Ένας ρόλος

Ένας ρόλος...ίσως και η ζωή μας...

ΕΝΑΣ ΡΟΛΟΣ

Μ' ένα χαμόγελο θνητό και δίβουλο
Μπήκε στη σκέψη μου το φεγγάρι.
Θα το 'χε σκάσει από καμένα σπίτια
Ή από κάποιο ξεχασμένο φονικό
Και τάχα ήθελε μια πρόσκαιρη ανακούφιση,
Να παραστήσει μιαν επιτραπέζια λάμπα,
Ένα κουτό, παλιό φωτιστικό
Που γέρασε ήσυχα σε τίμιο σπίτι.

Τα χαρτιά μου αναρρίπισε ο ερχομός του
Με την αναπνοή της Τέχνης.
Με τόσο γλυκό φως, τόσο γνώριμο
Να σβήνει την αιωνιότητά του
Και κάθε ενοχή να κάνει χρήσιμη
Σιγολάμποντας πάνω απ' το πιάτο
Όπου απόμειναν μικρές μπουκιές!
Α, φαίνεται, αυτό θα λένε εκεί ψηλά
Αθανασία.

Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, "Παράκτιος οικισμός", Μάρτιος 2017