Η γοητεία του θεάτρου

Πολύ για τέχνη γράφω τελευταία, έ;! Θα παραπονεθεί το δίκαιο! Δεν πειράζει όμως, και το δίκαιο τρέφεται από την τέχνη!

Χθες βράδυ ήμουν στο θέατρο Πόρτα, στην πρεμιέρα της νέας παράστασης "Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας".

                     Ένα όνειρο η σκηνοθεσία, ο Θωμάς Μοσχόπουλος πάλι μεγαλούργησε!!!

Κόκκινο (απίστευτο κόκκινο!) και μαύρο παίζουν συνέχεια στη σκηνή, ένα θολό τοπίο ονείρου αλλά και πραγματικότητας.

Όλοι οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί! Επιτρέψτε μου να τονίσω ιδιαίτερα δύο: Τον Γιώργο Παπαγεωργίου, "Οκτάβιο", ο οποίος αλώνιζε κανονικά στη σκηνή, λαμπερός και πονεμένος συγχρόνως, και τον Χρήστο Σαπουντζή (με τον οποίο ήμαστε χρόνια "συμμαθητές" στη Χοροκίνηση), ο οποίος ήταν ένας δαιμονικός δικαστής. Ο διάλογος μεταξύ των δύο, σε κάποιο σημείο του έργου, ήταν από μόνος του ένα έργο τέχνης!

Το έργο είναι του σπουδαίου Γάλλου ποιητή και δραματουργού Alfred de Musset (1810-1857).

Η μετάφραση είναι της μεγάλης κυρίας του θεάτρου, Ξένιας Καλογεροπούλου, η οποία και συμμετέχει στην παράσταση με ένα ρόλο περιθωριακού αριστουργήματος!!!

Πριν αρκετά χρόνια είχα δει μια πολύ ωραία ταινία, αναφερόμενη στην εποχή της σχέσης του Alfred de Musset με τη Georges Sand:

"Les enfants du siècle": https://www.youtube.com/watch?v=LFwSYTLHEjE


Ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του είναι η "Θλίψη":

               Tristesse

J'ai perdu ma force et ma vie,
Et mes amis et ma gaieté;
J'ai perdu jusqu'à la fierté
Qui faisait croire à mon génie.

Quand j'ai connu la Vérité,
j'ai cru que c'était une amie;
Quand je l'ai comprise et sentie,
J'en étais déjà dégoûté.

Et pourtant elle est éternelle,
Et ceux qui se sont passés d'elle
Ici-bas ont tout ignoré.

Dieu parle, il faut qu'on lui réponde.
Le seul bien qui me reste au monde
Est d'avoir quelquefois pleuré.


Θλιμμένο κάπως το κλείσιμο, έ;.. Καλά, μην το πάρετε και τοις μετρητοίς!

Μιχαήλ Αξελός - τα ζεστά, ονειρεμένα χρώματα ενός σπουδαίου ζωγράφου

Επισκέφθηκα σήμερα την έκθεση για τον Μιχαήλ Αξελό (1877-1965), στο Μουσείο της Τράπεζας της Ελλάδος.

Τα συγχαρητήριά μου και στον πολύ καλό φίλο Παναγιώτη Παναγάκη, Διευθυντή του Κέντρου Πολιτισμού, Έρευνας και Τεκμηρίωσης της Τράπεζας της Ελλάδος και σε όσους είχαν συμμετοχή στην οργάνωση και παρουσίαση της έκθεσης αυτής!

Ένας όχι πολύ γνωστός στο κοινό ζωγράφος, ο Μιχαήλ Αξελός αποτελούσε ο ίδιος έκφραση της σχέσης δικαίου και τέχνης! Ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών, της Σχολής Καλών Τεχνών και είχε επίσης σπουδάσει πολλά χρόνια ζωγραφική στο Παρίσι. Όπως αναφέρεται και στον κατάλογο της έκθεσης, "αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής και του έργου του στην Τράπεζα της Ελλάδος, σχεδιάζοντας τραπεζογραμμάτια, νομίσματα και άλλες αξίες".

Η έκθεση περιλαμβάνει έργα πανέμορφα! Νομίζω ότι αν υπήρχε η δυνατότητα να απλωθεί σε περισσότερους χώρους - ανέφικτο, όμως -, θα αναδεικνύονταν ακόμα περισσότερο τα έργα. Παρ'όλ'αυτά, γοητεύεται ο επισκέπτης και από την τεχνική του ζωγράφου και από τα χρώματα που χρησιμοποιεί.

                                                             Θαυμάστε, λοιπόν!!

                                 Θα τα θαυμάσετε πολύ περισσότερο αν τα δείτε από κοντά!

"The creative process, as I envisage it, is a more inclusive phenomenon than the artist's intentions, and in two ways. In the first place, the creative process includes the various vicissitudes to which the artist's intentions are subject. Some of these will be themselves intentional - change of mind - but some will be chance or uncontrolled. Secondly, the creative process includes the many background beliefs, conventions, and modes of artistic production against which the artist forms his intentions: amongst these will be current aesthetic norms, innovations in the medium, rules of decorum, ideological or scientific world-pictures, current systems of symbolism or prosody, physiognomic conventions, and the state of the tradition."

Essay 4, "Criticism as retrieval", p. 124, 134
R. Wollheim, "Art and its Objects", Second Edition, Cambridge University Press, 2015 (First Edition: 1980).

Για το βιβλίο αυτό θα ξαναμιλήσουμε,

Λόγια για την τέχνη

"What is art? This is one of the great, sticky questions of the past hundred years. It has inspired heaps of books, some of which focus upon it so fiercely that they take it for their titles, either straight up or in some playful variation. Tolstoy's 1897 What Is Art? begat Clive Bell's more emphatically named Art of 1914, and some recent aesthetics best sellers are Mathew Kieran's Revealing Art (2005) and Cynthia Freeland's But Is It Art? (2001).

D. McIver Lopes, "Beyond Art", Oxford University Press, 2014, p. 1.
               

"Was there a cultural politics in abject art? Often in the general culture of abjection in the late 1980s and early 1990s, this posture of indifference expressed a fatigue with the politics of difference. Yet sometimes, too, this posture intimated a more fundamental fatigue: a strange drive to indistinction, a paradoxical desire to be desireless, a strong call of regression that went beyond the infantile to the inorganic."

H. Foster, "Bad New Days. Art, Criticism, Emergency", Verso Books, 2015, p. 24.

"Or l'art et notamment la peinture puisent à cette nappe de sens brut dont l'activisme ne veut rien savoir. Ils sont même seuls à le faire en toute innocence. A l'écrivain, au philosophe, on demande conseil ou avis, on n'admet pas qu'ils tiennent le monde en suspens, on veut qu'ils prennent position, ils ne peuvent décliner les responsabilités de l'homme parlant. La musique, à l'inverse, est trop en deçà du monde et du désignable pour figurer autre chose que les épures de l'Être, son flux et son reflux, sa croissance, ses éclatements, ses tourbillons. Le peintre est seul à avoir droit de regard sur toutes choses sans aucun devoir d'appréciation. On dirait que devant lui les mots d'ordre de la connaissance et de l'action perdent leur vertu."

M. Merleau-Ponty, "L'Oeil et l'Esprit", Gallimard, 1964, p. 13-14.

                 Οι φωτογραφίες είναι από έκθεση που τρέχει τώρα στο Βυζαντινό Μουσείο.

Φώτης Κόντογλου

Πήγα το μεσημέρι στο Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο να δω την έκθεση για τα 50 χρόνια από τον θάνατο του μέγιστου καλλιτέχνη, από το Αϊβαλί, Φώτη Κόντογλου.

Όπως θα διαβάσετε και στο εισαγωγικό της έκθεσης πανώ:

"Ο Κόντογλου υπήρξε ιδιαίτερη καλλιτεχνική προσωπικότητα: πιστεύοντας ακράδαντα ότι η ζωγραφική παράδοση του ελληνισμού ήταν αδιάλειπτη με τελευταίους σταθμούς τη βυζαντινή, μεταβυζαντινή και νεώτερη λαϊκή τέχνη, επεχείρησε και σε μεγάλο βαθμό επέτυχε να αναδείξει ένα ζωγραφικό ιδίωμα το οποίο εθεωρείτο ιστορικό, αν όχι νεκρό, ως μια ζώσα ζωγραφική γλώσσα, την οποία ο ίδιος  αποκαλούσε "ρωμέικη ζωγραφική".

Οι φωτογραφίες ακολουθούν τη χρονολογική σειρά της έκθεσης. Στα κείμενα μπορείτε να δείτε πώς αποτυπώνεται η ζωή και το έργο του.

Θα σας φανούν ΠΟΛΥ ωραιότερες όταν τις δείτε από κοντά! Εγώ απλώς το έναυσμα θέλησα να σας δώσω.