου αλλά και σε όσους με ρωτούν (και σε μένα!), είναι να επιλέγουν να κάνουν αυτό που αγαπούν και να μην πτοούνται από το κόστος, κυριολεκτικό και μεταφορικό. Δεν έχουμε δεύτερη ζωή, ας προλαβαίνουμε λοιπόν να απολαμβάνουμε τη χαρά που μας δίνει η ενασχόληση με αυτό που αγαπάμε.

Πολιτιστικά αγαθά: Μια μεγάλη αγάπη μου!

Αυτές τις ημέρες πρόκειται να κυκλοφορήσει το βιβλίο αυτό, την επιμέλεια (και όχι μόνο) του οποίου είχαν οι εξαιρετικοί άνθρωποι (πάντα πρώτο) και λαμπροί Καθηγητές James A.R. Nafziger και Robert Kirkwood Paterson.



Περιεχόμενα:

Cultural Heritage Law
James A.R. Nafziger and Robert Krikwood Paterson

1. International Trade in Cultural Material
James A.R. Nafziger and Robert Krikwood Paterson

2. Australia
Craig Forrest

3. Canada
Robert Krikwood Paterson

4. China
James Ding

5. France
Marie Cornu

6. Germany
Kurt Siehr

7. Greece
Elina N. Moustaira

8. Ireland
Patricia Conlan

9. Israel
Talia Einhorn

10. Italy
Manlio Frigo

11. Japan
Shigeru Kozai and Toshiyuki Kono

12. Mexico
Ernesto Becerril

13. New Zealand
Piers Davies and Paul Myburgh

14. Poland
Andrzej Jakubowski and Olgierd Jakubowski

15. South Africa
Margaret Beukes

16. Sweden
Thomas Adlercreutz

17. Switzerland
Marc-André Renold and Beat Schönenberger

18. Turkey
Janet Blake

19. United Kingdom
Kevin Chamberlain and Kristin Hausler

20. United States
James A.R. Nafziger

21. Controls on the Export of Cultural Objects and Human Rights
Kevin Chamberlain and Ana Vrdoljak

22. Foreign Objects and Nationalism
Robert K. Paterson and Marc-André Renold

23. A Legal Pluralist Approach to International Trade in Cultural Objects
Francesca Fiorentini

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Ανεκπλήρωτοι πόθοι, ανεκπλήρωτοι φόβοι ή: το Φεγγαρολούλουδο!

Μια ανάρτηση γεμάτη από τους πάντα αγαπημένους μου Ινδιάνους, από όταν μικρά παιδιά, με τον αδελφό μου, γοητευόμαστε από τους Απάτσι, τους Σιου, τους Κομάντσι, τους Τσερόκυ, και τις άλλες φυλές Ινδιάνων της Βορείου Αμερικής και κολλούσαμε στα κρεβάτια μας αυτοκόλλητα με γλυκύτατα καρτούν που παρίσταναν τον Τζερόνυμο ή το Φεγγαρολούλουδο!

Τις φωτογραφίες τις τράβηξα με το ipad μου στο Μουσείο Αμερικανικής Τέχνης, στην Washington D.C.

                       Θανάσιμα τραυματισμένος Ινδιάνος: δεν είναι συγκλονιστικό γλυπτό;!


Ο George Catlin: Διάσημος ζωγράφος αρχηγών Ινδιάνικων φυλών. Μεταξύ του 1830 και 1836 έκανε 5 εξορμήσεις στις συνοριακές περιοχές του κράτους, για να καταγράψει τους υπό εξαφάνιση (όπως φοβόταν) πολιτισμούς των γηγενών Αμερικανικών φυλών. Ήθελε να καταδείξει στους Ευρωπαϊκής προέλευσης Αμερικανούς ότι οι Ινδιάνοι δεν ήταν άγριοι, παρά ήταν περίπλοκα ανθρώπινα όντα.  Διαβάστε στη δεύτερη κατωτέρω φωτογραφία περισσότερα.



Ένα μικρό κείμενο, σχετικό με αυτούς, από το βιβλίο μου "Συγκριτικό Δίκαιο και Πολιτιστικά Αγαθά", Νομική Βιβλιοθήκη, 2012, σ. 71-72:

"Αυτόχθονες και μουσεία

            Στις έντονες συζητήσεις των πρόσφατων ετών, περί σεβασμού και ανάδειξης της «πολιτιστικής κυριαρχίας» (cultural sovereignty) των αυτοχθόνων, δηλαδή της κυριαρχίας τους επί της πολιτιστικής τους κληρονομιάς, υλικής και άυλης, υπεισέρχεται και ο προβληματισμός περί της σκοπιμότητας ίδρυσης μουσείων αποκλειστικά αφιερωμένων σε αυτούς τους πολιτισμούς. Κρίνεται ένα τέτοιο θεσμικό πλαίσιο ως απαραίτητο;
            Γενική είναι η άποψη πως τα μουσεία αποτελούν εκπαιδευτικά εργαλεία, αφού αναμφισβήτητη είναι η δύναμη των μουσειακών εκθέσεων να δημιουργούν επιτακτικές αφηγήσεις περί του κόσμου και των κατοίκων του[1]. Από κάποιους όμως επίσης υποστηρίζεται πως τα εκπαιδευτικά αυτά εργαλεία χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία και τη διαιώνιση συγκεκριμένων ιδεολογιών και ιστορικών μνημών[2]. Αναλόγως, επισημαίνεται και ο ρόλος των επιμελητών των μουσείων ως ερμηνευτών της ιστορίας, μέσω του τρόπου έκθεσης των μουσειακών αντικειμένων[3].
            Στις ΗΠΑ, οι ιθαγενείς Αμερικανοί (Native Americans) και τα αντικείμενα που σχετίζονταν με αυτούς (Native American objects), καθ’ όλη σχεδόν την ιστορία του κράτους, αντιμετωπίζονταν ως «εξωτικές παραδοξότητες» (exotic curiosities)[4]. Η ανάδυση και ανάδειξη της ανθρωπολογίας κατά το τέλος του 19ου αιώνα και κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, έδωσε μια άλλη προοπτική στην αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να ανατρέψει τις κρατούσες αντιλήψεις.
            Η ανάπτυξη αυτών των νέων φυλετικών (tribal) μουσείων, π.χ. στις ΗΠΑ άρχισε μετά το 1960, αναπτύχθηκε ιδιαίτερα μετά το 1970 και πάλι μετά το 1990. Δεν θεωρείται πως έχουν αυτά αντικαταστήσει παραδοσιακούς θεσμούς, αλλά αντίθετα έχουν ενισχύσει τη συντήρηση αυτών. Από την αρχή, εκτός του ότι συνέλεξαν, συντήρησαν και ερμήνευσαν αντικείμενα για τις κοινότητές τους, έχουν επίσης να επιδείξουν και άλλα επιτεύγματα, όπως τη διατήρηση των γλωσσών αλλά και ιστορική έρευνα[5]. Αναπτύχθηκαν, εν μέρει, αφενός ως αντίδραση στην επεκτατική δράση αλλοδαπών μουσείων τα οποία συλλέγουν και ερμηνεύουν τον πολιτισμό των ιθαγενών Αμερικανών και αφετέρου ως κέντρο, εστιακό σημείο της ανάδυσης των φυλετικών κοινοτήτων[6].





[1] S. Moser, The Devil is in the Detail: Museum Displays and the Creation of Knowledge, Museum Anthropology, Vol. 33, 2010, 22.
[2] M. Vicenti Carpio, (Un)disturbing Exhibitions: Indigenous Historical Memory at the NMAI, 30 American Indian Quarterly 619, 620 (2006).
[3] R. Tsosie, Native Nations and Museums: Developing an Institutional Framework for Cultural Sovereignty, 45 Tulsa Law Review 3 (2009).
[4] D.H. King, Exhibiting Culture: American Indians and Museums, 45 Tulsa Law Review 25 (2009).
[5] Κατά την F. Shyllon, Unraveling History: Return of African Cultural Objects Repatriated and Looted in Colonial Times, στο: Cultural Heritage Issues: The Legacy of Conquest, Colonization, and Commerce (J.A.R. Nafziger/A.M. Nicgorski, eds.), Martinus Nijhoff Publishers, Leiden 2009, 159, η ίδρυση μουσείων στην Αφρική θα μπορούσε να είχε εμποδίσει ή μειώσει τη «χοντρική» (wholesale) αφαίρεση πολιτιστικών αντικειμένων από τις αποικίες στις Δυτικοευρωπαϊκές μητροπόλεις.
[6] D.H. King, Exhibiting Culture: American Indians and Museums, 45 Tulsa Law Review 25, 30 (2009)."




Και ένα διαφορετικό θέμα: μια νέα "ανακάλυψη", ένας νέος (μεταφορικά και κυριολεκτικά) ποιητής -
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, "Ανεκπλήρωτοι φόβοι", Πολύτροπον, 2012. Ζοφερή και υπέροχη ποιητική συλλογή, που πήρε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2013 πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα.

Ζόφος πολύς - και είναι πολύ νέος ο συγγραφέας - αλλά και μια σπαρακτική ομορφιά, ένας πλούτος εικόνων και λέξεων, εικόνων μέσω των λέξεων.

Ένα από τα διαμαντάκια της συλλογής:

"τα παιδιά του χρόνου

Είμαστε όλοι μας παιδιά του χρόνου.
Αυτός μας θρέφει,
αυτός μας σκεπάζει με σύννεφα το βράδυ,
σ'αυτόν λέμε τα μυστικά,
τα όνειρά μας,
και μας φιλά στο μέτωπο, χαμογελά,
λέει:
όλα θα γίνουν, θα σας γεμίσω δώρα,
θα σας πάρω αγάπες και φωτιές,
ύστερα μας φορτώνει στους ώμους του
και τρέχει για τον ήλιο.

Κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι,
μέσα στην αγκαλιά, πάνω στο στήθος του
γελάμε.
Ξεχνάμε
πως ο χρόνος τρώει τα παιδιά του."



 Η σημερινή ανάρτηση θα αρέσει - ελπίζω! - και στην Τόνια Κορκά, διδακτορική μου φοιτήτρια, που έχει αδυναμία στους Ινδιάνους!

Σε επόμενη ανάρτηση θα σας μιλήσω και για σύγχρονα λογοτεχνικά έργα Αμερικανών με μια κάποια Ινδιάνικη καταγωγή.

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Χρόνια πολλά και λουλουδιασμένα!!

Από την ποιητική συλλογή "Ρέκβιεμ", της Άννα Αχμάτοβα, μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου, Εκδόσεις Άγρα, 2011, σ. 49:

                                                                    ΣΤΑΥΡΩΣΗ

                                                                             Ι
                                   Χορός αγγέλων δόξασε την υπερούσια μέρα
                                   και ανεώχθης εν πυρί, ώ ουρανέ.
                                   Ίνα τί με εγκατέλιπες, εκραύγασε προς τον πατέρα
                                   και στη μητέρα του είπε: Μη θρηνείς δι' εμέ.
                                                                          ΙΙ
                                   Η Μαγδαληνή θρηνούσε και χτυπιόταν,
                                   πέτρα απόμεινε ο καλός του μαθητής,
                                   μα τη μάνα του που αμίλητη στεκόταν
                                   δεν ετόλμησε να την κοιτάξει ουδείς.

                                                                                                 1940-1943




Από την ποιητική συλλογή "Λυσιμελής Πόθος", του Τίτου Πατρίκιου, Εκδόσεις Καστανιώτη και Διάττων, 2008, σ. 108:

                                                                         ΠΑΣΧΑ

                                        Χαιρέτισαν με βάγια τον ερχομό του έρωτα.
                                        Έπειτα οι ίδιοι τον σταυρώσαν
                                        τον τρύπησαν με τη λόγχη
                                        τον πότισαν χολή και ξίδι
                                        τον εξομοίωσαν με τους ληστές.
                                        Και πάλι περιμέναν πως θ'αναστηθεί για χάρη τους.

                                                                                                        Παρίσι, Γενάρης '71




Από την ποιητική συλλογή "Εποχή Παραδείσου", του Στρατή Πασχάλη, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2008, σ. 17:

                                      Ίσως αν έρθει ο αντίλαλος να ξυπνήσω από τη ζωή
                                           και ν'αφεθώ ανέμελα
                                      Στων ήχων την ανησυχία.

                                     Δεν ανασταίνεται η ψυχή, αλλά το πάθος
                                     Για κάποιο κύκνειο άσμα που να ταιριάζει στην ανυπαρ-
                                           ξία μας
                                     Για κάποιο αστέρι που να μην περιέχεται στα γραπτά των
                                           ανέμων.




Από την ποιητική συλλογή "Τα Λύτρα", του Μάρκου Μέσκου, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2012, σ. 24:

                                                                             ΜΑΗΣ

                               Δικός σου ο Μάης τα σπάρτα και οι πικροπαπαρούνες στάλες
                               - ταπεινή φλαμουριά φίλη του ήλιου και του φεγγαριού
                               στείλε τον μυροβόλο ανθό σου εκεί που κείτονται να
                               τους αναστήσει!


                                                            El Greco: "La Resurección"


                                             Χριστός Ανέστη - Χρόνια Πολλά - Κάθε καλό



Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Τα Πάθη και η Ανάσταση

Αι Γενεαί Πάσαι

https://www.youtube.com/watch?v=oD659OZtRIs

και με την απίστευτη γλυκύτητα των φωνών του (θεϊκού) Χρόνη Αηδονίδη και Νεκταρίας Καραντζή:

https://www.youtube.com/watch?v=incnLk8rGts

                           Freiburg - βιτρώ του Freiburger Münster: στο Augustiner Museum

I.S. Bach - Johannes Passion:

https://www.youtube.com/watch?v=oBJ3cQ5uyE4


               Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από πίνακες της National Gallery, Washington D.C.

                                                 Jacopo Palma Il Giovane, "Lamentation"

Pergolesi, Stabat Mater:

https://www.youtube.com/watch?v=9mrVZHPikqM

                                                                  Rembrand Workshop



Vivaldi, Stabat Mater:

https://www.youtube.com/watch?v=2XUC2MQ74DE

                                                        Andrea Solario


Verdi, Requiem:

https://www.youtube.com/watch?v=O4HPC7tSDaw

Brahms, Ein Deutsches Requiem:

https://www.youtube.com/watch?v=LydPLNdob1c

                                                 Ταπισερί με θέμα πίνακα του Bernard Van Orley



                                                                  Καλή Ανάσταση!

                                        https://www.youtube.com/watch?v=b_Bx3P5V_H0



Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

"Die Religiosität ist ein ungehobener Schatz im Menschen"

   Μεγάλη Πέμπτη αύριο. Ιδού κάποια υπέροχα έργα που φωτογράφησα στα 2 πρόσφατα ταξίδια μου:

                          Washington, National Gallery: Salvador Dali, "Ο Μυστικός Δείπνος"


          Washington, National Gallery: Ταπισερί - δυστυχώς δεν θυμάμαι από ποιον πίνακα



Freiburg - βιτρώ του Freiburger Münster, συντηρούνται και εκτίθενται στο Augustiner Museum


                                       Washington, National Gallery, έργο του Pietro Perugino


                                        Washington, National Gallery, έργο του Pietro Tacca



                                                       Freiburg, Augustiner Museum



Στις πτήσεις προς και από Washington, D.C., είχα μαζί μου για διάβασμα ένα καταπληκτικό βιβλίο που είχα αγοράσει από πολλούς μήνες ήδη, από όταν είχε κυκλοφορήσει στο εξωτερικό, αλλά που δεν είχα ακόμα αξιωθεί να διαβάσω: "Patrick Leigh Fermor. An Adventure", της Artemis Cooper. Κατά σύμπτωση, παρουσιαζόταν την περασμένη εβδομάδα η Ελληνική του μετάφραση, στο Μουσείο Μπενάκη, νομίζω. Διαβάστε το, είναι υπέροχο! Η συγγραφέας γράφει συναρπαστικά και η ζωή του πληθωρικού και σπουδαίου αυτού ανθρώπου ήταν ακόμα πιο συναρπαστική!

Επίσης, ένας συγγραφέας στον οποίο έχω ιδιαίτερη αδυναμία και του οποίου έχω διαβάσει τα περισσότερα έργα, είναι ο Αυστριακός Peter Handke. Στο Freiburg αγόρασα και ένα αξιολάτρευτο βιβλίο, το "Peter Handke im Gespräch mit Hubert Patterer und Stefan Winkler", Edition Kleine Zeitung. Οι συζητήσεις του με τους δύο αυτούς, ιδιαιτέρως καλλιεργημένους δημοσιογράφους, είναι απολαυστικές.

Ένα ελάχιστο απόσπασμα, που ταιριάζει και στις ημέρες αυτές:

"Viele Menschen sagen, sie brauchen keine Kirche für ihren Glauben, auch nicht den Gottesdienst. Wie ist das bein Ihnen?
Handke: Ich bin nicht einverstanden, wenn Leute sagen, ich gehe alleine und ich sammle mich in der Kirche. Das Wort Gottes muss gehört werden, die Zeremonie ist wichtig."

Και λίγο πιο κάτω:
"....Aber die Religiosität ist ein ungehobener Schatz im Menschen. Sie ist in allen drinnen, vor allem in den Kindern."








Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Washington DC - Μια πόλη με αρχοντιά



                                                      Η συνεδρίαση της επιτροπής μας



Και πάλι - από πιο μακριά! - το Ronald Reagan Building and International Trade Center. Ο δρόμος, τη διάβαση πεζών του οποίου βλέπετε, είναι η Pennsylvania Avenue - προχωρώντας δεξιά, όπως βλέπετε στη φωτογραφία, φθάνει κανείς στον Λευκό Οίκο. Δεν προχώρησα, δεν προλάβαινα, προτίμησα, σε κάποιες ώρες που είχα στη διάθεσή μου, να πάω στη National Gallery, στο Museum of American Art, στις κερασιές, στον Potomac (μου είπε ο αδελφός μου ότι υπάρχει ένα γνωστό τραγούδι, στο οποίο αναφέρεται ο Potomac, δεν θυμόταν όμως ακριβώς ποιό. Έψαξα ..απεγνωσμένα να το βρω, αλλά δεν βρήκα κάποιο που να μου θυμίζει κάτι - βρήκα όμως αυτό το μικρό διαμαντάκι, για ακούστε: https://www.youtube.com/watch?v=3ClHEcsixHk)


National Gallery - σύγχρονες προσθήκες I.M. Pei (έχω να σας δείξω πολλά έργα από το ΥΠΕΡΟΧΟ αυτό μουσείο)



Και μια που αυτές τις διεθνείς ενώσεις - και όχι μόνο - τις απασχολεί, μεταξύ άλλων, η δυνατότητα δημιουργίας κειμένων που θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά μέσα σε ένα πλουραλιστικό νομικά χώρο, λίγα λόγια για (ένα συγκεκριμένο) νομικό πλουραλισμό, από το βιβλίο μου "Δικαιικές επιρροές στο πλαίσιο του Συγκριτικού Δικαίου", Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη 2013, σ. 75-78:

Νομικός πλουραλισμός [και] λόγω μεταφυτεύσεων δικαίου, με παρουσία εθίμων, παραδόσεων, θρησκείας.

            Ένας «ριζοσπαστικός», πολυκεντρικός πλουραλισμός, υποστηρίζει ο Rodolfo Sacco, δεν αναζητά ούτε τον χωρισμό αλλά ούτε και μια ενδεχόμενη συμβιβαστική ενότητα των διαφόρων εννόμων τάξεων. Δίκαιο είναι, σημειώνει, αυτό που οι άνθρωποι θεωρούν ως τέτοιο: το δίκαιο είναι, λέει – με τρόπο κάπως ακραίο -, μια γνώμη, μια φιλοδοξία, δεν είναι ούτε μια δομή ούτε ένας κανόνας[1].
Αντίστοιχα, δηλώνει ο Clifford Geertz: “the point here is that the ‘law’ side of things is not a bounded set of norms, rule, principles, values, or whatever from which jural responses to distilled events can be drawn, but part of a distinctive manner of imagining the real. At base, it is not what happened, but what happens, that law sees; and if law differs, from this place to that, this time to that, this people to that, what it sees does as well[2].
            Συχνή μορφή νομικού πλουραλισμού είναι αυτή που εμπεριέχει κανόνες και θεσμούς συνυφασμένους με έθιμα, παραδόσεις, θρησκεία, ή με άτυπες μορφές τοπικών δικαστηρίων, τα οποία λειτουργούν παράλληλα με τα θεσμοθετημένα κρατικά[3].
            Πηγή βασική αυτών των μορφών νομικού πλουραλισμού, ήταν, όπως επισημαίνεται, η αποικιοκρατία των 18ου και 19ου αιώνων[4], αλλά και προηγούμενων αιώνων, αρχής γενομένης κυρίως από τον 16ο αιώνα. Οι αποικιοκράτες επέβαλαν – με διαφορετικούς τρόπους ο καθένας – κάποια μορφή μεταφύτευσης δικαιικών ρυθμίσεων στις υποτελείς χώρες, οι οποίες ρυθμίσεις αφορούσαν κατά κύριο λόγο σε υποθέσεις της αποικιοκρατικής κυβέρνησης, π.χ. φόρους και γενικότερα διατήρηση του «αποικιακού κανόνα» (colonial rule), σε οικονομικά ζητήματα, π.χ. προστασία εμπορικών συμφερόντων, και στις σχέσεις μεταξύ των υπηκόων των αποικιοκρατών, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί στις αποικίες ή στις σχέσεις μεταξύ αυτών και των ιθαγενών κατοίκων των αποικιών.
            Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η αποικιοκρατία υπήρξε πηγή νομικού πλουραλισμού, διαμορφώνοντας μια ποικιλόχρωμη μείξη νομικών συστημάτων: μεταφυτευμένα κρατικά νομικά συστήματα, με κανόνες κυρίως για ζητήματα διακυβέρνησης και εμπορίου, ισχύοντα παραλλήλως με (κάποιες φορές) τροποποιημένα ιθαγενή δίκαια. Αναπόφευκτη, προφανώς, ήταν η αμοιβαία αλληλοδιείσδυση αυτών καθώς και οι υβριδικοί συνδυασμοί τους[5].
            Η συμβατική πρακτική – καθόλου ομοιόμορφη μεταξύ των αποικιοκρατών – ήταν η εξής: οι παντός είδους αυτοκρατορίες επεξέτειναν τους νομικούς κανόνες με πολλαπλούς και διαφορετικούς τρόπους σε υποτελείς και «επίδοξους» υποτελείς, προσπαθώντας να εξαπλωθούν ή να διατηρήσουν την εξουσία τους, κοντά και μακριά.
Υποστηρίζεται πως το αυτονόητο του νομικού πλουραλισμού που ίσχυε τότε σε διάφορες μορφές – διαφορετικοί κανόνες για διαφορετικές ομάδες, παραχωρηθείσα εξουσία ερμηνείας και εφαρμογής αυτών, διατήρηση πολλαπλών και συχνά συγκρουόμενων μεταξύ τους δικαιοδοσιών – εξηγεί εν μέρει το γιατί κυβερνήτες, θεωρητικοί του δικαίου, πολιτικά προσανατολισμένοι εξερευνητές, θεολόγοι, αλλά και άλλοι συγγραφείς εκείνων των καιρών, δεν θεώρησαν ότι χρειάζονται μια συγκεκριμένη έννοια για αυτό που συνέβαινε, για αυτό που ίσχυε. Όπως σημειώνεται, ο νομικός πλουραλισμός δεν ήταν μια αφαίρεση, ήταν μια συνήθεια – ένα habitus, κατά τον Pierre Bourdieu[6].
Γενικά χαρακτηριστικά εκείνης της δικαιοδοτικής περιπλοκότητας, που ήταν αποτέλεσμα της αποικιοκρατικής επέκτασης αλλά και της προσπάθειας υπεράσπισης των αποικιοκρατιών, θα μπορούσε να λεχθεί ότι ήσαν τα εξής:
Πρώτον, οι πλουραλιστικές νομικές δομές ήσαν ο κανόνας εντός αυτών των αυτοκρατοριών, τόσο σε περιοχές εντός της θεωρούμενης ως χώρας – πατρίδας (επαρχίες στη Γαλλία, θρησκευτικές κοινότητες στην Οθωμανική αυτοκρατορία, εταιρίες στην Αγγλία και στην Ολλανδία), όσο και σε πιο απομακρυσμένες περιοχές στις οποίες είχαν επεκταθεί οι αυτοκρατορίες.
Δεύτερο χαρακτηριστικό ήταν ότι αυτός ο νομικός πλουραλισμός παρείχε ένα μέσον συγχρόνως ανταγωνισμού και συμμαχιών μεταξύ των αυτοκρατοριών.
Τρίτο χαρακτηριστικό ήταν ότι αυτή η περιπλοκότητα της δικαιοδοτικής πραγματικότητας μπορούσε να αξιοποιηθεί όχι μόνον από εκείνους που έθεταν τους κανόνες αλλά και από εκείνους που τους χρησιμοποιούσαν. Υπήρχε, δηλαδή, αφενός η δυνατότητα forum shopping, αφετέρου μια γενικότερη δυνατότητα εκδίκασης υποθέσεων σε νομικά fora, στα οποία αναγνώριζε δικαιοδοσία μια ανώτερη αρχή αλλά και τα οποία συνδέονταν ποικιλοτρόπως με τοπικές πρακτικές.
Όπως πολύ γλαφυρά παρουσιάζεται, η συνύπαρξη πολλαπλών πηγών δικαίου, συνδυασμένη με τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ περισσότερων δικαιοδοσιών, σήμαινε ότι η δικαιοσύνη δεν ήταν απλώς κινούμενος στόχος, παρά ήταν ένας πολυκεντρικός στόχος σε κάθε αυτοκρατορία[7].




[1] R. Sacco, Antropologia giuridica. Contributo ad una macrostoria del diritto, Societá editrice il Mulino, Bologna 2007, 84.
[2] C. Geertz, Local Knowledge: Fact and Law in Comparative Perspective, in: Local Knowledge. Further Essays in Interpretive Anthropology, FontanaPress, London 1993 (New York 1983) 167, 173.
[3] Υποστηρίζει ο R. Sacco, Quali scienze interessano il giurista?, in: Scienza e Diritto nel Prisma del Diritto Comparato (a cura di G. Comandé/G. Ponzanelli), G. Giappichelli Editore, Torino 2004, 27, 29, ότι ο συγκριτικολόγος δεν έχει ούτε κατά διάνοια θεώρηση του δικαίου ως ενός και μοναδικού (unum). Πιστεύει ακράδαντα πως ο συγκριτικολόγος είναι πλουραλιστής: “Ci sono dei subcomparatisti che vedono come funzione della comparazione il preparare l’unificazione. Essi percorrono la loro propria strada. Ma la visione del diritto nell’ottica comparatistica é la visione pluralista. É nel pluralismo la ricchezza del diritto. La comparazione mette a confront le esperienze diverse, la comparazione misura le distanze tra un sistema e l’altro, tra una soluzione e l’altra ed é questa la ricchezza dei suoi contenuti”.
[4] B.Z. Tamanaha, The Rule of Law and Legal Pluralism in Development, HJRL 3 (2011) 1, 6.
[5] B.Z. Tamanaha, Understanding Legal Pluralism: Past to Present, Local to Global, 30 Sydney L.Rev. 375 (2008).
[6] J. Burbank/F. Cooper, Rules of Law, Politics of Empire, in: Legal Pluralism and Empires, 1500-1850 (L. Benton/R.J. Ross, eds.), New York University Press, New York and London 2013, 279.
[7] J. Burbank/F. Cooper, Rules of Law, Politics of Empire, in: Legal Pluralism and Empires, 1500-1850 (L. Benton/R.J. Ross, eds.), New York University Press, New York and London 2013, 281.

                                         Οι υπέροχες μανόλιες - με γλυπτά ανάμεσά τους



Το Καπιτώλιο - το πρωτοείδα το βράδυ που έφθασα, εξαντλημένη, στον σιδηροδρομικό σταθμό, βγαίνοντας και περιμένοντας στην ουρά για ταξί. Μέσα στη νύχτα, ομολογώ, φάνταζε επιβλητικό.






Κυριακή 13 Απριλίου 2014

ASIL-ILA Conference in the City of Cherry Blossoms

Επέστρεψα πριν 4 ώρες από την πόλη των ανθισμένων κερασιών!! Ευτυχώς δεν ακυρώθηκε καμία πτήση σήμερα (και χθες, αφού ξεκίνησα το ταξίδι χθες ξημερώματα, τοπική ώρα). Μόνο πολύ ταρακούνημα είχε και πάλι, σε ορισμένα σημεία.

Όλα πήγαν πολύ καλά, ευτυχώς. Η όλη υπόθεση της συνδιάσκεψης ήταν μάλλον σπάνια, αφού έγιναν μέσα στην ίδια εβδομάδα και παράλληλα, συνεδριάσεις Επιτροπών και Ομάδων μελέτης και της American Society of International Law και της International Law Association και μπορούσαν να τις παρακολουθούν μέλη οποιασδήποτε από τις δύο ή και των δύο Ενώσεων.


                                                          Δεν είναι υπέροχο το θέαμα;!


Εγώ είμαι μέλος, όπως έχω αναφέρει κάποιες φορές, της ILA Cultural Heritage Law Committee - στη Washington D.C. συνεδρίασαν 24 Επιτροπές και 11 Ομάδες Εργασίας της ILA. Τα τελευταία 2 χρόνια, στο πλαίσιο της Cultural Heritage Law Committee επεξεργασθήκαμε πολύ λεπτομερώς ένα σχέδιο Διεθνούς Σύμβασης για την "ασυλία" κάποιων έργων τέχνης - ας μην σας πω ακόμα πολλές λεπτομέρειες!

                                               Μια εικόνα διαλείμματος των εργασιών

Στην ολομέλεια της ILA, την Παρασκευή, κλείνοντας τις εργασίες, τονίσθηκε πως 4 Επιτροπές κατέληξαν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, στο πλαίσιο των εργασιών τους: σε "Ψηφίσματα" (Resolutions). Η Επιτροπή μας ήταν η μία από αυτές τις 4. Επίσης, ήταν Η ΜΟΝΗ που είχε τόσο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα: την υιοθέτηση έτοιμου σχέδιου Διεθνούς Σύμβασης.


Με τον καταπληκτικό Πρόεδρο της Επιτροπής μας, Καθηγητή James Nafziger, μπροστά στην είσοδο του Ronald Reagan Building and International Trade Center, όπου έλαβαν χώρα όλες σχεδόν οι συνεδριάσεις - εκτός από λίγες που έγιναν στο ξενοδοχείο Marriott, εκεί κοντά.


Το Jefferson Memorial, οι ανθισμένες κερασιές, ο ποταμός Potomac (με συγκινούσε από πολύ μικρή ο ποταμός αυτός, για κάποιο λόγο, για κάποια είδηση που είχα διαβάσει στην εφημερίδα)


        Στην είσοδο του ξενοδοχείου όπου έμενα - ένα από τα ιστορικά κτίρια της πόλης, λένε.


Όμως αυτή είναι η αγαπημένη μου: Μανόλιες ανθισμένες, στο κήπο ενός μουσείου εκεί, με τα άνθη να κάνουν "χαλί"!


Εννοείται πως η αϋπνία μου έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, με το jet lag πολλαπλής κατεύθυνσης πλέον..