Ποίηση και ζωγραφική

Δύο πανέμορφα πράγματα μου "συνέβησαν" σήμερα:

Πήγα στο Μουσείο Θεοχαράκη, να δώ την έκθεση με έργα του Γουναρόπουλου και αγόρασα την ποιητική συλλογή "χαρτάκια" του Γιώργου Πρεβερουδάκη, Εκδόσεις ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ (κατόπιν παραίνεσης του Γιώργου - Βιβλιοστάτη).

Από αυτά και οι φωτογραφίες και οι ποιητικές σταγόνες:

με κίνδυνο να εξαϋλωθώ
κοιτάζω την ώρα

απορώ με το κουράγιο των ζευγαριών
το ίδιο
και με το σθένος των μόνων

κι είναι ο χρόνος που μεταφράζει τα κορμάκια μας
[στα σανσκριτικά        κυρίως]

το "έτσι απλά" της μοναξιάς

χιονίζει σπάνια στην Αθήνα
εσύ φταις

ας είχαμε ο ένας τον άλλον
όσο μπορεί να έχει
κάποιον
κανείς

όνειρα που ναυάγησαν

                         μ' εκείνο το αμείλικτο
"τι σημασία-έχει;"

για την οικονομία του ποιήματος
ο ουρανός
σπανίως παραμένει γαλάζιος

στο δάσος είμαστε
οι λύκοι είναι σαφείς
και τα ζαρκάδια               συγκεκριμένα

να δεις που μια μέρα ο σκοτωμένος χρόνος μας
θα προσφύγει στο δικαστήριο
ανθρωπίνων δικαιωμάτων

όπου φεγγάρι
εκεί
και ο θύτης του

στο βάθος του ποιήματος αρχίζει ένα ταξίμι

φτάνει ν' αφήσεις κι εσύ ένα κέρμα
στην ψάθα του μουσικού

ετούτη η σελίδα ας μείνει λευκή

δεν αρκούν οι σκοτούρες μας

πρέπει σώνει και καλά
να κάνουμε λογοτεχνία;

θα συνεχίσουμε
γιατί αυτή είναι η δουλειά μας:

να συνεχίζουμε

ατέρμονη αφήγηση η αφή
             κι εμείς
παράγραφοί της

σκέψου τι σόι συμπλέγματα
θα κουβαλάνε οι στιγμές
που προηγούνται
της μεγάλης

για ό,τι έγινα ευθύνομαι εγώ

για ό,τι απέγινα
θα πρέπει να ευθύνονται
και κάποιοι άλλοι