Translate

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Ο Κανένας





                                                          I'm Nobody! Who are you?
                                                          Are you - Nobody - too?
                                                          Then there's a pair of us!
                                                          Don't tell! they'd advertise - you know!

                                                          How dreary - to be - Somebody!
                                                          How public - like a Frog -
                                                          To tell one's name - the livelong June -
                                                          To an admiring Bog!

                                                                                      Emily Dickinson




                                                                 "Ούτις"

                           Προχώρησε, σταθερά βήματα, προς την άκρη της πλατφόρμας,
                                      "Είμαι ο Κανένας"
                                      της είπε.

                           Την ξύπνησε με κνησμό στα μάτια η φωνή,
                           κι η ροή του τραίνου την φερμάρισε,
                           σαν το κρυμμένο ζώο στην ενέδρα, μπρος στο δίκαννο.

                           Με θολή από το κρασί την ορατότητα τον έβλεπε να μπαίνει
                           μες στο κοπάδι του συρμού διαγώνια,
                           πίσω απ'την πόρτα που οδηγούσε προς το φως, πέρα από την σπηλιά.

                           Σηκώθηκε απ' την καρέκλα αναμονής με κόπο, μάζεψε την πεσμένη ατζέντα του,
                           κι έφερε προσεκτικά πάνω απ' τα γράμματα το ραγισμένο της μονόκλ:
                                       Ήταν πράγματι ο Κανένας,
                                       δεν της είπε ψέματα.

                                                                Θοδωρής Ρακόπουλος, "Ορυκτό Δάσος", Εκδόσεις Νεφέλη




Φωτογράφιζα χρωματιστά αντικείμενα στο κατάστημα της Γκαλερί Ζουμπουλάκη, στην Κριεζώτου, και μου φάνηκε αστείο να φωτογραφίσω το είδωλό μου στον καθρέφτη!











Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Θέατρο - Θεατροποιός


Πήγα χθες στο θέατρο Πόρτα και είδα το έργο "Ο Θεατροποιός", του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση:

https://www.youtube.com/watch?v=XPWkW-lBmjk





Άφησα να ησυχάσει μέσα μου η αίσθηση που είχα, βλέποντάς το, πριν πω δυο λόγια:

Έχω δει αρκετά έργα του αυτού Αυστριακού συγγραφέα. Με γοήτευε η ευφυΐα του, κάποτε και ο πεσιμισμός και ο κυνισμός του (τώρα λιγότερο), με συνάρπαζε και με συναρπάζει το ότι παρουσιάζει με χειρουργική ακρίβεια τις πραγματικές διαθέσεις και σκέψεις των ανθρώπων.

Όλοι οι ηθοποιοί ήσαν πολύ καλοί: ο Νικήτας Αναστόπουλος, ο Άρης Μπαλής, η Δήμητρα Βλαγκοπούλου. Το έργο όμως είναι σχεδόν και μόνον ο πρωταγωνιστής: ο Νίκος Χατζόπουλος. Είναι απίστευτο το πόσο συμπαγές είναι το παίξιμό του, το έχω διαπιστώσει σε όλα τα έργα στα οποία τον έχω δει. Χτίζει, λες, τον κάθε του ρόλο, βοτσαλάκι-βοτσαλάκι, δίνοντας βάση στην κάθε λεπτομέρεια, παρουσιάζοντας ένα τόσο στέρεο σύνολο, που θεωρείς απίθανο να φύγει έστω και ένα τρίμμα από το αρχιτεκτονικά τέλειο οικοδόμημα. Η φωνή του συνοδεύει τις κινήσεις του ή οι κινήσεις του συνοδεύουν τη φωνή του; Δύο ώρες ή ίσως παραπάνω, μιλάει και κινείται συνέχεια, ως Μπρουσκόν, ακατάπαυστα, εμμονικά, όπως τονίζουν οι κριτικοί του έργου και γενικώς οι σχολιαστές των έργων του Μπέρνχαρντ.

Δεν είδα πουθενά να τονίζεται το πώς αυτός ο Μπρουσκόν, ηθοποιός-πατέρας-σύζυγος, με τον εμμονικό του, συνεχή, μονόλογο εξουθενώνει και εξευτελίζει τους ανθρώπους γύρω του, το πώς έχει, στη διάρκεια της ζωής του, εξοντώσει το μυαλό των οικείων του (παρουσιάζονται ως ηλίθιοι ή το πολύ μικρόνοες, αμφιβάλλω αν εκ γενετής...), ευνουχίσει γενικά τη ζωή τους, αφού αυτός είναι το κέντρο του κόσμου. Ο Χατζόπουλος ήταν τόσο καλός, που σε κάποιες στιγμές ένοιωθα τον εαυτό μου ικανό να πεταχτεί και να του πει (στον Μπρουσκόν!): πάψε επιτέλους, σταμάτα να μιλάς, τους έχεις διαλύσει!!!

                               Αναρωτιέμαι πώς θυμάται τα τόσα λόγια του ρόλου του!!!












Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

Studies in European Construction Law - Παρουσίαση





Χθες, Τετάρτη 23 Μαρτίου, έγινε στον ΔΣΑ η παρουσίαση του βιβλίου που βλέπετε στη δεύτερη φωτογραφία (και για το οποίο είχα ήδη μιλήσει σε προηγούμενη ανάρτηση - http://elinamoustaira.blogspot.com/2016/03/studies-in-european-construction-law.html) και στη συνέχεια η ΓΣ της ΕΜΕΔΙΤΕΚΑ (http://emediteka.org/).


Στην πρώτη φωτογραφία βλέπετε τις 4 (από τις 8) συγγραφείς των απαντήσεων/ρυθμίσεων του ελληνικού δικαίου: (από αριστερά) κκ. Ειρήνη Κοντραφούρη, Μαρίνα Παρασχάκη, Τόνια Κορκά, Νίκη Οικονόμου. Επίσης τους κκ. Βασαρδάνη & Βερβενιώτη και εμένα.


Και οι 8 συγγραφείς ήσαν καταπληκτικές στη δουλειά τους!











Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Νέα Ζηλανδία - Μαόρι

Ένα πολύ μικρό απόσπασμα της εισήγησής μου στο σεμινάριο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, για τα δίκαια των αυτοχθόνων. Αναφέρεται ειδικότερα στους Μαόρι, αυτόχθονες (ή περίπου - η προέλευσή τους ήταν η ανατολική Πολυνησία, από όπου πήγαν στη Νέα Ζηλανδία κατά το τέλος της πρώτης χιλιετίας μ.Χ.).



  Στη Νέα Ζηλανδία, η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική από ό,τι σε άλλα αγγλοσαξονικά κράτη, για διάφορους λόγους. Ένας βασικός λόγος είναι ότι ένας σχετικά μεγάλος ιθαγενής πληθυσμός έχει κοινή γλώσσα, στοιχείο που ευνοεί τον συντονισμό μεγαλύτερης αντίστασης έναντι των μη Μαόρι. Στη σημερινή εποχή, οι Μαόρι αποτελούν το 15% του πληθυσμού της Νέας Ζηλανδίας. Οι αποικιοκράτες έφτασαν εκεί αργότερα από ό,τι σε άλλες περιοχές, άρα μπόρεσαν να αποφύγουν κάποια λάθη αποικιακής πολιτικής. Η Συνθήκη του Waitangi, του 1840, ήταν ευνοϊκότερη για τους αυτόχθονες από όσο άλλες συνθήκες της ίδιας εποχής. Η ίδια η Συνθήκη υπόσχεται προστασία στα έθιμα και στις πολιτισμικές αξίες των Μαόρι. Σε κάποιο βαθμό ίσχυαν παράλληλα 2 νομικά συστήματα εκεί.
Εν τούτοις, στη συνέχεια η κυβερνητική πολιτική και οι νόμοι που εκδίδονταν επιχειρούσαν να αποδυναμώσουν και να περιθωριοποιήσουν τους Μαόρι.
Στη διαβόητη απόφαση Wi Parata v Bishop of Wellington (1877) 3 NZ Jur (NS) SC 72, του 1877, απέρριψε την Treaty of Waitangi ως ‘a simple nullity’.      




Από τα τέλη της δεκαετίας 1960, όπως και σε άλλα κράτη, έτσι και εκεί, άρχισε να ακούγεται περισσότερο η φωνή των αυτοχθόνων στην πολιτική, γεγονός που οδήγησε σε ποικίλες μεταρρυθμίσεις. Μεταξύ αυτών ήσαν η ίδρυση του Waitangi Tribunal το 1975, η συνολική διευθέτηση των αξιώσεων των Μαόρι σε εμπορική αλιεία, με τη συμφωνία ‘Sealords’, το 1992, καθώς και μεγαλύτερη δικαστική ευαισθησία έναντι των συμφερόντων των Μαόρι.
Το δίκαιο των Μαόρι (tikanga Maori) βασίζεται σε μια συνεχόμενη αναθεώρηση θεμελιωδών αρχών, σε ένα διάλογο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται σε νέες περιστάσεις, παραμένοντας συγχρόνως σύμφωνο προς τις βασικές πεποιθήσεις των ανθρώπων αυτών. Βασικός οδηγός της συμπεριφοράς τους είναι οι αξίες οι οποίες διαπνέουν το όλο δίκαιό τους[1].


[1] J. Uimonen, From Unitary State to Plural, Asymmetric State. Indigenous Quest in France, New Zealand and Canada, University of Lapland, Rovaniemi 2014, 108.




Ελπίζω να βρω χρόνο να επεξεργαστώ λίγο το κείμενο της εισήγησής μου, ώστε να το δημοσιεύσω.





Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Μεγάλη χαρά: Τα δίκαια των αυτοχθόνων ενδιαφέρουν πολύ κόσμο!


Όλα μια χαρά με την εισήγησή μου για τα δίκαια των αυτοχθόνων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, χθες βράδυ. Χάρηκα πολύ που τόσοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για το θέμα αυτό.

Είπαμε με κάποιους φίλους που είχαν έρθει στην εισήγηση να το γιορτάσουμε μετά, σε έναν άλλο χώρο, λίγο πιο πέρα!

Στην πρώτη φωτογραφία: ο Γιώργος Γιαννούλης, ο Δημήτρης Καλτσώνης (οργανωτής και ψυχή του σεμιναρίου!) Δημήτρης Καλτσώνης, η Μαρίνα Παρασχάκη, η [και φωτογράφος της βραδιάς!] Θεοδώρα Μώρου, η Δανάη Κονδύλη.














Και για όποιον/α ενδιαφέρεται για σχετικά με το θέμα αυτό - και όχι μόνο - ζητήματα, να ένα λινκ από το οποίο μπορεί κανείς να κατεβάσει κείμενα ελεύθερα:

http://www.paclii.org/gateway/





Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Εισήγηση "Τα δίκαια των αυτοχθόνων"




Την ερχόμενη

Πέμπτη, 17 Μαρτίου 2016

θα μιλήσω για:

Τα δίκαια των αυτοχθόνων

στο:

Σεμινάριο Κράτος και Δίκαιο στον 21ο Αιώνα

που οργανώνει κάθε χρόνο ο πολύ καλός συνάδελφος Δημήτρης Καλτσώνης

στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Αίθουσα Α1, ώρα 7:00 μ.μ.












Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Slave Trade and International Law

Όμορφες εικόνες της φύσης, λες και θα απαλύνουν την αγριότητα του θέματος: του εμπορίου σκλάβων και του "ρόλου" του διεθνούς δικαίου στην όλη αυτή ιστορία.



Μόνο λίγα λόγια, ελάχιστα αποσπάσματα από ένα ενδιαφέρον βιβλίο, σαν "τροφή για σκέψη".

J.S. Martinez, "The Slave Trade and the Origins of International Human Rights Law", Oxford University Press, 2012.




"Slavery has existed since ancient times, and for centuries it was considered morally and legally acceptable for some human beings to own other human beings. Slavery took a particularly pernicious form in the Atlantic world between the sixteenth and nineteenth centuries. Millions of inhabitants of western Africa were carried across the Atlantic to plantations in North and South America. International law was surprisingly central to this enterprise. At the beginning of this period, international law was used to justify the slave trade; by the end, international law was used to suppress it." (p. 16)




"The road from the ius gentium and ius naturale of ancient and medieval times through the laws of nations and natural rights of the Enlightenment to the international human rights law of the twentieth century crosses the path of slavery and the slave trade at numerous points in the nineteenth century, and these intersections are important for understanding the jurisprudential origins of international human rights law. Among other things, the history of the legal treatment of slavery sheds light on long-standing tensions between ideas of natural law and legal positivism (the idea that all laws must be traced to the formal acts of a sovereign), and between concepts of law that treat the nation-state as the primary (or even sole) source of law and concepts that include sources of law that potentially transcend individual nation-states." (pp.160-161)












Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Μια κάποια βιβλιοκρισία


Μου είχαν ζητήσει να γράψω για νομική επιθεώρηση, μια βιβλιοκρισία για έναν Τιμητικό Τόμο Ιταλίδας νομικού. Μόλις την τελείωσα και την έστειλα, έμαθα ότι δυστυχώς η νομική αυτή επιθεώρηση δεν θα εκδίδεται πια, για οικονομικούς λόγους. Λυπάμαι πολύ γι'αυτό... Πάντα λυπάμαι όταν κλείνει η "ζωή" ενός εντύπου... Εύχομαι να αναστραφεί αυτή η κατάσταση και να επανεκδοθεί -αδύνατον φαντάζει, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς.




Οι υπέροχες αυτές ζωγραφιές είναι στην περίφραξη των έργων επισκευής των κτηρίων που είχαν καεί πριν λίγα χρόνια, δυστυχώς, Σταδίου και Χρήστου Λαδά. Εύχομαι να "αναστηθούν" τα κτήρια - δυστυχώς οι άνθρωποι που χάθηκαν τότε δεν μπορούν να αναστηθούν...





                                                                Book review

Studi in onore di Laura Picchio Forlati (a cura di B. Cortese), G. Giappichelli Editore, Torino 2014 p. XXIII + 510.

            The present volume in honour of Professor Laura Picchio Forlati, President of the Società Italiana di Diritto Internazionale, reflects the multiplicity of her interests and pays tributes to her curiosity about other fields of research than its own, which is the [Public] International Law, and to her capacity to make obvious the interaction of these fields, by studying and writing about them.
            The volume contains the contributions of some students and of many friends of hers. It is divided in four parts: International Law, Private International Law, European Union Law, and Miscellanea. For reasons of space, it is not possible to refer to all contributions in this review; let this fact not create any doubts about the high quality of all contributions.  
            In the first part is obvious Laura Picchio Forlati’s faible for the protection of human rights, since most of the essays concentrate on its various aspects.
            The first contribution is among the most interesting ones. Nerina Boschiero writes on “The Corporate Responsibility to Respect Human Rights and the Question of Universal Civil Jurisdiction in Transnational Human Rights Cases. The U.S. Supreme Court Decision in Kiobel v. Royal Dutch Petroleum” (p. 3-49). At the beginning she points out that “non-state actors, such as transnational corporations and other businesses, can have significant negative impacts” on many and various human rights. She mentions that the case of the title – a class action suit filed by 12 Nigerians plaintiffs against Royal Dutch Petroleum and British Shell Transport and Trading corporations - was brought under the ATS, a judiciary act that had been enacted by the first U.S. Congress in 1789. This act provides that “the district courts shall have original jurisdiction of any civil action by an alien for a tort only, committed in violation of the law of nations or a treaty of the U.S.”. This statute had not been applied for almost 200 years, until it was applied in the seminal 1980 case of Filartiga v. Peña-Irala and became ¨the epitome of extraterritoriality” in U.S. law. The author points out that the ATS does not create new U.S. substantive law, but that it permits U.S. courts to enforce specific universal norms of international law, the aim of which is to protect internationally recognized human rights. As Boschiero mentions, the U.S. Supreme Court decision in Kiobel case was issued on April 2013. The Court followed the U.S. Government request and affirmed unanimously the Court of Appeal’s dismissal of the suit, because “all the relevant conduct took place outside the U.S.”.
            Giuseppe Palmisano writes “On the Limits of the European Social Charter in Terms of Persons Protected” (p. 87-103). As he points out, the European Social Charter is probably the most comprehensive, internationally, legal instrument for the protection of social rights. He argues that there is, though, “a weak and questionable feature of the system which renders it … not entirely adequate and “modern” as an instrument for the protection of human rights”. And this feature is the personal scope of application, as established in the paragraph 1 of the Appendix to the Charter: the system for the protection of and control of social rights provided for by the Charter does not apply to third State nationals nor to nationals from other State parties, who are usually referred to as “irregular migrants”.
            In the second part, the private international law contributions cover a wide scope.
             Sergio Carbone, in his contribution about “Autonomia privata nel diritto sostanziale e nel diritto internazionale privato: diverse tecniche e un’unica funzione” (p. 163-184), points out that the sole consensus of the contracting parties, independently from the presence of other elements, is not considered as having a proper power to determine the juridical reality, that is to legitimate the contracting parties to create reciprocal obligations and conform themselves with them. Still one observes an increasing influence of the “material method”, as far as the private international law solutions are concerned.
            Pietro Franzina, writes on “Note minime in tema di adattamento, sostituzione ed equivalenza nel diritto internazionale privato dell’Unione europea” (p. 185-194). He admits that the “adaptation” of a norm or of a decision has as a consequence a change of perspective and of sense, the same as when a text is being translated. Nevertheless, he argues, la raison d’être of the adaptation is, functionally, the facilitation of the dialogue, of the coexistence of the various national laws and, procedurally, the achievement of the practical aim to which the norm or the decision are preordained.
            Patrick Kinsch argues “Sur la question de la discrimination inhérente aux règles de conflit de lois. Développements récents et interrogations permanentes” (p. 195-203), that the different substantive treatment, in one forum, of two similar situations but in which different laws are applicable (lex fori in the one and a foreign law in the other), is discriminatory. He proposes an approach that consists in seeing in the substantive solution of the foreign applicable law an element of the legal order of the forum, arguing that the same solution had been developed in legal theory, especially the Italian one of the 20th century, in order to formulate an essentially public law analysis of the private international law.
            Rui Manuel Moura Ramos writes on “Le nouveau droit international privé des successions de l’Union européenne. Premières Réflexions” (p. 205-235). He stresses the fact that the scope of the Regulation is large, covering not only the classical issues of the jurisdiction, the applicable law and of the recognition and enforcement (either of the judgments or of the authentic acts and the judiciary transactions) but also the European certificate in succession matters, thus allowing the international circulation of the evidence of status and powers concerning the succession. He argues that the Regulation fosters the coincidence of forum and ius and that this fact facilitates the application of law in situations that interest more than one states.
            Kurt Siehr, in his contribution about “Right of Personality in European Private International Law: The Law of Personal Names” (p. 251-263), analyzes and evaluates case law and concludes by proposing three Articles of a future European Code of Private International Law, on Law Applicable, Choice of Law and Change of Name by Authority.
            The third part gathers the contributions on European Union Law.
            Roberto Baratta, in “La maggioranza qualificata inversa nella recente prassi dell’UE” (p. 267-271), stresses the fact that the rule of reverse majority voting has its own precise rationality in the frame of the institutional …., on the condition that the quasi legislative and executive power is exercised exclusively for the general interests of the European Union and in respect of the principles, rules, modalities and limits that are predetermined by the European legislator in the articles 290 par. 1(2) and 291 par. 3, TFUE.
            Bernardo Cortese - who is also the editor of this volume -, is “A la recherché d’un parcours d’autoconstitution de l’ordre juridique interindividuel européen: essai d’une lecture pluraliste 50 ans après Van Gend en Loos et Costa contre ENEL”. He points out the fact the Laura Picchio Forlati has persuaded her students that it is important to study this phenomenon of (European) juridical integration by keeping in mind the role that the international law and the mechanisms of adaptation of the international juridical orders in rules of internal law have always played. He argues that the alternative, in our days, is not between integration and defense of the national sovereignties, but it is between the democratization of the European integration and the concrete enough risk of seeing Ευρώπη, not abandoned by her State members that created her, but killed by her sons, her reckless citizens.
            Nicoletta Parisi, writing about “La cooperazione di polizia nell’Unione europe fra dimensione garantista ed esigenze di contrasto al crimine transnazionale: le implicazioni in tema di tutela dei diritti della persona” (p. 375-392), highlights the fact that the circulation of the datas in order to prevent or individuate crimes, that also takes place during the criminal investigations, puts at risk the respect of certain fundamental rights of the person. She argues that the protection of the rights of person that are for various reasons involved in the procedures of cooperation between the police authorities of the State members, as well as between those authorities and the various organs and organisms of the European Union, must be given attention to.
            The forth part of the volume has the title “Miscellanea” and gathers contributions that interest more than one branches of law but also more disciplines and not just law.
            Tarcisio Gazzini, in his contribution with the title “Is There Any Place for Mediation in the Settlement of Disputes Between Foreign Investors and States?” (p. 395-402), speaks in favor of the mediation as a “potentially attractive alternative to arbitration”, for the settlement of investment–related disputes, “due primarily to its affordability and flexibility”.
            Edoardo Greppi writes about “La diplomatie cavourienne et les nouveaux usages du droit international” (p. 403-424), a very interesting chapter of the Italian history (of law too) but also of the international law in general. Speaking about the idea of nationality in its proper juridical dimension, he refers mainly to the great Italian jurist, Prof. Pasquale Stanislao Mancini, who was the “juridical father” of the Risorgimento and who later became Minister of Foreign Affairs and member of the Parliament of the Italian Kingdom. As Greppi points out, Cavour supported Mancini’s theory of nationality as the foundation of international law and thus welcomed its voluntary character: according to that theory, the Italian nation was the group of all the persons who wanted to be a nation.
            Erik Jayme, in his contribution about “Richard Wagner: i beni di memoria ed altre questioni giuridiche con particolare riguardo ai conflitti di leggi” (p. 425-432), writes about the great composer and the issues that were created (and still are) between his descendants. He refers especially to the concept of “beni di memoria” or “carte di famiglia”, he mentions, among other things, that the French jurisprudence has invented a special regime for the “souvenirs de famille” or that the German jurisprudence has created a post mortem right of personality, based on the constitutional principle of protection of the person’s dignity, and presents the conflict of law issues that the courts had to resolve because of the publication of Wagner’s 40 letters, after his death, without having asked for a permission.
        Karl Kreuzer writes about the “Konkordatäre Anerkennung kirchlicher Ehegerichtsbarkeit“ (p. 439-451). As he points out, the exclusive jurisdiction of the church courts on the marriage issues, from the middle of the 12th century until the Reformation, was not contested in the Christian societies of Europe. The situation changed when Luther spoke about the marriage as a “weltlich Ding”, on which the state jurisdiction is exclusive.
            Tullio Scovazzi, in his contribution about “Il patrimonio culturale intangibile e le Scuole Grandi veneziane” (p. 467-476), refers to a particular element of the history of Venice: le Scuole Grandi. As he explains, they were – and six of them still are – associations founded on the basis of a statute called “mariegola”, that means “madre regola” (mother rule) and having as aims the religious devotion and the charity. Today they are considered as part of the “patrimonio culturale”, tangible and intangible, of the city of Venice. He argues that they should figure in the representative list of the intangible cultural heritage of the humanity that has been set by the UNESCO Convention of 2003.
            Spyridon Vrellis writes about “Règles de déontologie en matière de biens culturels” (p. 477-486). He points out that often the official law does not suffice to reach the desirable result and that for that reason the members of the society either individually or in the form of particular groups, take the initiative to formulate rules of ethics, which could be of help for the insufficiencies of the [official] law. This is what has happened in the world of art too, where codes of ethics have been issued, containing principles that may be considered as a minimum of ethical behavior. Such rules could in the future become transnational customary law, parallel to the written one, so that those laws would complement each other.
            Concluding, one may say that the high quality of all the contributions makes more than evident that the authors hold Laura Picchio Forlati in high esteem.

                                                                                    Elina N. Moustaira
                                                                       Professor of Comparative Law




Αφημένη, στον καναπέ ενός καφέ, προσπαθώντας να συνέλθω από μια ΠΟΛΥ κουραστική ημέρα, κρίκο μιας μεγάλης αλυσίδας όμοιων σε ένταση ημερών, και να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και το πρόγραμμά μου για τις επόμενες ημέρες και κινήσεις μου.












Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

Studies in European Construction Law





Χαίρομαι πολύ που θα παρουσιασθεί ο συλλογικός αυτός τόμος, για τη συγγραφή του οποίου εργάσθηκαν πολλοί και πολλές νομικοί από διάφορες χώρες. Για τις ρυθμίσεις του Ελληνικού δικαίου έγραψαν 8 κυρίες. 3 από αυτές ήσαν (εξαιρετικές!) μεταπτυχιακές φοιτήτριές μου, στο παρελθόν: η Τόνια Κορκά, η Μαρίνα Παρασχάκη, η Θάλεια Διαθεσοπούλου. Η πρώτη και η δεύτερη είναι πλέον διδακτορικές φοιτήτριές μου.
Γενική επίβλεψη επί του Ελληνικού κομματιού είχαμε ο κ. Γ. Βασαρδάνης και εγώ.
Μεταξύ αυτών που ασχολήθηκαν με την επιμέλεια γενικά του τόμου, ήταν ο κ. Βερβενιώτης.
23 Μαρτίου, λοιπόν, στον ΔΣΑ.