Η Μαζώχτρα

"Πού καιρός και πού κεφάλι να στοχαστούνε, να βρούνε τη φύτρα και τη ρίζα του κακού. Όλοι φρενιασμένοι τρέχανε ..."

Την Τρίτη το βράδυ είδα μια παράσταση - κέντημα!!

"Η Μαζώχτρα", το διήγημα του Αργύρη Εφταλιώτη, παίζεται από τρεις νέους ηθοποιούς που αφενός μαγεύουν τους θεατές και τους μεταφέρουν στην εποχή στην οποία αναφέρεται το διήγημα, αφετέρου καταπλήσσουν με τον τρόπο που εναλλάσσουν ρόλους και διήγηση. Τα εύσημα της παρουσίασης με αυτόν τον τρόπο του έργου, προφανώς στον σκηνοθέτη, Κώστα Παπακωνσταντίνου αλλά και στους ηθοποιούς που απορρόφησαν τις σκηνοθετικές οδηγίες και τις έκαναν εικόνες μαγευτικές, στήνοντας δράση/εις ενός χωριού αλλά και ευρύτερα μιας περιοχής ολόκληρης σε ελάχιστα, στην κυριολεξία, τετραγωνικά.

Θοδωρής Θεοδωρίδης, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός "οργώνουν" τον χώρο, πολλαπλασιάζοντάς τον σε δωμάτια, αυλές, χωράφια, γκρεμούς, αφηγούμενοι και συγχρόνως μιλώντας ως ήρωες του διηγήματος, μαγεύοντας τους θεατές και απελπίζοντάς τους, με τα όσα συνέβησαν εν τέλει.

Όταν, 2 χρόνια πριν, είχα δει τους "Χαλασοχώρηδες" του Παπαδιαμάντη, που η ίδια ομάδα είχε ανεβάσει, είχα γοητευθεί και το είχα γράψει: http://elinamoustaira.blogspot.com/2013/11/blog-post_86.html

Χαίρομαι αφάνταστα που η πορεία της ομάδας δεν διέψευσε τις προσδοκίες μου!!!

https://www.facebook.com/hmazoxtra/info/

                                                                        Σκόρπια φύλλα

                                                                                                Τίποτε να μη βλέπει -
                                                                                                να φύγει να φύγει να φύγει
                                                                                                στη μονιά του λύκου να κουρνιάσει
                                                                                                μαύρη πέτρα της κατάρας
                                                                                                αθάνατη.


                                            Αστέρια τ' ουρανού φύλλα των δέντρων
                                            τώρα στο χώμα λιώνει το φεγγοβόλημά τους
                                            ωχρό αντίο από τον Νοτιά και τη γριά βροχή

                                            δεν τα έσωσαν πριν μήτε οι φτερούγες των αρχαγγέλων
                                            μήτε τα δάκρυα στ' ακροκλώναρα
                                            που στάζουν λαμπυρίζοντας
                                            και κλαίνε*

                                                      φύλλα
                                                      φύλλα των ίσκιων κι αβασίλευτα αστέρια -

                                                      αν άνθρωποι φτωχοί αναζητούν το ελάχιστο της καλημέρας
                                                      μόνο τα τρελά όνειρα αποφεύγουν στο τέλος.
                                         
                                                                                                Μάρκος Μέσκος, "Άλφα Βήτα"