Το κατωτέρω, ούτε κατά διάνοιαν αποτελεί θεατρική κριτική - θα ήταν θράσος μου.
Απλώς σκόρπια λόγια, για τις μη σκόρπιες χθεσινές εντυπώσεις μου από την παρακολούθηση της παράστασης "Αντιγόνη", του Ζαν Ανούιγ (εν τω μεταξύ, σπάω το κεφάλι μου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πότε και με ποιους είχα πρωτοδεί το έργο αυτό... πριν από δεκαετίες, όχι πρόσφατα).
Κείμενο: συγκλονιστικό!
Ήταν οδηγία, λέει, του ίδιου του Ανούιγ, να κοιτάζουν οι ηθοποιοί το κενό. Όμως τι ψυχρό, εγκεφαλικό, αυτό... Η ένταση των λόγων, ως απαγγελία που δεν απευθύνεται οπτικά στον εκάστοτε συνομιλητή, με άφηνε με τη δίψα... Όσο και αν θαυμάζω (πολύ) την κ. Πρωτόπαππα.
Τεράστιος ηθοποιός ο Τσορτέκης! Είχα μείνει έκθαμβη από την πρώτη φορά που τον είχα δει σε παράσταση! Ως Κρέων (και παρά τις ανωτέρω "ενστάσεις" μου) δίνει ρεσιτάλ (θα ήθελα, πάντως, να τον κουρέψω - με όλο το θάρρος, κ. Τσορτέκη!), είναι έξοχος! Όπως έξοχος είναι και ο Μαμιός-Αίμων. Θα προτιμούσα, βέβαια, να κοιτάζονταν την ώρα που εκστόμιζαν τα τόσο έντονα λόγια, παρά να κοιτάζουν το κοινό, καθισμένοι και πίνοντας μπύρες... αλλά προφανώς δεν με ρώτησαν, που έλεγε και η γιαγιά μου.
Ο Στέργιογλου, πάντα άψογος. Η γνωστή ειρωνεία του (είτε αυθόρμητη, είτε σκηνοθετικά υποδειχθείσα), βέβαια, προκαλούσε συχνά - πυκνά άσχετα ηχηρά γέλια σε δύο ανόητες (μία μπροστά μου και μία λίγο πιο δίπλα), οι οποίες, όμως, συνέχισαν το γέλιο ακόμα και ακούγοντας και από άλλους, άγριες περιγραφές (ένοιωσα ικανή να ...βιαιοπραγήσω).
Η Παϊταζόγλου-Αντιγόνη, ένας μίσχος σε έκρηξη.
Η νοηματική, στην αρχή, με κούρασε αφάνταστα και δεν κατάλαβα σε τι συνέβαλε.
Ηλέκτρα Μπαρούτα - αγγελιοφόρος: ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ!!! Από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της παράστασης!
(η φωτογραφία, από το διαδίκτυο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου