Κάτι όμορφο

ΥΠΟΜΟΝΗ

Η υπομονή είναι μια μουσική
που ξεδιπλώνεται αργά
πρέπει να την εξαντλήσεις ως το τέλος
χωρίς να σου ξεφύγει το παραμικρό
σαν μια ήρεμη ευτυχία που φτάνει
σκαρφαλώνει σ' ένα μονοπάτι και κατεβαίνει
στους λόφους απ' τις μέρες και τις νύχτες
δύσκολη εύθραυστη ανύποπτη

Σ' ένα όνειρο θυμήθηκα όλ' αυτά
             ακούγοντας Μπραμς
μ' ένα δάχτυλο πάνω στα χείλη του

                    Άννα Καμιένσκα, "Ξαφνιάσματα"


                                                      Όμορφη εβδομάδα να έχουμε

Καλημέρα!

Μια απλη καλημέρα,

Με 2-3 θέματα - χωρίς εικόνες (η συνήθης δικαιολογία μου:απο το iPad δεν μπορω να αναρτησω φωτογραφίες).

- Πολυ ωραίο βιβλίο λογοτεχνικό - και με στοιχεια που αφορούν και στο δίκαιο κατα την εποχη της αγγλικής αποικιοκρατίας στην Αίγυπτο - είναι το:

http://newpost.gr/entertainment/books/465272/o-alaa-al-asoyani-kai-h-aytokinhtistikh-lesxh-ths-aigyptoy
 Το είχα πάρει σε γαλλική μετάφραση (απο τα αραβικά) πριν δυο χρόνια, αλλα μόλις πριν λίγες εβδομάδες αξιωθηκα να το διαβάσω... Και γοητευθηκα! Και σας το συστηνω ανεπιφύλακτα.


- Δέκα χρόνια μετα τον τυφώνα "Κατρινα", η Νέα Ορλεανη - μια απο τις ωραιότερες πόλεις που έχω δει στη ζωη μου - και γενικότερα η πολιτεία Λουιζιανα δεν έχουν "συνέλθει" ακόμα.

http://www.nytimes.com/2015/08/08/science/louisiana-10-years-after-hurricane-katrina.html?smid=tw-nytimes&_r=0
- Και λίγο γέλιο, διότι είναι το καλύτερο φάρμακο:

http://wpcomics.washingtonpost.com/client/wpc/ga/

Επιφυλασσομαι να αναρτησω στο αμεσο μελλον φωτογραφίες ..αυθεντικών γατων, εμπλουτίζεται η φωτογραφική μου φαρέτρα!

Εικόνες και λέξεις του καλοκαιριού - ακόμα...

Στους παλιούς μεταπτυχιακούς μου φοιτητές και πάλι ο "λόγος".

Η Σίσσυ Σκυτιώτη μου έστειλε και άλλες φωτογραφίες - από την Ήπειρο και από την Ικαρία.

Οι δύο πρώτες είναι από το Γεφύρι της Πλάκας, το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων. Δυστυχώς κατέρρευσε στην αρχή της χρονιάς... Αφορμή ήταν οι ισχυρές βροχοπτώσεις. Αιτία ήταν η ταλάντωση που δημιουργούσε η ορμή του νερού και που θα είχε ίσως αποφευχθεί αν είχαν δημιουργηθεί αναχώματα στα θεμέλιά του, ώστε να μειώνεται η ορμή του νερού στο βάθρο του.

Η Σίσσυ στις Ράχες Ικαρίας. Όπως μου γράφει, στην Ικαρία τα σπίτια χτίζονταν με πέτρα του νησιού και πάντα μέσα σε πλαγιές ανάμεσα στο πράσινο, για να προστατεύονται από τους πειρατές που βρίσκονταν στους Φούρνους Κορσεών, το νησί των πειρατών, πολύ κοντά στην Ικαρία. Όπως μου επισημαίνει, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι Τούρκοι δεν ασχολούνταν με την Ικαρία, λόγω των επιδρομών των πειρατών.

Λοιπόν, ομολογώ ότι όταν άκουγα ανθρώπους να λένε ότι πήγαιναν στους Φούρνους Ικαρίας, νόμιζα ότι επρόκειτο για χωριό της Ικαρίας! Αυτά παθαίνει κανείς, αν δεν ταξιδεύει να γνωρίσει τα μέρη της πατρίδας του...

Χθες βράδυ, ψάχνοντας στα βιβλία μου για ποίημα ανάλογο της διάθεσής μου, για τη χθεσινή ανάρτηση, θυμήθηκα ότι ο Χάρης Ψαρράς, πλέον διδάκτωρ φιλοσοφίας του δικαίου (του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου) και εδώ και αρκετά χρόνια ένας από τους καλύτερους νέους ποιητές της χώρας μας, έχει γράψει ένα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ποίημα για την "Αντιγόνη".

Αντιγόνη

Ποιος θα το πίστευε πως κορίτσι ασυλλόγιστο
καλά κρυμμένο στη σκιά της άγουρης νιότης του
πιστό όσο άλλος κανείς θά' ρθει το ακαταλόγιστο
να διεκδικήσει απ' τους θεούς ώστε να γίνει διώκτης του
φόβου που τρώει εποπτευόμενους κι επόπτες;
Μ' ένα μονάχα βλέμμα της τη γη ορθώνει. Σκιάζεται
ο άναξ ο κούφιος κι ευθύς τους στρατιώτες
να την ξεκάνουν τους καλεί και η πλάση τραντάζεται.

Όνομα αρχαίο, προσφώνηση γλυκιά για την αγάπη.
Του αδελφού της του νεκρού προστάτιδα έχει γίνει.
Πετάει το στάρι και κρατάει το σινάπι.
Με του έρωτα τη χαλασιά κερδίζει τη γαλήνη.
Αιμομειξίας ευγενούς ο πόθος την κυκλώνει
κι αυτή είναι η αιτία που απόψε ξεσκεπάζεται
στο φως η όψη της. Τους άρχοντες ζυγώνει
να την ξεκάνουν τους καλεί και η πλάση τραντάζεται.

Κι όπως οδύνης σπαραγμός πλανιέται στ' όνειρό της
έτσι γυρίζει μοναχή της στις ερημιές και κλαίει.
Κι όπως κυλά το δάκρυ της δροσιά στο μάγουλό της
της λύπης πνεύμα αγέρωχο το θάρρος της εμπνέει
γιατί στη χούφτα της αυγής φαιό φωλιάζει αστέρι.
Η Αντιγόνη το θωρεί, το αγγίζει και το ασπάζεται
καθώς δημίους ταπεινούς του βασιλέα το χέρι
να την ξεκάνουν τους καλεί και η πλάση τραντάζεται.

Ω κοριτσάκι αλώβητο, παρ' όλη τη θανή σου
αμείλικτη είσαι ένσταση κι άνθος αχνό που λιάζεται
μες στο σκοτάδι. Τους σιωπώντες η φωνή σου
να την ξεκάνουν τους καλεί και η πλάση τραντάζεται.

                                                  Χάρης Ψαρράς, "η δόξα της ανεμελιάς"

"Η Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων" θα παρουσιαστεί τις επόμενες ημέρες σε διάφορα θέατρα της Αθήνας, π.χ. τη Δευτέρα, 31 Αυγούστου, στο Θέατρο Βράχων. Μη τη χάσετε!

Κόκκινο και μαύρο

                                                                      ΤΑ ΒΑΤΟΜΟΥΡΑ


                                                  Το κάθε σου όνειρο γραμμένο με κόκκινο
                                                  έχει νόημα πάντα μαύρο
                                                  στη λόχμη των αγκαθιών
                                                  η πορφυρή του υφή
                                                  στάζει απ' το αίμα του μελανιού
                                                  η ζοφερή καρδιά του κλειστή
                                                  μες στο ρουμπίνι της ουτοπίας
                                                  όπως τα δύο βατόμουρα
                                                  που σε περίμεναν κρυμμένα
                                                  στο παιδικό μαξιλάρι σου
                                                  κι ήταν αδέλφια δίδυμα
                                                  το ένα χάθηκε τ' άλλο φωλιάζει
                                                  απαρηγόρητο στο συρτάρι του Κήπου.

                                                                       Στρατής Πασχάλης, "Εποχή Παραδείσου"

                                                             Svetlana Zakharova                                                                  

Shakespeare and the law - sequel

Ένα άλλο καταπληκτικό βιβλίο που αγόρασα πρόσφατα είναι αυτό:

Ξεκινά στον πρόλογο με την πρόταση:

"This book is a study of the intersection of the English legal and literary imaginations from Skelton to Webster."(p. 1)

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι και δεν είναι ακριβής. Δεν αναφέρεται, προφανώς, ο συγγραφέας μόνο στον Shakespeare. Όμως εγώ διάλεξα να σας δείξω δύο ελάχιστα - πολύ ενδιαφέροντα, αφού αγνοούμε οι περισσότεροι όσα περιγράφουν - κομμάτια από ένα κεφάλαιο του βιβλίου το οποίο αναφέρεται σε έργα του Shakespeare, προκειμένου να μιλήσει για τον σχηματισμό της ταυτότητας του Αγγλικού δικαίου, μέσα από την αντιπαράθεση της Αγγλικής και της Νορμανδικής (Γαλλικής) γλώσσας, αντιπαράθεση που αντανακλούσε και την αντιπαράθεση των λαών. Ενδιαφέρον είναι και το ότι ο Cormack αναρωτιέται αδιόρατα (ή όχι) κάποιες στιγμές για το αν επρόκειτο καθαρά για ουσιαστική αντιπαράθεση. Ίσως κάνω λάθος, αφού δεν έχω προλάβει να το διαβάσω σε όλες (τις άπειρες!) λεπτομέρειές του, αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν κάνω λάθος.


CHAPTER FOUR
"If We Be Conquered": Legal Nationalism and the France of Shakespeare's English Histories (p. 177-223)

   In the sixteenth century the written languages of English law were three: Latin for the formulaic writ book and the final transcription of the plea roll; English for the statute; French for the legal report. The emergence across the previous five hundred years of these three idioms speaks more to a tension between Latin and the vernacular than to any battle waged between the "native" English and Norman French vernaculars. Indeed, the impact in 1066 of the French language on the written law was minimal: until the thirteenth century Latin was the sole language of record - for statute as for writ and the plea roll. French entered English law as a written language only in the mid-thirteenth century, when the first collections of reports appeared, precursors to the so-called year books, which first appear at the end of the century. The reports, professional records of oral argument before the bench, would continue to be written in French for the next 450 years. At the same time as the reports emerged, French began to replace Latin as the language of the statute rolls, an association fully in place by the reign of Edward III and continuous until the time of Richard III and Henry VII, when English finally replaced French as the language of enacted law.
   Left implicit in this sketch of linguistic change is the impact on the written law, and thus on the evidence of past practice, of the language spoken in courtroom pleading. The history of the spoken language is inevitably more obscure than that of the written, not least because formal records such as the Latin plea roll were translated from the language of oral proceeding. .... (p. 183)


    Henry V and Richard III both respond to the Conquest through the representation of conquest as a reiterative structure, one of the plays uses to enact identity, at the moment of its performance, as a relational form. At issue, first, is the surface continuity between Shakespeare's reading of Anglo-French conquest in Henry V, where Agincourt in 1415 replays Edward III's victory at Crécy in 1346, and Coke's use in 1602 of Edward's claims in France as a way to counter the implications of the Norman Conquest for English law. As at law, the dramatic iteration of conquest as a formal and narrative structure points to an important ripple in how England's relation to France was coded. If these conquests are structurally the same event, that is so because as versions of 1066 they also define that formative moment as exemplary of a fully hybrid Englishness. (p. 200)



Όσο ετοίμαζα την ανάρτηση άκουγα αυτό το μαγικό, σήμερα το αγόρασα:

Valentina Lisitsa, "Chasing pianos", Music of Michael Nyman

Από το cd αυτό, ακούστε το:

"The heart asks pleasure"

https://www.youtube.com/watch?v=w-Zcc-OvzA8

Και ένα βιντεάκι για το πώς έγινε αυτή η συνεργασία/ηχογράφηση:

https://www.youtube.com/watch?v=mucPPCx02aU


Υ.Γ. Συχνά ανησυχώ ότι τα βιβλία και τα cd μου κάποια στιγμή θα μου πουν: "Έξω από το σπίτι! Πιάνεις χώρο και τον χρειαζόμαστε!"

Orpheus und Eurydike

Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Μια Τρίτη ήταν πάλι, κυρτή, θυσανωτή
και μόνη να βολοδέρνει στη ζέστη
και στην άπνοια και να σε περιμένω.
Βουλιάζει το πλάνο στην επιθυμία μου
και η κίτρινη θάλασσα υπόσχεται
και άλλες εικόνες και μουσικές*
ήχοι, κλωστές και μελάνια της νύχτας
που έρχεται θυμωμένη.
Μια κίνηση περιμένω ακόμα,
μια περιστροφή, όπως στρίβουμε βίδα.
Οι γωνίες γίνονται καμπύλες
και περνάει ένα στρώμα μίνιο η μνήμη.

Μαθαίνω από την αρχή γεωμετρία.

                                       Γιάννης Κοντός, Ηλεκτρισμένη πόλη

                                            Pina Bausch, "Orpheus und Eurydike", Tanzoper

                               http://www.pina-bausch.de/stuecke/orpheus_und_eurydike.php

Οθέλ(λ)ος

ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΕ ΤΙΜΙΟ ΚΟΠΟ

"Έλεγε ο Οθέλος πως οι ματωμένες του σκέψεις
Πίσω στην ήμερη αγάπη δεν γυρίζουν
Μα τρέχουν, ανυπόταχτο ρεύμα,
Προς τον Πόντο της απέραντης εκδίκησης.
Ο φουκαράς... Τι φτώχεια... Τι έπαρση...
Και πότε τα θαλάσσια ρεύματα
Αφήνουν πίσω τους άλλο από νόμους
Και μ' άλλους νόμους, μαθηματικά της σελήνης,
Τρέχουνε προς την εκπνοή και την άφεση.
Πώς τάχα στον τυφλό θυμό και στο φόνο
Προσδίδουν διαχρονία και αθωότητα
Τέτοιες μεταφορές απ' την φύση;
Όσα έχουν τα νερά και τα κύματα
Αυτά δεν έχουμε, ουράνιους κώδικες.
Φουσκώνει η σπείρα της θάλασσας,
Και, για να σώσει ένα στίχο απ' το θάνατο,
Σηκώνει ο μεγαλοφυής τον Οθέλο του
Στη χούφτα του, να δει το αιώνιο θαύμα".

Αυτά σκεφτόταν, ενώ πάσχιζε να σώσει
Κάτι στιχάκια για το Αιγαίο τη νύχτα,
Τρίβοντας μ' ένα μαλακό πανί τα γυαλιά του.

                         Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, "Ο τρόμος ως απλή μηχανή"

Από όταν "ανέστειλα", λόγω υπερβολικού εργασιακού φόρτου, τη διεξαγωγή του ελεύθερου σεμιναρίου "Σχέση δικαίου και τέχνης", συνέχεια σκέφτομαι αν και πότε θα το ξαναρχίσω... Θα δούμε.

Βρήκα στο διαδίκτυο άλλη μια φωτογραφία του αγαπημένου μου Albert Camus. Έχει κανείς την αίσθηση της γλυκύτητάς του ως ανθρώπου (όπως άλλωστε διαβεβαιώνουν σε μαρτυρίες τους όσοι τον είχαν γνωρίσει) και μόνο κοιτάζοντας τη φωτογραφία.

Shakespeare and the Law

Όταν το 2006 ξεκίνησα το ελεύθερο σεμινάριο στη Νομική Σχολή, "Σχέση δικαίου και τέχνης", είχα ήδη κάποια χρόνια προβληματιστεί αναφορικά με τη σχέση αυτή. Στη συνέχεια, διαβάζοντας άπειρα κείμενα αλλά και επιμένοντας προσωπικά στη σχετική έρευνα και παρατήρηση, ενδυναμώθηκε η πεποίθησή μου ότι, όχι απλώς υπάρχει σχέση αλλά είναι και πολύ στενή. Το δίκαιο της κάθε περιοχής, σε κάθε χρονική περίοδο, αντανακλά τον πολιτισμό - όρος ευρύτερος της τέχνης - της περιοχής και της χρονικής περιόδου κατά τρόπο άλλοτε σαφή, άλλοτε λιγότερο σαφή, άλλοτε αδιόρατο. Το δίκαιο επηρεάζεται από τον πολιτισμό αλλά και τον επηρεάζει, αποτυπώνει τα ιστορικά στοιχεία που έχουν συμβάλει στη διαμόρφωση της κάθε κοινωνίας.

Η πεποίθησή μου αυτή, πλέον πολύ στέρεη, δικαιώνεται από τα ΠΑΜΠΟΛΛΑ έργα που γράφονται σχετικά.

Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα βιβλία που έχω αποκτήσει πρόσφατα, είναι αυτό που βλέπετε. Εκδόθηκε το 2013 και περιλαμβάνει τις εισηγήσεις συνεδρίου με τον ίδιο τίτλο, που έγινε το 2009 στο University of Chicago.

Παραθέτω μικρά αποσπάσματα από 3 άρθρα.

RICHARD H. MCADAMS, VENGEANCE, COMPLICITY, AND CRIMINAL LAW IN OTHELLO
(p. 121-143)

            Criminal law offers a revealing frame for examining Othello, while the play offers in return some provocative thought experiments for examining law. The play encourages attention to law because, among other reasons, it favorably contrasts the deliberative elements of legal process with the more arbitrary process of private vengeance. In act 5, Othello refuses to accord Desdemona the very procedures that vindicated him of a false charge in act 1. Thus, while some emphasize Shakespeare's criticism of law and lawyers, I contend in section 1 of this essay that Othello shows the virtue of legal processes by the tragedy its absence produces.
..... (p. 121).

RICHARD STRIER, SHAKESPEAR AND LEGAL SYSTEMS. THE BETTER THE WORSE (BUT NOT VICE VERSA)
(p. 174-200)

                 One of the great advantages that literary texts have over others is that literary texts - unlike, for instance, legal ones - do not have to resolve the problems that they raise; they just have to raise them in interesting and provocative ways. This may be true of some philosophical texts as well, although even these sorts of philosophical texts tend to suggest some sort of resolution or accommodation of the difficulties they note. Literary texts do not even have to do that. With this in mind, the problem that I want to raise and ponder in the following essay is this: while there is no doubt that Shakespeare was able to imagine a greaat range of things, one of the things that he seemed consistently unable to imagine was a reasonably attractive and well-functioning legal system. What I will try to show, in fairly brief compass, is that in every instance in which Shakespeare seems to imagine such, and to give it the recognizable features of such, he also immediately raises issues that complicate, undermine, or call into question the possibility and even desirability of such a thing.
..... (p. 174)

RICHARD POSNER, LAW AND COMMERCE IN THE MERCHANT OF VENICE
(p. 147-155)

.....
        Shakespeare wrote The Merchant of Venice at a time when nascent capitalist values were challenging the still-dominant feudal values of Renaissance England. Shylock, despite or perhaps alongside his Old Testament revenger character, personifies the capitalistic ethic. When the Duke of Venice asks him why he would rather have a pound of worthless flesh than a large sum of money, Shylock replies with a commonplace of modern economic theory - the subjectivity of value. He explains that value is determined by willingness to pay, which is a function of the preferences and resources of each individual, rather than by some external, objective, or governmental determination of merit or desert: ...
... (p. 153)

Οι φωτογραφίες (από το διαδίκτυο) είναι από την όπερα που συνέθεσε (με βάση το ομώνυμο έργο του Shakespeare) ο σύγχρονος συνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας Thomas Adès, "The Tempest" - πρεμιέρα στο Λονδίνο, το 2004.

Ένα μικρό απόσπασμα:

https://www.youtube.com/watch?v=Sa7aeRzqS3U

Υ.Γ. Σας διαβεβαιώ, δεν το έκανα επίτηδες! Είχα διαλέξει τα αποσπάσματα από τα τρία αυτά άρθρα όταν συνειδητοποίησα ότι και οι τρεις συγγραφείς λέγονται "Richard"!!!

Picturesque pictures of The Netherlands

Και η [φωτογραφική] σειρά της Θεοδώρας Μώρου, μεταπτυχιακής μου φοιτήτριας η οποία παρακολούθησε τα θερινά μαθήματα Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου της Hague Academy of International Law (https://www.hagueacademy.nl/).

Όπως το περίμενα, επέστρεψε ενθουσιασμένη από την όλη εμπειρία - μαθήματα, συνθήκες ζωής, παρέα με παιδιά από όλον τον κόσμο. Ακριβώς ό,τι είχα νοιώσει και εγώ όταν είχα παρακολουθήσει τα μαθήματα αυτά (σας τα έχω περιγράψει σχετικά, σε μια από τις πρώτες αναρτήσεις).

Πήγαν - όπως μου είπε - και εκδρομή σε κάποια πανέμορφα χωριά της Βόρειας Ολλανδίας. Από εκεί και οι τρεις φωτογραφίες.

Αυτή η φωτογραφία με ξετρέλανε!! Ένα ποδήλατο, στολισμένο με λουλούδια, στο Edam.

                                                       Ηλιοβασίλεμα στο Marken.

                                    Ένας σούπερ σκυλάκος επάνω σε σκάφος, στο Volendam.

Υδρόγειες σφαίρες σε εγκαταλελειμμένο κτήριο στο Amsterdam. Δικαιολογημένα γοητεύθηκε η Θεοδώρα από το παράδοξα όμορφο αυτής της εικόνας!

             Η Θεοδώρα (πρώτη δεξιά) με συμμαθήτριες/φίλες της από Ιταλία και Βραζιλία.

Όπως βλέπω στη φωτογραφία, κάποιοι άλλοι Βραζιλιάνοι (φοιτητές της Ακαδημίας, προφανώς) φωτογραφίζονται στην είσοδο του κτηρίου κρατώντας τη σημαία της χώρας τους! Αναρωτιέμαι αν το έκαναν εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων που θα γίνουν εκεί το 2016.

Βλέποντας το κτήριο και την παρέα των παιδιών, είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μια ημέρα από όταν είχα πάει και εγώ...

  Να είστε καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μη διώχνετε την αγάπη, είναι πολύτιμη.

(Ο αξεπέραστος) Eric Clapton, "Layla": https://www.youtube.com/watch?v=0WUdlaLWSVM

Λατρεύω αυτό το τραγούδι (και τη φωνή του Clapton, εννοείται) από όταν ήμουν 20 χρονών. Είμαι σταθερός άνθρωπος!!!

Θάλασσα

Καλά που μου στέλνουν φωτογραφίες από τα μέρη που πήγαν διακοπές τα μέλη της συντροφιάς μας (των "χαμένων ποιητών"!) και βλέπω και εγώ - και εσείς, πλέον - την ομορφιά της χώρας μας.

Οι φωτογραφίες της ανάρτησης αυτής είναι της Βίκυς Καραγκούνη, από τις διακοπές της στη Σέριφο.

                              Καλά λένε πως είναι πανέμορφο νησί, το βλέπουμε ολοκάθαρα.

                                                  Προφανώς δεν είναι για κοσμικούς...

                                         "Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
                                         Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
                                         Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες
                                                στους καλοκαιριάτικους κάμπους
                                         Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο τρι-
                                                 φύλλι
                                         Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
                                                 τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.

                                                                              Νίκος Γκάτσος, "Αμοργός"

Αυτή η φωτογραφία, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, μου θυμίζει την εποχή που ήμουν φοιτήτρια.

                Να έχετε μια όμορφη, γαλάζια (πολύ αγαπημένο μου χρώμα), Κυριακή.

Antigone

Φωτογραφίες σημερινές, από κάτι μίζερους κήπους στο Παγκράτι και στο Κολωνάκι - οι χρωματιστές λεπτομέρειες καμιά φορά φτιάχνουν τη διάθεση.

"Επιμένω" ακόμα στον χώρο της αρχαίας τραγωδίας - μόνης σχεδόν αναπαράστασης του δικαίου της εποχής εκείνης.

Ένα μικρό απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Julen Etxabe, "What do the Poets Know about Democracy? A Case Study in Law and Literature" (περιλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο "Law and Method", Bart Van Klink and Sanne Taekema (eds.), Mohr Siebeck, 2011, p. 341-354).

".....
3. Antigone and procedural democracy

From the start, Antigone challenges the confidence that theorists of deliberative democracy have that reason and public rationality can channel and overcome conflict. By showing, among other things, that the source of conflict is not a deficit in rationality, or in the national procedures to channel it, Antigone casts doubts on the idea that an increase of either will give us the measure of its resolution. The play does more than expose "the inconclusive character of the reasoning upon which we base our decisions". More drastically, it suggests that rationality itself may be part of the problem: On the one hand, strict confidence in rationality may give its bearer the idea that there is nothing she needs to do but to follow it to its logical consequences, which both Antigone and Creon can be accused of doing. Thus, 'reason' can afford to be as stubborn, rigid, and inflexible as it wants to be, because it does not feel the need to bend, nor to accommodate anything other than itself. On the other hand, rationality, in and of itself, does not guarantee the abilities to listen and to empathize, both essential for understanding others. Often, in fact, it can be used as an excuse not to try, for when one is right and has 'right' on her side, others are most likely to appear wrong. Most gravely in the figure of Creon, tragedy illustrates how rationality can be used as a fence to avoid self-doubt, or, worse, as a weapon to crush others.
....."

Εξαιρετικό - όπως και όλο το άρθρο.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

    Οι φωταγωγημένοι δρόμοι των μεγαλουπόλεων τρομάζουν τους
διαβάτες, αλλά προετοιμάζουν τους ποιητές και τα σκυλιά στέκο-
νται στις γωνιές ανατριχιασμένα σα να είδαν άξαφνα κάτι πιο πέρα
- το ωραίο μυστικό μου όμως είναι ότι δεν γνώρισα ποτέ την Ιου-
δήθ, κι ώ ύπνε, ξεφύλλισε το βιβλίο σου με τις μαγικές εικόνες,
γιατί ποτέ δεν ζήσαμε κι η παιδικότητα ήταν ένα άλυτο αίνιγμα
που φόβιζε τους μεγάλους, κι αν αγαπήσαμε, αγαπήσαμε πράγμα-
τα που τρεμόσβηναν στο βάθος και χάνονταν γρήγορα, όπως οι έρω-
τες των αρρώστων που θα είναι σύντομοι μα ο Θεός τους ευλόγησε
να φαίνονται αιώνιοι κι οι κήποι μας βάζουν ερωτήματα αναπάντη-
τα με ρόδα ή γιασεμιά κι ώ χίλιοι σπασμένοι καθρέφτες της σελή-
νης κι η θάλασσα, τρελή τρελή, που προσπαθεί να τους συναρμολο-
γήσει.

       Ο κόσμος μόνον όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...

                                                                    Τάσος Λειβαδίτης, "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου"

Χώρες και μουσικές

Τις φωτογραφίες μου τις έστειλε από την Ήπειρο η Σίσσυ Σκυτιώτη, περσινή μεταπτυχιακή μου και πάντα στην παρέα μας (των "χαμένων ποιητών"!) ελπίζω.

"Ξενιτεμένο μου πουλί", συγκλονιστικό τραγούδι της Ηπείρου.

με τον Σάββα Σιάτρα:

https://www.youtube.com/watch?v=N8HzQhRpe4U

Οι τρεις πρώτες φωτογραφίες είναι από την Ιερά Μονή Κηπίνας, στα Βόρεια Τζουμέρκα, κοντά στο χωριό Καλαρρύτες. Όπως μου γράφει η Σίσσυ, η μονή χτίστηκε μέσα στον βράχο το 1212.

Καλά που μου έστειλε τις φωτογραφίες και βλέπω τη μονή, διότι το θεωρώ μάλλον απίθανο να πάω εγώ εκεί, με την ακροφοβία που έχω!!!

Οι μοναχοί τραβούσαν την κρεμαστή αυτή γέφυρα, ώστε να μην έχουν πρόσβαση οι επιδρομείς - οι Τούρκοι, κατά την Τουρκοκρατία.

                              Στη φωτογραφία αυτή είναι το Συρράκο, επίσης στα Τζουμέρκα.

Και δύο έργα για βιολί, κλασσικών συνθετών, της Ρουμανίας και της Ουγγαρίας, οι οποίοι εμπνεύσθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις παραδοσιακές μουσικές της πατρίδας τους.


ΡΟΥΜΑΝΙΑ:
George Enescu, Σονάτα για βιολί, αρ. 3  με Patricia Kopatchinskaja στο βιολί και Polina Leschenko στο πιάνο:

ΟΥΓΓΑΡΙΑ:
Béla Bartók, Παραδοσιακοί χοροί της Ρουμανίας, με Patricia Kopatchinskaja στο βιολί και Fazil Say (άλλον πολυαγαπημένο μου πιανίστα, θα σας ξαναμιλήσω γι'αυτόν) στο πιάνο:

https://www.youtube.com/watch?v=oIZfWJr-9yg

Συγκρίνοντας τα μη συγκρίσιμα - Comparer l'incomparable

Μένοντας στο αρχαιοελληνικό κλίμα (τα έργα που παρακολούθησα στην Επίδαυρο ήσαν ό,τι καλύτερο μου συνέβη αυτό το καλοκαίρι), σκέφθηκα να σας συστήσω ένα καταπληκτικό βιβλίο του Marcel Detienne, το "Συγκρίνοντας τα μη συγκρίσιμα" (Comparer l'incomparable). Πριν μερικά χρόνια είχε μεταφρασθεί στα ελληνικά και κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Από το κεφάλαιο "Πειραματισμοί στο πεδίο των πολυθεϊσμών" (σ. 95-96):

"Τα δύο υποδείγματα του Δία

Ας σταθούμε μια στιγμή στην εξής διατύπωση: "οι θεμελιώδεις χαρακτήρες ενός προστάτη θεού". Απηχεί κάτι που οι αρχαίοι Έλληνες, από τον Όμηρο μέχρι τον Ηρόδοτο, διατυμπάνιζαν για τους θεούς τους, ότι δηλαδή καθεμία από τις θεϊκές δυνάμεις είχε λάβει ως μερίδιο μια ιδιαίτερη τιμή, μια περιοχή αρμοδιοτήτων που αποτελούσε τον τιμητικό κλήρο κάθε θεού και παρουσιαζόταν ως περιορισμός καθορισμένος από τη διανομή. Πασίγνωστη είναι η διανομή στην οποία προβαίνει ο Δίας, ο νέος άνακτας των θεών μετά τη νίκη του εναντίον των Τιτάνων. Κάθε θεός και κάθε θεά λοιπόν λαμβάνει έργα, όπως ονομάζονται στην Ιλιάδα, δηλαδή εργασίες, αποστολές, δραστηριότητες. Θεοί και άνθρωποι όταν συνομιλούν τα γνωρίζουν. Στη ραψωδία Ε της Ιλιάδας, η Αφροδίτη ορμάει να βοηθήσει τον Αινεία, που κινδυνεύει σοβαρά από τον αντίπαλό του, τον Διομήδη. Εκείνος πάλι, μόλις αναγνωρίζει τη θεά, εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να την εμπλέξει σε βάσανα χάρη στη δύναμή του. "Γιατί γνωρίζει ότι η Αφροδίτη είναι θεά αδύναμη (άναλκις), ούτε είναι από τις θεότητες που προΐστανται στις αντρικές τις μάχες* δεν είναι σαν την Αθηνά, ούτε την Ενυώ, που ερημώνει πόλεις". Η Αφροδίτη ευθύς πληγώνεται, και από το τραύμα αρχίζει να κυλάει αίμα, ο ιχώρ, κατά τους αρχαίους Έλληνες* μισολιπόθυμη σέρνεται μέχρι τον αδελφό και εραστή της, το θεό Άρη, και τον παρακαλεί να τη βοηθήσει να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης. Ο Δίας την παρηγορεί χτυπώντας την χαϊδευτικά στο μάγουλο και της υπενθυμίζει ότι "δεν δόθηκαν σ' εκείνη τα έργα του πολέμου" (πολεμήια έργα): "Αλλά εσύ ν' αφιερωθείς στα έργα τα γλυκά του υμεναίου" (έργα γάμοιο). Ορίστε λοιπόν "δύο "λειτουργίες", δύο περιοχές δράσης, διακριτές, ξεχωριστές, προσεκτικά καθορισμένες. Κατά τα φαινόμενα, βέβαια, διότι κανένας παρατηρητής του αρχαιοελληνικού πολυθεϊσμού δεν αγνοεί ότι η Αφροδίτη δεν είναι η μόνη που ασχολείται "με τα γλυκά έργα του υμεναίου"* υπάρχει και η Ήρα ως πλήρης σύζυγος, η επονομαζόμενη τελεία στα αρχαία ελληνικά, με τη συνοδεία του εξίσου τελείου Δία. Παρούσες είναι επίσης οι αισθησιακές Χάριτες, όπως και οι Εποχές, οι Ώρες. Ο Ερμής εξάλλου μαζί με την Άρτεμη συμμετέχουν στην ίδια συντροφιά. Το ίδιο συμβαίνει με τα "έργα του πολέμου", τα οποία κινητοποιούν την Αθηνά και τον Άρη, ασφαλώς, αλλά επίσης την Ενυώ και τον Ενυάλιο, χωρίς να λησμονούμε το ζεύγος του Άρη και της Αφροδίτης, που απεικονιζόταν στις πύλες του πολέμου στο Άργος και, ίσως, στην Κρήτη. Ο Δίας, εξάλλου, το γνωρίζει τόσο καλά όσο και ο Διομήδης, ο ήρωας που επιβεβαίωσε στην Αφροδίτη ότι η Αθηνά κι ο φλογερός Άρης θα επιβλέπουν τα έργα του πολέμου ακούραστα. Το ίδιο συμβαίνει με άλλες θεϊκές δυνάμεις, που δεν είναι της ώρας να απαριθμήσουμε: μια πολεμική Αφροδίτη, κατά τα πρότυπα του Άρη, δεν θα ήταν διόλου ευπρόσδεκτος αντίπαλος του Διομήδη και της Αθηνάς."

Σημείωση: Τα αστεράκια σημαίνουν άνω τελείες. Δεν έχω βρει τον τρόπο να βάζω κανονικές άνω τελείες όταν γράφω στο μπλογκ.



Και μια άλλη ραψωδία (σημερινό απόκτημα), από μια εκπληκτική βιολονίστα, την Patricia Kopatchinskaja (http://patriciakopatchinskaja.com/index.php/discography/).

Μικρά αποσπάσματα από το cd αυτό:

https://www.youtube.com/watch?v=7j3A7LqawvM

https://www.youtube.com/watch?v=SFfCat23_VE

The Butterfly Lovers' Violin Concerto

Χθες ήμουν στο Ηρώδειο, στη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Κίνας, όπου άκουσα το ΥΠΕΡΟΧΟ αυτό κοντσέρτο για βιολί, των He Zhanhao & Chen Gang.

https://www.youtube.com/watch?v=9H59w1hkBbs

Το είχα ψάξει και λίγο πριν φύγω από το σπίτι μου, οπότε είχα πάει προετοιμασμένη για κάτι πολύ όμορφο. Είναι όμως το κάτι άλλο, να βλέπεις "κέντημα" στα μουσικά όργανα, να ακούς το βιολί σε κάτι μικρές νοτίτσες σαν τον απόηχο από κελάηδισμα πουλιού.

Διαβάστε, αν ενδιαφέρεστε, την ιστορία που περιγράφεται στο έργο αυτό:

https://en.wikipedia.org/wiki/Butterfly_Lovers%27_Violin_Concerto

Πριν λίγα χρόνια είχα αγοράσει αυτό το καταπληκτικό βιβλίο:

Παραθέτω κάποια ελάχιστα αποσπάσματα που αφορούν στον Κομφουκιανισμό αλλά και στη σημασία της "μουσικής":

   "Confucianism as a moral philosophy can be summarized as a philosophy of ideal personhood. In the Confucian picture of human societies, there is a moral hierarchy of people with the highest moral attributes (the sages), people of superior moral attributes (superior people), people of petty concerns (petty people), and people of vile characters (tyrants and crooks). The goal of Confucians is to become better human beings themselves, and to help others become better human beings. Accomplishing this very goal constitutes what Confucians call the virtue of "humanity". The virtue of humanity can be seen as the defining virtue of Confucian ethics. The ultimate goal in life for a Confucian is never to allow a momentary lapse in the task of self-improvement. By Confucius' standard, to be a superior person is never to forgo the virtue of humanity even "for as short as one meal's time". (σ. 19).

    "Confucians aim to transform the general masses by means of two cultural enhancements: rites and music. "Rites" incorporate a system of ritual codes for particular situations as well as codes of propriety for daily interactions. ...
.........
   Rites can transform the people externally; music, on the other hand, has a transforming power on the inside. "Music" includes both the recitation of fine poetry and the performance of musical instruments. In Chinese, the same character stands for both music and joy, though the pronunciation is different. Music is a natural expression of one's joy; it also brings joy to its listeners. Furthermore, Confucius believed that music has the function of regulating one's emotions and harmonizing one's sentiments. When one of Confucius' best students governed a small city-state, he had the whole city playing music continuously for three months. When people are virtually "living in music", they no longer feel the need to be aggressive, bitter, hostile, jealous, or greedy.  Their minds are at ease with the world around them. ....
....... We now have very little knowledge of the classical music in ancient China, but from the descriptions given, we understand that this kind of music was generally based on the harmony of chords. "Harmony" depicts a state of balance among various elements; it can be applied to music as well as to one's mental states. (σ. 18-19).

Με αγάπη

                            Καλό βράδυ - με έργο ενός συνθέτη που σήμερα "ανακάλυψα":

                 Imants Kalnins, σύγχρονος Λεττονός συνθέτης, ένας από τους καλύτερους.

                                                           "Rock Symphony":

                                   https://www.youtube.com/watch?v=wRLa34HTHpI

Οι στίχοι

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Τα χειρόγραφα 
του φθινοπώρου


                                                            ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

                                           Η θάλασσα ατέλειωτη σαν ονειροπόλημα
                                           οι γυναίκες ωραίες σαν την Ελένη
                                           οι φιλίες αβέβαιες, οι οιωνοί δυσανάγνωστοι
                                           και το πρωί θα ξυπνήσουμε πάλι
                                           αφύλακτοι

                                                                ΜΙΚΡΗ ΙΛΙΑΔΑ

                                  Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ' όνειρο.
                                  Και το πρωί "καλημέρα" λες, "καλημέρα" σου λένε.
                                                                                                    Κι η σφαγή συνεχίζεται.

                                                                     ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

                       Συλλογιέμαι τη μοναξιά ενός παιδιού που παίζει ολομόναχο σ' έναν
                                 κήπο μες στην ερημιά του καλοκαιρινού απομεσήμερου.
                       Ίσως οι πιο ωραίοι στίχοι ενός ποιητή ν' άρχισαν εκεί.

Όμορφες εικόνες του Ναυπλίου

Γύρω στη μια το μεσημέρι, η γατούλα έπαιρνε έναν υπνάκο στην είσοδο του πολύχρωμου αυτού καταστήματος.

Ο Άγιος Σπυρίδωνας, η εκκλησία μπροστά στην οποία είχαν σκοτώσει τον Καποδίστρια. Το τετράγωνο τζάμι, δίπλα στην πόρτα, καλύπτει αλλά και δείχνει τη σφαίρα.

Είχα πολλά χρόνια να περάσω από εκεί. Όταν ήμουν έφηβη, ήμουν μέλος του χορευτικού ομίλου του Λυκείου Ελληνίδων Άργους. Είχε έρθει κάποια χρονιά κινηματογραφικό συνεργείο στο Ναύπλιο, να γυρίσει 3 σκηνές για ταινία που ετοιμαζόταν από το κρατικό κανάλι (με πολύ γνωστούς ηθοποιούς της εποχής εκείνης) με τον τίτλο "Καποδίστριας". Επειδή είχαν μάθει ότι είχαμε αυθεντικές παραδοσιακές στολές της περιοχής, ζήτησαν από το Λύκειο Ελληνίδων αρκετά άτομα τα οποία θα εμφανίζονταν με τις στολές αυτές. Ήμουν ένα από τα άτομα αυτά.

Μια ολόκληρη ημέρα γύριζαν αυτές τις 3 σκηνές, πολύ ωραία εμπειρία για μένα! Η μια σκηνή ήταν με δύο ηθοποιούς που έπαιζαν τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και έναν άλλο (δεν θυμάμαι ποιον, ντροπή μου...), όταν κατέστρωναν τη συνωμοσία για τη δολοφονία του Κυβερνήτη. Η δεύτερη σκηνή ήταν έκπληξη για μένα, διότι με διάλεξαν να παίξω το εξής: ξημέρωνε η μέρα της δολοφονίας, ακουγόταν ένας κόκκορας, άνοιγα εγώ το πατζούρι ενός σπιτιού πολύ κοντά στην εκκλησία, στον επάνω όροφο και έβγαζα και τίναζα μια φλοκάτη!!! Και μετά ατένιζα μπροστά μου (κατόπιν σκηνοθετικών οδηγιών!) και ο φακός πλησίαζε στο πρόσωπό μου (το πρόσωπο μιας Ναυπλιώτισσας της εποχής, υποτίθεται) το οποίο ήταν πολύ ήρεμο και ανίδεο για το τι επρόκειτο να συμβεί... Η τρίτη σκηνή ήταν αυτή της δολοφονίας: μας μάζεψαν μπροστά στην εκκλησία, εμφανίστηκε ο Καποδίστριας, έπεσε η πιστολιά και έγινε χαλασμός από τις φωνές και τις κινήσεις...

Την είχε δείξει τρεις φορές η τηλεόραση εκείνη τη χρονιά και την επόμενη. Από τότε δεν την ξαναείδα.

Κρήνη με αραβικά γράμματα, διαγωνίως απέναντι από τον Άγιο Σπυρίδωνα - προφανώς από την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας.

Και για πρώτη φορά (και πάλι ντροπή μου...) επισκέφθηκα προχθές την Καθολική Εκκλησία του Ναυπλίου, στον Φραγκομαχαλά.

Φωτογραφία πριν ανέβω:

Όπως βλέπετε, πρωτύτερα ήταν Οθωμανικό τέμενος. Ο Βασιλιάς Όθωνας αποφάσισε την αφιέρωσή της στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, κάνοντας έναν παραλληλισμό με τη μεταμόρφωση του Ελληνικού κράτους.

Την ώρα που πήγα, είχε λειτουργία και δεν μπόρεσα να μπω μέσα, διότι η εκκλησία ήταν γεμάτη ασφυκτικά. Επίσης, όπως μου έχουν επισημάνει αλλοδαποί συνάδελφοι, στους Καθολικούς δεν συνηθίζεται να μπαινοβγαίνουν στην εκκλησία, την ώρα της λειτουργίας, όπως συμβαίνει σε εμάς τους Ορθόδοξους. Κατά κανόνα πάνε από την αρχή και φεύγουν με το τέλος της λειτουργίας. Προτίμησα να το σεβαστώ και να μην διαταράξω την ησυχία - και τη μουσική: έψελναν χορωδιακά, πολύ ωραία.

Αυτή η στοά είναι απέναντι από την εκκλησία. Είχε ποτήρια επάνω στο τραπέζι, υποθέτω ότι κάθονται μετά το τέλος της καθολικής λειτουργίας.

                                                  Εικόνα του Ναυπλίου από εκεί επάνω.

                           Και από την άλλη πλευρά: έτσι φαίνεται από εκεί το Παλαμήδι.

Φωτογραφία αφού είχα κατέβει:

Και επειδή άκουγα αυτή τη μουσική όσο ετοίμαζα την ανάρτηση, ακούστε έναν αγαπημένο μου σύγχρονο κλασσικό συνθέτη θρησκευτικής, κυρίως, μουσικής, τον Εσθονό Arvo Pärt:

Magnificat:

https://www.youtube.com/watch?v=1A6BfyhFSVQ

Tabula Rasa II:

https://www.youtube.com/watch?v=uW0StzgQG38

Adam's Lament:

https://www.youtube.com/watch?v=UCx-Meklym0

Johannespassionen:

https://www.youtube.com/watch?v=dH3bkVapmGo