Χαρούμενο 2016! - Happy 2016! - ¡Feliz 2016!

Ευχές πολύχρωμες για την καινούρια χρονιά, από ένα παραμυθένιο μέρος ((Little Kook, κάπου στου Ψυρρή) στο οποίο πέρασα 2 ώρες σήμερα το μεσημέρι.

                                                               Υγεία και ομορφιά!!!

Place-specific Art

Μου έστειλαν ένα πολύ όμορφο και ενδιαφέρον βιβλίο, το "Relate North. Engagement, Art and Representation 2014":

http://www.asadnetwork.org/research/2015/06/relate-north-engagement-art-and-representation-2014/

Από τον πρόλογο του βιβλίου:

"This collection of essays and reports seeks to explore through art and design the trasformation of cultural understandings of the unique positions and rapidly changing settings of the North and Arctic. One may not ordinarily connect art and design with the North. Art adn design has always been about individual creativity, problem solving and encouraging alternative ways pf seeing the world. In addition Western culture has been dominated by an inherited conception in which it is believed that art and creativity radiates from south to north. Artists, designers and teachers are thought to participate in spreading culture to all classes from top to bottom with their own work contribution.

From the norther perspective, it is noteworthy that particularly in the sphere of UNESCO, criticism towards the above-mentioned idea of culture spreading began as early as the 1970s. It was seen to represent a form of colonialist remnant, which was used to educate and socialize people to have the same social and cultural values. As a result, various minority cultures, as well as social and regional groups often lost their right to have a say in matters relating to their own culture. That has also happened in the North and Arctic." (p. 7)

Οι φωτογραφίες είναι από το Κτήριο Πινακοθήκης (σπίτι) Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα (http://www.benaki.gr/index.asp?id=40206&lang=gr)

Χρόνια πολλα!

                                                            Χρόνια πολλα και όμορφα!!!

Heart for Christmas

Λόγω των διάφορων μπελάδων, το μόνο "Χριστουγεννιάτικο" που πρόλαβα να κάνω σήμερα, ήταν μια βόλτα (ούτε 20 λεπτών...) στο Κτήριο Πινακοθήκης (σπίτι) Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα για να δω "τις ζωγραφιές και τα πλουμίδια" του Φώτη Κόντογλου (http://www.benaki.gr/index.asp?lang=gr&id=202010001&sid=1833) και στο λίγο πιο δίπλα (στην Κριεζώτου) πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη. Σήμερα, φωτογραφίες από το δεύτερο.

Μόλις εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη, "Ρολόγια και άλλοι χτύποι", εκδόσεις Μελάνι. Επειδή η πρώτη με είχε ενθουσιάσει, έσπευσα να αγοράσω και αυτήν - και γοητεύθηκα και πάλι!

ΜΥΚΗΝΕΣ

Το μεσημέρι στον ελαιώνα
Ακούγαμε τη ζέστη και τις φωνές
Κάποιοι λέρωναν τις παλάμες τους
Μάζευαν αδικημένους καρπούς
Έτρεχαν να προλάβουν την πείνα της γης
Ο χρόνος χτυπούσε τα στομάχια τους
Και εκείνοι τα δέντρα
Χρυσή βροχή πότιζε τους σκυμμένους συλλέκτες
Ώσπου στο τέλος άδειαζαν τα κλαδιά
Και τότε έπιανα δουλειά εγώ
Μέχρι το βράδυ
Κρεμούσα παγίδες στους γυμνούς κορμούς
Ύστατη ελπίδα για εκείνο το βλέμμα σου

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με τις παλάμες ανοίγω σχισμές
Και αλιεύω αντίδωρα
Αγκάθια στολίδια
Λερωμένο δέρμα η αγάπη στο μέτωπο
Κρύβω άμμο στις χούφτες
Να μη γλιστρήσει
Να έχω κάτι να σε υποδεχτώ
Όταν φέρεις τη νίκη

Είπαμε πολλά και φτάνει

Προστασία πολιτιστικών αγαθών - περιοχή της Παλαιστίνης, τότε και τώρα

Από το βιβλίο μου "Συγκριτικό Δίκαιο και Πολιτιστικά Αγαθά", Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2012, σ. 99-102:

Οθωμανική αυτοκρατορία

Η περίπτωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ιδιαιτέρως κατά τα τελευταία χρόνια της επιβίωσής της, έχει ενδιαφέρον όσον αφορά στη δικαιική ρύθμιση των αρχαιοτήτων. Επίσης έχει ενδιαφέρον το αν και κατά πόσον επηρέασε τις ρυθμίσεις των κρατών που απελευθερώθηκαν ή σχηματίσθηκαν μετά τη διάλυσή της.

            Το 1874 θεσπίστηκε νόμος, σύμφωνα με τον οποίο αποκτούσε κατ’αρχήν κυριότητα επί νεοανακαλυπτόμενων αρχαιοτήτων το κράτος (η αυτοκρατορία), αλλά συγχρόνως αναγνώριζε ότι θα έπρεπε να κατανέμονται δικαιώματα μεταξύ της κυβέρνησης, του ευρέτη και του ιδιοκτήτη της γης στην οποία είχαν βρεθεί οι αρχαιότητες[1]. Το 1884, θεσπίστηκε νέος νόμος, σύμφωνα με τον οποίο αφενός το κράτος αποκτούσε κυριότητα επί όλων των αντικειμένων που ευρίσκονταν σε ανασκαφές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία  και αφετέρου προστατεύονταν οι αρχαιολογικοί χώροι με την απαίτηση απόκτησης άδειας, προκειμένου να γίνουν ανασκαφές.

            Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η επισημαινόμενη δυνατότητα «διπλής ανάγνωσης» του νόμου αυτού: θα μπορούσε να θεωρηθεί είτε ως νόμος αναγνωρίζων κρατική κυριότητα των αρχαιοτήτων, αφού όλων των αρχαιοτήτων την κυριότητα είχε το Εθνικό Μουσείο στην Κωνσταντινούπολη, είτε και ως νομιμοποίηση πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, αφού ακριβώς αποκτούσε κυριότητα επί των προερχόμενων από όλες τις περιοχές της Αυτοκρατορίας αρχαιοτήτων[2].

            Γενικά παρατηρείται πως οι νόμοι που είχαν θεσπισθεί σε περιοχές υπό αποικιακή κυριαρχία, επηρέασαν αργότερα – αναπόφευκτα, ίσως – και τους νόμους που θεσπίστηκαν στις κράτη που ανακηρύχθηκαν στις απελευθερωμένες πλέον περιοχές αυτές[3]. Αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό αναφορικά με τις περιοχές που ήσαν υπό την οποιαδήποτε κυριαρχία της Μεγάλης Βρετανίας.

---

[1] D. Osman, ‘Occupiers’ Title to Cultural Property: Nineteenth Century Removal of Egyptian Artifacts, 37 Columbia Journal of Transnational Law 969, 990 (1999).

[2] M.M. Kersel, The Trade in Palestinian Antiquities, 33 Jerusalem Quarterly 21, 24 (2008).

[3] P. Gerstenblith, Schultz and Barakat: Universal Recognition of National Ownership of Antiquities, 14 Art Antiquity and Law 21, 23 (2009).

α. Περιοχή της Παλαιστίνης

Η υπό εντολή περιοχή της Παλαιστίνης (Palestine Mandate), περιοχή που τώρα καταλαμβάνουν το Ισραήλ, η Παλαιστίνη και η Ιορδανία, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον όσον αφορά στις αρχαιολογικές έρευνες και στη μεταχείριση των σχετικών ευρημάτων.

Ιδιαίτερη σχέση με τη «γη της Βίβλου» ανέπτυξαν και Χριστιανοί και Εβραίοι και Μουσουλμάνοι προσκυνητές. Ήδη από τον 2^ο αιώνα μ.Χ. άρχισαν να φθάνουν στην Παλαιστίνη Χριστιανοί προσκυνητές από διάφορα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, προκειμένου να περπατήσουν στα μέρη που έζησαν ο Ιησούς και οι Απόστολοι. Η Αγία Ελένη, η μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ήταν από τους πρώτους που προσπάθησαν να εντοπίσουν τις ακριβείς τοποθεσίες των βιβλικών γεγονότων. Με τους πρώτους προσκυνητές άρχισε και ένας μηχανισμός αγοραπωλησίας ιερών αντικειμένων – τμημάτων του Σταυρού, τμημάτων των λειψάνων αγίων, κλπ. – η αξία των οποίων και οι πάμπολλες συγκρουόμενες αξιώσεις περί κατοχής όμοιων λειψάνων οδήγησαν, όπως σημειώνεται, στο να δοθεί ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στα ίδια τα αντικείμενα[1].

Οι Μουσουλμάνοι που κατέκτησαν την περιοχή από τον 7^ο αιώνα και εντεύθεν, δεν εμπόδιζαν την πρόσβαση στην περιοχή των Χριστιανών προσκυνητών, μέχρι και την καταστροφή της Εκκλησίας του Πανάγιου Τάφου το 1009 από τον Χαλίφη Αλ-Χακίμ. Κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών, στη συνέχεια, αλλά και κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και της Οθωμανικής περιόδου, κεντρικό θέμα σε πολλές διεθνείς διαμάχες ήταν ο έλεγχος των διαφόρων (ιδιαιτέρως κερδοφόρων) θρησκευτικών τοποθεσιών. Κατά τον 18^ο αιώνα ενισχύθηκε το ενδιαφέρον γενικώς για τη ζωή και τις εκφράσεις της κατά την αρχαιότητα και συγχρόνως και η επιθυμία πολλών απόκτησης αρχαίων αντικειμένων, είτε για επιστημονικούς, είτε για θρησκευτικούς, είτε και για συλλεκτικούς λόγους. Η αυξανόμενη ζήτηση ενίσχυσε το εμπόριο αρχαιοτήτων, για το οποίο όμως δεν υπήρχαν συγκεκριμένοι κανόνες ούτε μηχανισμοί κυβερνητικοί προστασίας των πολιτιστικών αγαθών της περιοχής.

Κατά τον 19^ο αιώνα, ήταν έντονη η Βρετανική δραστηριότητα στην Παλαιστίνη, η οποία δραστηριότητα εκδηλωνόταν κυρίως σε δύο πεδία, αφενός της ιεραποστολικής δράσης των Ευαγγελικών Προτεσταντών και της αρχαιολογικής έρευνας. Βασικό πλαίσιο αναφοράς τους ήταν η Προτεσταντική Ευαγγελική θεολογία, η οποία ήταν εντόνως αντίθετη στις τελετουργικές πρακτικές και την ιεραρχική οργάνωση του Καθολικισμού και κατ’επέκταση και στις Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Αυτή η θεολογική προσέγγιση οδήγησε τους Βρετανούς, όπως σημειώνεται, να επικεντρώσουν τις ενέργειές τους στις κοινότητες των Χριστιανών και των Εβραίων, αποκλείοντας τους Μουσουλμάνους. Επιδίωξαν τη συνεργασία με τους ομόδοξους Αμερικανούς και Γερμανούς ενώ αντίθετα οι σχέσεις τους με τους Καθολικούς και τους Ορθοδόξους, κυρίως Γάλλους και Ρώσους, ήταν εχθρικές. Αντίστοιχα, οι Βρετανοί αρχαιολόγοι επικεντρώθηκαν στο Βιβλικό παρελθόν της Παλαιστίνης  και θεώρησαν την Οθωμανική μουσουλμανική ιστορία της ως ελάσσονα και αμελητέα. Η όλη αυτή τοποθέτηση ήταν και το υπόβαθρο για την προβολή εκ μέρους της Βρετανίας πολιτικής διεκδίκησης της Παλαιστίνης, με το επιχείρημα ότι η θρησκεία της ήταν η «καθαρά» Χριστιανική και ότι ήταν αυτή το κράτος που καταλάβαινε τη σημαντικότητα των «Ιερών Τόπων»[2].

Η πρακτική εφαρμογή του ανωτέρω αναφερθέντος νόμου του 1884 ήταν αντικειμενικά αδύνατη, λόγω τεράστιας έκτασης της αυτοκρατορίας και των όχι αρκετών αξιωματούχων που ήσαν επιφορτισμένοι με την επίβλεψη της τήρησης του νόμου. Έτσι, πολλές αλλοδαπές αποστολές αλλά και γηγενείς, παρέβησαν τον νόμο σχεδόν αμέσως μετά τη θέση του σε ισχύ και ένα σύνθετο δίκτυο παράνομης διακίνησης αρχαιολογικού υλικού, δίκτυο που περιλάμβανε τις περιοχές του Λιβάνου, της Ιορδανίας, της Παλαιστίνης και της Συρίας, αναπτύχθηκε και συνεχίσθηκε κατά τη διάρκεια της Εντολής, αλλά και μέχρι σήμερα.

Μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, η Παλαιστίνη «παραχωρήθηκε» στη Βρετανία και το 1922 ξεκίνησε το καθεστώς της Εντολής υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών (Palestine Mandate of the League of Nations). Η περίοδος εκείνη συχνά ονομάζεται η «χρυσή εποχή της αρχαιολογίας (Golden Age of Archaeology): η περιοχή της Παλαιστίνης κατέστη ένα από τα πιο δραστήρια κέντρα αρχαιολογικών ανασκαφών στον κόσμο. O Βρετανός αρχαιολόγος John Garstang, ως ο πρώτος Διευθυντής του Τμήματος Αρχαιοτήτων που δημιουργήθηκε, εξέδωσε το 1920 Διάταγμα περί αρχαιοτήτων (Antiquities Ordinance) για την Παλαιστίνη. Ακολούθησε ο νόμος αυτός το πρότυπο του Οθωμανικού σχετικού νόμου (του 1884) - αποκτούσε δηλαδή η κυβέρνηση ιδιοκτησία των αρχαιοτήτων – καθιέρωσε όμως επίσης και ρύθμισε τη δυνατότητα νόμιμου εμπορίου των αρχαιοτήτων που δεν κρίνονταν κατάλληλες για τους «κρατικούς» αποθηκευτικούς χώρους. Ο συνδυασμός αυτός της κρατικής ιδιοκτησίας και της δυνατότητας νόμιμου εμπορίου αρχαιοτήτων διατηρείται μέχρι σήμερα στο Ισραήλ.

Το 1929 θεσπίστηκε  νέο Διάταγμα περί αρχαιοτήτων (Antiquities Ordinance) από τον Ύπατο Αρμοστή (High Commissioner) για την Παλαιστίνη. Αυτό το νομοθέτημα παρέμεινε ως η βασική σχετική νομοθεσία του Ισραήλ και μετά την ανακήρυξή του, το 1948, σε κράτος, ήταν δε η βάση και για όλη τη σύγχρονη νομοθεσία που αφορά στην προστασία των πολιτιστικών αγαθών στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη.

---

[1] M.M. Kersel, The Trade in Palestinian Antiquities, 33 Jerusalem Quarterly 21, 23 (2008).

[2] L.C. Robson, Archeology and Mission: The British Presence in Ninteenth-Century Jerusalem, 40 Jerusalem Quarterly 5, 6 (2009/10).

β. Η ζήτηση αρχαιολογικών ευρημάτων στη νόμιμη αγορά αυξάνει τη λεηλάτηση των αρχαιολογικών χώρων;

            Ερώτημα επικίνδυνο, με ακόμα πιο επικίνδυνες απαντήσεις. Μελέτη για το θέμα αυτό, που έχει ως επίκεντρο την περιοχή ακριβώς που καταλαμβάνουν σήμερα το Ισραήλ, η Ιορδανία και η Παλαιστίνη, αναφέρεται σε «οιονεί νόμιμη αγορά» (quasi-legal market) αρχαιοτήτων στο Ισραήλ, την οποία προσδιορίζει ως εξής: Αγορά που έχει και παράνομες και νόμιμες όψεις.

Στο Ισραήλ είναι νόμιμη η αγορά και πώληση πολιτιστικών αγαθών από εξουσιοδοτημένους διαπραγματευτές (dealers), εφόσον πρόκειται για αντικείμενα συλλογών σχηματισθεισών πριν το 1978, οπότε και θεσπίστηκε νόμος περί Αρχαιοτήτων, ο οποίος αναγνωρίζει κυριότητα του κράτους επί όλων των αρχαιολογικών ευρημάτων. Και ένα νόμιμα αγορασθέν αρχαιολογικό εύρημα μπορεί να εξαχθεί από το κράτος εφόσον παρασχθεί σχετική άδεια[1].

Μετά τη συμφωνία Παλαιστίνης και Ισραήλ, το 1993, η Ιεριχώ και η Λωρίδα της Γάζας ετέθησαν υπό τον έλεγχο της Παλαιστινιακής Αρχής. Το 1994 και 1995, η Παλαιστινιακή Αρχή απέκτησε δικαιοδοσία επί περιοχών της Δυτικής Όχθης. Η Συμφωνία του Όσλο ΙΙ προέβλεπε σταδιακή μεταβίβαση ευθύνης ως προς την αρχαιολογία, από την Πολιτική Διοίκηση του Ισραήλ στην Παλαιστινιακή Αρχή× ιδρύθηκε δε Παλαιστινιακή διεύθυνση αρχαιοτήτων.

Το 1996, η Παλαιστίνη απαγόρευσε το νόμιμο εμπόριο αρχαιοτήτων στις υπό τη δικαιοδοσία της περιοχές. Το 2003, ένα 5^ο σχέδιο νόμου της Παλαιστινιακής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων, για την πολιτιστική και φυσική κληρονομιά, θεωρήθηκε ως κάπως αόριστο όσον αφορά στο ζήτημα της εθνικής πολιτιστικής περιουσίας και του νόμιμου εμπορίου αρχαιοτήτων.

---

[1] Υποστηρίζεται ότι η υποθετικά νόμιμη αγορά αρχαιοτήτων στο Ισραήλ είναι στην πραγματικότητα οιονεί νόμιμη, διότι πολύ συχνά, αρχαιολογικά ευρήματα παράνομων ανασκαφών στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη πωλούνται, μετά από μια διαδικασία «ξεπλύματος», σε νομίμως εξουσιοδοτημένους χώρους και στη συνέχεια αποκτούν άδεια νόμιμης εξαγωγής από το Ισραήλ, βλ. και M.M. Kersel, Transcending Borders: Objects on the Move, 3 Arcaeologies: Journal of the World Archaeological Congress 81, 82 & σημ. 1 ( 2007).

Η πρώτη φωτογραφία είναι από το Μουσείο Μπενάκη και οι άλλες τρεις από τον Εθνικό Κήπο - όλες προχθεσινές.

Δανεισμός δικαίων - δανεισμός λέξεων

Το αριστουργηματικό πλοίο από κρύσταλλα και πέρλες είναι στην είσοδο του Μουσείου Μπενάκη.

Από το βιβλίο μου "Δικαιικές επιρροές στο πλαίσιο του Συγκριτικού Δικαίου", Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα - Θεσσαλονίκη 2013, σ. 60 - 61:

Δανεισμός δικαίων – δανεισμός λέξεων

            Κάποιες γλώσσες όπως και κάποια δίκαια είναι σε συνεχή κίνηση, επισημαίνεται. Αυτό μπορεί να συμβαίνει για διαφόρους λόγους, ιστορικά, πολιτικά, οικονομικά εξηγούμενους. Κατά μια άποψη, που δείχνει επηρεασμένη από τη θεωρία του εξελικτισμού, η κίνηση αυτή, όπως γενικότερα η οποιαδήποτε μεταβολή στο δίκαιο ή στη γλώσσα, μπορεί να είναι είτε αναπτυξιακή είτε εκφυλιστική[1].

            Αλλά και ο Rodolfo Sacco επισημαίνει: «Τα δίκαια και οι γλώσσες διαφέρουν. Έχουμε μια εξήγηση για το δεδομένο αυτό;»[2].

            Η εξήγηση, σημειώνει, βρίσκεται στη φύση των πραγμάτων. Καθετί που είναι πραγματικό, κυριαρχείται από τη διαφορετικότητα. Και αυτό, πιστεύει, ισχύει και για το υλικό πραγματικό αλλά και για το πολιτισμικό πραγματικό. Η διαφορετικότητα προέρχεται από την ποικιλότητα, από την κίνηση (la diversita proviene dalla variazione, dal mutamento).

Πού θα είμαστε χωρίς την ποικιλότητα, ρωτάει. Χωρίς την ποικιλότητα, ο homo habilis δεν θα είχε ποτέ διαδεχθεί τον αυστραλοπίθηκο. Αν η γλώσσα δεν είχε θελήσει να «εκραγεί» για να δώσει θέση σε χιλιάδες διαφορετικές γλώσσες, θα είχε παραμείνει αυτό που ήταν κατά τη στιγμή της πρώτης εμφάνισής της, στην ουσία δηλαδή ένα σύνολο πέντε ή έξι φωνηέντων. Αν το δίκαιο δεν είχε θελήσει να «εκραγεί» για να δώσει θέση σε χιλιάδες διαφορετικά συστήματα, θα έπρεπε να είχε μείνει αυτό που ήταν κατά τη στιγμή του εξανθρωπισμού του homo habilis.

Η ποικιλότητα, πιστεύει, δεν σταματά όταν διανύσει μια συγκεκριμένη διαδρομή. Η πρόοδος δεν στοχεύει στην επίτευξη μιας στατικής κατάστασης η οποία θα αποτελεί προϊόν μιας οριστικής ισορροπίας. Αντίθετα, κάθε νέα τακτοποίηση παράγει νέες ανισορροπίες, δηλαδή καταστάσεις ευνοϊκές για επόμενους νεωτερισμούς.

Πιστεύει, εξάλλου, ότι στη δυναμική των πολιτισμών, η μίμηση έχει πρωτεύουσα θέση. Δεν θεωρεί απαραίτητο να διακρίνουμε μεταξύ αυθόρμητης μίμησης (imitazione spontanea) και μίμησης επιβληθείσας (imitazione imposta) από μια στρατιωτική κατάκτηση ή από μια πολιτική επικυριαρχία. Και οι δύο μιμήσεις, ισχυρίζεται, οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα και αυτό αποδεικνύεται από το ότι τόσοι πολλοί λαοί αφομοίωσαν τη Λατινική γλώσσα και τόσες πολλές χώρες «εφάρμοσαν» τον Code Napoléon[3].

---

[1] N.J. Jamieson, Legal Transplants: Word-Building and Word-Borrowing in Slavic and South Pacific Legal Discourse, (2011) 42 VUWLR 417, 419.

[2] R. Sacco, Il diritto tra uniformazione e particolarismi, Università degli Studi Suor Orsola Benincasa. Facoltà di Giurisprudenza, Editoriale Scientifica, 2011, 10.

[3] Γαλλικά το αναφέρει, βλ. R. Sacco, Il diritto tra uniformazione e particolarismi, Università degli Studi Suor Orsola Benincasa. Facoltà di Giurisprudenza, Editoriale Scientifica, 2011, 18.

Και λόγω των ημερών,

Johann Senastian Bach, Weihnachtsoratorium:

https://www.youtube.com/watch?v=ZlHNKpwqHx0

Η Μαζώχτρα

"Πού καιρός και πού κεφάλι να στοχαστούνε, να βρούνε τη φύτρα και τη ρίζα του κακού. Όλοι φρενιασμένοι τρέχανε ..."

Την Τρίτη το βράδυ είδα μια παράσταση - κέντημα!!

"Η Μαζώχτρα", το διήγημα του Αργύρη Εφταλιώτη, παίζεται από τρεις νέους ηθοποιούς που αφενός μαγεύουν τους θεατές και τους μεταφέρουν στην εποχή στην οποία αναφέρεται το διήγημα, αφετέρου καταπλήσσουν με τον τρόπο που εναλλάσσουν ρόλους και διήγηση. Τα εύσημα της παρουσίασης με αυτόν τον τρόπο του έργου, προφανώς στον σκηνοθέτη, Κώστα Παπακωνσταντίνου αλλά και στους ηθοποιούς που απορρόφησαν τις σκηνοθετικές οδηγίες και τις έκαναν εικόνες μαγευτικές, στήνοντας δράση/εις ενός χωριού αλλά και ευρύτερα μιας περιοχής ολόκληρης σε ελάχιστα, στην κυριολεξία, τετραγωνικά.

Θοδωρής Θεοδωρίδης, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός "οργώνουν" τον χώρο, πολλαπλασιάζοντάς τον σε δωμάτια, αυλές, χωράφια, γκρεμούς, αφηγούμενοι και συγχρόνως μιλώντας ως ήρωες του διηγήματος, μαγεύοντας τους θεατές και απελπίζοντάς τους, με τα όσα συνέβησαν εν τέλει.

Όταν, 2 χρόνια πριν, είχα δει τους "Χαλασοχώρηδες" του Παπαδιαμάντη, που η ίδια ομάδα είχε ανεβάσει, είχα γοητευθεί και το είχα γράψει: http://elinamoustaira.blogspot.com/2013/11/blog-post_86.html

Χαίρομαι αφάνταστα που η πορεία της ομάδας δεν διέψευσε τις προσδοκίες μου!!!

https://www.facebook.com/hmazoxtra/info/

                                                                        Σκόρπια φύλλα

                                                                                                Τίποτε να μη βλέπει -
                                                                                                να φύγει να φύγει να φύγει
                                                                                                στη μονιά του λύκου να κουρνιάσει
                                                                                                μαύρη πέτρα της κατάρας
                                                                                                αθάνατη.


                                            Αστέρια τ' ουρανού φύλλα των δέντρων
                                            τώρα στο χώμα λιώνει το φεγγοβόλημά τους
                                            ωχρό αντίο από τον Νοτιά και τη γριά βροχή

                                            δεν τα έσωσαν πριν μήτε οι φτερούγες των αρχαγγέλων
                                            μήτε τα δάκρυα στ' ακροκλώναρα
                                            που στάζουν λαμπυρίζοντας
                                            και κλαίνε*

                                                      φύλλα
                                                      φύλλα των ίσκιων κι αβασίλευτα αστέρια -

                                                      αν άνθρωποι φτωχοί αναζητούν το ελάχιστο της καλημέρας
                                                      μόνο τα τρελά όνειρα αποφεύγουν στο τέλος.
                                         
                                                                                                Μάρκος Μέσκος, "Άλφα Βήτα"

Painting the Invisible of the Visible

                                         Εικόνες σημερινές από τη Στοά Σπυρομήλιου

Άλλο πολύ πρόσφατο απόκτημα: The Oxford Handbook of Contemporary Phenomenology (D. Zahavi, ed.), 2015 (2012).

Από τα πάρα πολλά άρθρα/κεφάλαιά του, διαλέγω αποσπάσματα από 2 κεφάλαια (chapters 26&27).

J. Brough, "Something that is Nothing but can be Anything: The Image and our Consciousness of it" (p. 545-563).

"Mark Rothko said that 'there is no such thing as a good painting about nothing' ... Paintings that matter are about something that matters. But it is precisely because the painting itself, as an image, has the peculiar nature of being 'nothing' that it can be about something. Images enrich our experience by folding into themselves the world and our relation to it, our feelings and our beliefs, offering them to our contemplation and bringing their truth before us, moving and delighting us. Though images may be nothing real, nothing embraces reality better." (p. 562)

R. Bernet, "Phenomenological and Aesthetic Epoché: Painting the Invisible Things Themselves" (p. 564-582).

"The more a painting moves away from a re-presentation of the perceived reality of things and the world, the more prominent its task of presenting the hidden 'forces' that inhabit and govern painted things and the world becomes. It should come as no surprise that philosophers who take the real world to be a battlefield of antagonistic forces are also particularly sensitive to the forces that manifest themselves in paintings and other artworks." (p. 575)

Tom DeLonge, The Invisible Parade:

https://www.youtube.com/watch?v=962VWRrF2Pc

The Concept of Art

Ένα από τα πρόσφατα αποκτήματα είναι και ο (τεράστιος...) τόμος αυτός, για την ιστορία της αναλυτικής φιλοσοφίας. Εννοείται πως δεν έχω και πολλές γνώσεις, σχετικά. Γι'αυτό ενδιαφέρομαι και αγοράζω βιβλία. Εννοείται επίσης πως δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω όλα(!!!), αποσπασματικά μόνο - ντροπή μου, ξέρω, αλλά η μέρα έχει μόνο 24 ώρες...

http://www.oxfordhandbooks.com/view/10.1093/oxfordhb/9780199238842.001.0001/oxfordhb-9780199238842

Διάλεξα να παραθέσω μόνο δύο μικρά αποσπάσματα από ένα (κεφάλαιο 26) από τα κεφάλαια του βιβλίου.

Peter Lamarque, "Analytic Aesthetics" (pp. 770-794)

"Let us start with the concept of art. In the (pre-analytic) history of aesthetics it was common to seek an 'essence' of art in some signle feature, such as mimesis or expression or play or 'significant form'. Most such efforts, however, seemed to fit some forms of art better than others: painting, perhaps, or poetry or music, or representational but not abstract art. Early analytic philosophers, as noted above, criticized sweeping and grandiose claims about art as either vacuous or untestable. Any substantial common essence across the arts proved elusive." (p. 773)

"If philosophy of language has dominated dicussion of meaning in the literary arts so analytical metaphysics has played a major role not just in clarifying but largely in creating that branch of aesthetics concerned with the ontology of art. On the face of it works of art are a motley: paintings, sculptures. prints, photographs, films, music, literature, drama, architecture, dance, multi-media works, performance art, conceptual art, etc. What kind of entities are these? What ontological categories do they fall under? Is there any underlying unity on this apparent multiplicity?" (p. 782)

Οι φωτογραφίες είναι από το Grain, στην Ομήρου. Μου επέτρεψαν να το φωτογραφίσω (φαίνομαι στην ώρα της ...δημιουργίας, στην προτελευταία φωτογραφία)


                                                                       Ακρογιάλι

                                      Αφάνταστα δύσκολο ο ποιητής να γίνει Ποίημα
                                      ψαράς να γίνει μαγεύοντας τη θάλασσα υπό
                                      το σεληνόφως την αυγή την ησυχία του καμάτου
                                      με τη μοναδική του βάρκα
                                      σε κάποιο ακρογιάλι του Κόσμου.

                                     Από την ολόφρεσκη ποιητική συλλογή του Μάρκου Μέσκου, "Άλφα Βήτα"

Γιορτές και επιστημονικές εισηγήσεις - Ή, εργασία και χαρά!

Πολλές γιορτές, πολύ φως - παρά τη γενική μιζέρια στην οποία μας έχουν ρίξει οι πολιτικοί, αλλοδαποί και ημεδαποί... -, ο Δεκέμβριος είναι ένας πολύ όμορφος μήνας. Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και όλα γίνονται κόκκινα!

Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν αυτές τις ημέρες!!!

Οι επιστημονικές εκδηλώσεις δεν φαίνονται και τόσο ..ελκυστικές ανάμεσα στα κόκκινα και φούξια κυκλάμινα και στα αλεξανδρινά, αλλά μπορεί κάποιοι/ες να ενδιαφέρονται.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ 2015 - 2016

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΝ

[Οι εισηγήσεις λαμβάνουν χώρα πάντοτε ημέρα Τρίτη, ώρα 20.00, στην Αίθουσα τελετών Δ.Σ.Α.]

15 Δεκεμβρίου 2015

Εισηγητής: Γεώργιος Κόντης, Δικηγόρος Δ.Ν.

Θέμα: «Ζητήματα κατασχέσεως χρηματικών απαιτήσεων εις χείρας πιστωτικών ιδρυμάτων κατά το εθνικό και το κοινοτικό δικονομικό δίκαιο».

08 Δεκεμβρίου 2015

Εισηγήτρια: Ελίνα Μουσταΐρα, Καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Θέμα: «Κανονισμός 4/2009 για τη διεθνή δικαιοδοσία, το εφαρμοστέο δίκαιο, την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων και τη συνεργασία σε θέματα υποχρεώσεων διατροφής».

01 Δεκεμβρίου 2015

Εισηγητής: Μιχαήλ Μαρκουλάκης, Δικηγόρος Δ.Ν.

Θέμα: «Η αναγνωριστική αγωγή για έννομη σχέση προς τρίτο».

24 Νοεμβρίου 2015

Εισηγητής: Αναστάσιος Ρούτσης, Δικηγόρος

Θέμα: «Τινά περί των διακριτών ορίων μεταξύ αμέσου και εμμέσου αντιπροσωπεύσεως».

10 Νοεμβρίου 2015

Εισηγητής: Ηλίας Ηλιακόπουλος, Δικηγόρος Δ.Ν.

Θέμα: «Οι νέες τροποποιήσεις του ΚΠολΔ στο δίκαιο της αναγκαστικής εκτελέσεως».

03 Νοεμβρίου 2015

Εισηγητής: Δημήτριος Κράνης, Αρεοπαγίτης

Θέμα: «Οι τροποποιήσεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας».

- See more at: http://www.freelaw.gr/content/ekdiloseis-enosis-ellinon-dikonomologon#sthash.IFbiOXDm.dpuf

      Τα χριστουγεννιάτικα ανθρωπάκια μου πήραν ήδη τη θέση τους επάνω στο πιάνο μου!