Θέατρο - Θεατροποιός

Πήγα χθες στο θέατρο Πόρτα και είδα το έργο "Ο Θεατροποιός", του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση:

https://www.youtube.com/watch?v=XPWkW-lBmjk

Άφησα να ησυχάσει μέσα μου η αίσθηση που είχα, βλέποντάς το, πριν πω δυο λόγια:

Έχω δει αρκετά έργα του αυτού Αυστριακού συγγραφέα. Με γοήτευε η ευφυΐα του, κάποτε και ο πεσιμισμός και ο κυνισμός του (τώρα λιγότερο), με συνάρπαζε και με συναρπάζει το ότι παρουσιάζει με χειρουργική ακρίβεια τις πραγματικές διαθέσεις και σκέψεις των ανθρώπων.

Όλοι οι ηθοποιοί ήσαν πολύ καλοί: ο Νικήτας Αναστόπουλος, ο Άρης Μπαλής, η Δήμητρα Βλαγκοπούλου. Το έργο όμως είναι σχεδόν και μόνον ο πρωταγωνιστής: ο Νίκος Χατζόπουλος. Είναι απίστευτο το πόσο συμπαγές είναι το παίξιμό του, το έχω διαπιστώσει σε όλα τα έργα στα οποία τον έχω δει. Χτίζει, λες, τον κάθε του ρόλο, βοτσαλάκι-βοτσαλάκι, δίνοντας βάση στην κάθε λεπτομέρεια, παρουσιάζοντας ένα τόσο στέρεο σύνολο, που θεωρείς απίθανο να φύγει έστω και ένα τρίμμα από το αρχιτεκτονικά τέλειο οικοδόμημα. Η φωνή του συνοδεύει τις κινήσεις του ή οι κινήσεις του συνοδεύουν τη φωνή του; Δύο ώρες ή ίσως παραπάνω, μιλάει και κινείται συνέχεια, ως Μπρουσκόν, ακατάπαυστα, εμμονικά, όπως τονίζουν οι κριτικοί του έργου και γενικώς οι σχολιαστές των έργων του Μπέρνχαρντ.

Δεν είδα πουθενά να τονίζεται το πώς αυτός ο Μπρουσκόν, ηθοποιός-πατέρας-σύζυγος, με τον εμμονικό του, συνεχή, μονόλογο εξουθενώνει και εξευτελίζει τους ανθρώπους γύρω του, το πώς έχει, στη διάρκεια της ζωής του, εξοντώσει το μυαλό των οικείων του (παρουσιάζονται ως ηλίθιοι ή το πολύ μικρόνοες, αμφιβάλλω αν εκ γενετής...), ευνουχίσει γενικά τη ζωή τους, αφού αυτός είναι το κέντρο του κόσμου. Ο Χατζόπουλος ήταν τόσο καλός, που σε κάποιες στιγμές ένοιωθα τον εαυτό μου ικανό να πεταχτεί και να του πει (στον Μπρουσκόν!): πάψε επιτέλους, σταμάτα να μιλάς, τους έχεις διαλύσει!!!

                               Αναρωτιέμαι πώς θυμάται τα τόσα λόγια του ρόλου του!!!