Fahreneit 451 - "He loved books. He wrote like a man who loved books."

Η καινούρια παράσταση που πριν λίγες μέρες ανέβηκε στο θέατρο Πόρτα, παράσταση που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών, το καλοκαίρι που πέρασε, είναι μια ακόμα αριστοτεχνική δημιουργία του Θωμά Μοσχόπουλου και των συνεργατών του.

"Φαρενάιτ 451", διαβάστε για την παράσταση στην ιστοσελίδα του θεάτρου:

http://www.porta-theatre.gr/index.php/theatro-plays/262-fahrenheit?fbclid=IwAR0xEqnFPHdbjBIjyA-dMi6RTmkoJ9IJs6649qTQVJKVbQt69_bzMeTIuck


Ray Bradbury, ο συγγραφέας αυτού του δυστοπικού - όπως όλοι το θεωρούν - έργου, του "Φαρενάιτ 451": έζησε μέχρι τα 91 του, μέχρι τον Ιούνιο του 2012.

"Αγαπούσε τα βιβλία. Έγραφε όπως κάποιος που αγαπούσε τα βιβλία" (προτιμώ τον παρατατικό, παρά το ότι στο πρωτότυπο είναι αόριστος):

https://www.washingtonpost.com/blogs/compost/post/ray-bradbury-lover-of-books/2012/06/06/gJQA659wIV_blog.html?utm_term=.d4ad15a78c4b

Το έργο έχει μια παράξενη, θλιβερή απελπισία, σημειώνεται. Ο συγγραφέας γνώριζε πως δεν χρειαζόταν να κάψουν οι άνθρωποι βιβλία, για να τα καταστρέψουν. Έζησε αρκετά ώστε να δει αυτή τη θλίψη να ωριμάζει, τις οθόνες να καλύπτουν τοίχους, τα ακουστικά να κλείνουν τα αυτιά μας και τα βιβλία να εξαφανίζονται στο μεταλλικό πλαίσιο της ηλεκτρονικής ανάγνωσης. Του προκαλούσαν οδύνη όλα αυτά.

https://www.theguardian.com/stage/2015/jun/29/451-review-periplum-greenwich-docklands-festival-ray-bradbury-fahrenheit-451

Το θεατρικό κείμενο δεν είναι προσαρμογή απλή του μυθιστορήματος/βιβλίου. Αν όμως έχει διαβάσει κάποιος το βιβλίο (δυστυχώς δεν το έχω διαβάσει...) απορροφά πολύ πιο έντονα αυτό που βλέπει, στη θεατρική παράσταση.


https://www.broadwayworld.com/austin/article/BWW-Review-FAHRENHEIT-451-by-Different-Stages-At-The-Vortex-20161121

Είχε δηλώσει ο συγγραφέας ότι είχε γράψει το βιβλίο με αφορμή την ανησυχία του για την εποχή του Μακαρθισμού και την απειλή του καψίματος των βιβλίων. Αργότερα όμως, δήλωσε πως το βιβλίο του ήταν σχόλιο στο πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μειώνουν, συρρικνώνουν το ενδιαφέρον για διάβασμα λογοτεχνίας.


https://www.nytimes.com/2006/03/25/theater/reviews/godlight-theaters-fahrenheit-451-offers-hot-ideas-for-the.html

Το ενδιαφέρον είναι, πως τώρα τα βιβλία είναι πολύ περισσότερα από ποτέ. Άρα, θα έλεγε κανείς ότι δεν επαληθεύτηκε ο φόβος του συγγραφέα. Όμως, όπως επισημαίνεται, ο συναγερμός τον οποίο χτύπησε ο Bradbury αφορά και στην υπερφορτωμένη σε πληροφορίες εποχή μας. Αυτό προφανώς είναι σε βάρος της προσωπικής συγκέντρωσης και αναγνωστικής απόλαυσης.


Οι γιγαντοοθόνες στη σκηνή του θεάτρου Πόρτα υψώνονται απειλητικά, έτοιμες να ρουφήξουν τους θεατές τους - επάνω στη & κάτω από τη σκηνή. Η αγριάδα και οι διαταγές να πέσουν τα βιβλία στην πυρά, μας αναστάτωναν, μας αγρίευαν, μας απέλπιζαν... Άρχισα να ανατριχιάζω με τη σκέψη ότι θα μπορούσαν να μου κάψουν τα βιβλία μου και να νοιώθω ενοχές που κάποιες φορές γκρινιάζω (στον εαυτό μου) για το ότι όλη μου η ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, είναι περιστοιχισμένη από άπειρες στοίβες βιβλία... Σχεδόν καταλάβαινα την κυρία (θεσπέσια Ξένια Καλογεροπούλου!!!) που προτίμησε να καεί μαζί τους...

Αλέξανδρος Λογοθέτης (πάντα θαύμαζα την ήσυχη ερμηνευτική του δεξιοτεχνία!), Άννα Μάσχα (ανατριχιαστικά σκληρή ώς όφειλε, αφήνοντας χαραμάδες ελπίδας με λόγια από σπουδαία βιβλία). Ευδοκία Ρουμελιώτη (αποκάλυψη!), Κίττυ Παϊταζόγλου, Χάρης Τσιτσάκης, Μάνος Γαλανής, Θάνος Λέκκας: ήσαν όλοι τους υπέροχοι!

Καίγονται τα βιβλία με πολλούς τρόπους... και στην Ανατολή και στη Δύση, με την ενίσχυση της ανοησίας, της αφασίας που προκαλείται [και] με τον πολλαπλασιασμό των ασύλληπτα αφελών εικόνων και εκπομπών σε οθόνες, με την απόλυτη παθητικότητα των θεατών αυτών των εικόνων, θεατών που σταδιακά καθίστανται ανίκανοι να συγκεντρωθούν στην ανάγνωση βιβλίων και που η σκέψη τους, αναπόφευκτα, εξασθενεί επικίνδυνα...


Τα links είναι σε κείμενα/κριτικές θεατρικών παραστάσεων σε άλλες χώρες.

Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.