Candide ή η Αισιοδοξία

Πάλι στο θέατρο Πόρτα μια παράσταση - αριστούργημα!

Καντίντ ή η αισιοδοξία - βασισμένη στο σατιρικό μυθιστόρημα του Βολταίρου.

Ο υπέροχος Καντίντ έχει τη σωστή θεωρία για τον κόσμο, και, παρά το ότι διαψεύδεται σε κάθε στροφή της ιστορίας (του), δεν χάνει την αισιοδοξία του.

Τόνιζε ο εξαιρετικός συγγραφέας Julian Barnes, σε κείμενό του, πριν μερικά χρόνια, πως οι περισσότεροι από εμάς ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο τόσο αθώοι και αισιόδοξοι όσο ο Καντίντ, έστω και αν οι περισσότεροι από εμάς ανακαλύπτουμε, αργά ή γρήγορα, πως δεν υπάρχει προκαθορισμένη αρμονία στη ζωή.

Όμως, επισημαίνει, δεν θα συνεχίζαμε να διαβάζουμε Βολταίρο μόνον επειδή είχε δίκιο τότε και θα είχε δίκιο ακόμα σήμερα. Είναι ο τρόπος που ο Βολταίρος είχε δίκιο, αυτός που τον κρατά ζωντανό.

https://www.theguardian.com/books/2011/jul/01/candide-voltaire-rereading-julian-barnes

Θα μπορούσε να θεωρηθεί, λέει η Rachel Thomas, ότι ο Βολταίρος υποστηρίζει πως η στροφή του Διαφωτισμού από τη ρητορική στην πραγματικότητα βοηθάει στο να γίνεται η ύπαρξη "ανεκτή"; Πολύ απίθανο, απαντά. Ίσως να υποστηρίζει πως, εστιάζοντας κανείς στην πραγματικότητα, απελευθερώνεται από μια μορφή μιζέριας η οποία συχνά είναι συνέπεια του συνεχούς φιλοσοφείν. Σύμφωνα με τη θεώρηση αυτή, λέει η Rachel Thomas, το έργο αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως μια διορθωτική σάτιρα, ένα κομμάτι ρητορικής που ζητάει από το ακροατήριο να πιστέψει σε έναν κόσμο που δεν είναι πραγματικός. Και, όπως λέει, η αμφισημία και το πλήθος των δυνατών ερμηνειών του έργου, ειδικά στο τέλος του, ίσως αναιρούν αυτή την αντίφαση, ζητώντας από τον αναγνώστη να χρησιμοποιήσει την ιδέα του Διαφωτισμού που ο Βολταίρος προωθεί, δηλαδή να διαβάσει τη ρητορική του με κριτικό μάτι και να αποφασίσει μόνος/η του για το νόημά της.

http://www.bu.edu/av/core/journal/xxiii/Thomas.pdf

Μεγαλουργεί η ομάδα του "μαέστρου" Θωμά Μοσχόπουλου, και πάλι! Κινούμενοι όλοι σε μια ασύλληπτης ομορφιάς χορογραφία, γοητεύουν το κοινό, αφήνοντάς το άναυδο με την απλότητα, με την οποία εκφέρουν τα τεράστια κείμενα (τι μνήμη πρέπει να έχει ο Μιχάλης Συριόπουλος;;;!!!), με την εικαστικά αριστουργηματική άνεση με την οποία κινούνται μέσα στον χώρο, υπακούοντας στη μπαγκέτα του Μοσχόπουλου αλλά και στη δική τους, ο καθένας και η καθεμία, απαίτηση για το τέλειο δυνατό αποτέλεσμα!

Και τι περίεργο (ή μήπως όχι;...): Πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, ένοιωσα ένα αίσθημα αισιοδοξίας, όταν τελείωσε η παράσταση...

Μιχάλης Συριόπουλος, Ελένη Βλάχου, Ειρήνη Μπούνταλη, Ευσταθία Τσαπαρέλη, Μάνος Γαλανής, Παντελής Βασιλόπουλος, Φοίβος Συμεωνίδης, Βασίλης Κουλακιώτης, Δημήτρης Φουρλής: Ηθοποιοί υψηλής ποιότητας!!!

Όλοι οι συντελεστές  της παράστασης:

http://www.porta-theatre.gr/index.php/theatro-plays/248-candid

έβαλαν ακόμα ένα πανέμορφο λιθαράκι στο υπέροχο ψηφιδωτό του θεάτρου Πόρτα!


Οι φωτογραφίες είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του θεάτρου και από το διαδίκτυο.

Fashion in Museums (?)

Η μόδα στα μουσεία, η μόδα ως πολιτιστική κληρονομιά.


Ένα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ενδιαφέρον άρθρο:

http://scholarlycommons.law.case.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=2504&context=jil

Οι φωτογραφίες είναι δικές μου, από μία έκθεση για κούκλες και άλλη μία έκθεση για τις Νύφες, στο Μουσείο της Πόλεως της Λευκωσίας, τον Δεκέμβριο του 2018. Η αρχική έκθεση για τις νύφες είχε γίνει στο Μουσείο Μπενάκη, στην Αθήνα, με κομμάτια από τις συλλογές του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος (https://www.benaki.gr/index.php?option=com_events&view=event&id=3690&lang=el) και στη συνέχεια και στον Πολυχώρο Φουγάρο, στο Ναύπλιο. Εμπλουτισμένη και με νυφικά κυριών της Κύπρου, παρουσιάστηκε και στη Λευκωσία.

Grateful for the Book Review

Πολύ μεγάλη τιμή και χαρά, η δημοσίευση της κριτικής του Prof. Rolf Dotevall για το βιβλίο μου "Art Collections, Private and Public: A Comparative Legal Study"




https://www.idunn.no/tfr/2017/05

Buddism and Law in Japan

"The Ritsuryo code of 718, patterned partially on Tang legal codes, issued a set of specific guidelines for the behavior of Buddhist monks and nuns in its seventh section entitled "Laws for Monks and Nuns" (soniryo). While prohibiting acts not directly discussed by the Buddhist precepts, such as military training or action, the code also clearly intersected at points with the Vinaya, such as subjecting those who make false claims of enlightenment to civil law. In each temple, three monk administrators (sango) were to keep the monastic register and oversee any changes in status, such as a monk's or nun's decision to return to lay life as well as other petitions, most of which required record keeping and government notification; they were, moreover, required to mete out the punishment for infractions - typically, labor on monastery grounds."

"The creation of extensive rules within temples seems to have coincided with the gradual weakening of the Ritsuryo state form and, by extension, the weakening of any effective aspects of the soniryo codes. At the same time, ..., monks and nuns were extremely free figures even at the height of the presumed use of the soniryo codes. So it is difficult - at least in the ninth century - to conclude that the production of temple rules was directly related to the general demise of the Ritsuryo system and the soniryo within it, which is thought to have occured significantly from the tenth century onward."

"Research on the relationship between Buddhism and law in the Tokugawa period remains limited in its scope, given that few studies have addressed the distinction between "[doctrinal] school of law" (shuha ho), specific temple law (kobetsu jiho). and shogunal temple law (bakufu jiho), despite the fact that extant manuscripts are plentiful. We do know, though, that the shogunate gave the leadership of the relevant doctrinal schools, which it had strengthened in the process of constructing a more centralized system of governance over temples, responsibility for handling lawsuits and only intervened if the temple's leaders could not decide."

Brian Ruppert, Buddhism and Law in Japan, in: Buddhism and Law. An Introduction (R. Redwood French and M.A. Nathan, eds.), Cambridge University Press, 2014, pp. 273, 274, 286.


Οι φωτογραφίες είναι από το Kyoto, 2005.

Inter- & multicultural pluralism

"The fact of pluralism, to paraphrase Rawls, emerges as self-evident in a world comprising over six hundred languages, five hundred ethno-cultural groups and innumerable religions spread across nearly two hundred recognised sovereign states. By definition, therefore, pluralism is an inescapable feature of human societies, and 'can neither be wished out of existence nor suppressed without an unacceptable degree of coercion, and often not even then'.

"Different kinds of polities have long struggled with reconciling cultural pluralism with an idea of collective membership. In one respect this is odd because the intermingling of cultural (including religious and ethnic) diversity is as old as we can record. On the other hand it may well be anticipated that unsettling established social and identity configurations creates challenges, something that is no less apparent in modern polities. The way pluralism is conceived obviously has implications for understanding the relationships between interculturalism and multiculturalism and other ways of reconciling unity or diversity."


Nasar Meer, Tariq Moddod and Ricard Zapata-Barrero, "A Plural Century: Situating Interculturalism and Multiculturalism", in: Multiculturalism and Interculturalism. Debating the Dividing Lines, Edinburg University Press, 2016, p. 1, 11.

China, Cultural Heritage, and International Law

Είχα τη μεγάλη χαρά να είμαι η μία από τις δύο "Thesis examiners" αυτής της σπουδαίας διδακτορικής διατριβής που έγινε πέρσι στο University of Queensland Law School. Πρόσφατα έλαβα μέιλ από τη διδάκτορα/συγγραφέα, που με πληροφόρησε για την έκδοση της διατριβής.

https://www.routledge.com/China-Cultural-Heritage-and-International-Law/Zhong/p/book/9781138093249

                                                                  Καλοτάξιδο