Είναι περίεργο πώς κάτι που διαβάζεις μπορεί να σε οδηγήσει σε κάτι που γνωρίζεις ήδη κάπως και θέλεις να γνωρίσεις περισσότερο. Το συναρπαστικά "ανεξήγητο", όμως, για μένα είναι ότι συμπίπτουν κάποιες χρονικές στιγμές που συμβαίνουν το ένα και το άλλο! Παράδειγμα πρώτο είναι ένα βιβλίο που διαβάζω τώρα (από αυτά που με περίμεναν στοιβαγμένα στις καρέκλες!), μυθιστόρημα - βιογραφία της γιαγιάς της συγγραφέως, που μιλάει για την Ιαπωνία από το 1895 και εντεύθεν, για τις δύσκολες, εχθροπολεμικές σχέσεις με την Κίνα, από την οποία όμως είχε υποστεί και μεγάλες επιρροές, πολιτισμικές [άρα] και δικαιικές, για την αποικιακή πολιτική στην Κορέα, κλπ. Για γεγονότα, δηλαδή, που έχω γράψει και παλαιότερα αλλά και πολύ πρόσφατα και που με απασχολούν ιδιαιτέρως [και] ως συγκριτικολόγο.
Κυότο, 2005: Με κοιτάζουν ...σαν περίεργο ον, διότι όπως σας έχω πει σε προηγούμενες αναρτήσεις, το Κυότο έχει μεγάλο εσωτερικό τουρισμό, ως παλαιά πρωτεύουσα και ιερή πόλη, αλλά σπάνια έχει ξένους - μη σας πω ότι τότε που ήμουν εκεί δεν είδα κανέναν άλλον μη Ιάπωνα, πλην εμού!!
Άλλη μια υπέροχη εικόνα ευρύτερου χώρου ναού στο Κυότο. O λόγος που σε όλες αυτές τις φωτογραφίες που είχα βγάλει εκεί, είμαι χαμογελαστή, είναι ότι έδινα τη μηχανή μου (ουτιδανή μπροστά στις δικές τους, όπως υποψιάζεστε!) σε διάφορους γηγενείς, παρακαλώντας να μου βγάλουν φωτογραφία και το έκαναν πολύ ευχαρίστως, αλλά δεν προχωρούσαν αν δεν χαμογελούσα!! Από τις ελάχιστες φράσεις αγγλικών που θυμούνταν, προφανώς, και που την έλεγαν περιμένοντας να στηθώ, ήταν το "say cheese"! Σε μια περίπτωση δε, ένα ζευγάρι ...διασκέφθηκε επί δίλεπτο και μου είπε "Hi cheese"!!!!
Μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα σύμπτωση (για μένα, τουλάχιστον!), είναι η εξής: Πριν λίγο διάβαζα εφημερίδες (λίγο ...καθέτως και διαγωνίως, το συνηθίζω!) και μεταξύ αυτών τη Monde. Κάθε Παρασκευή αγοράζω Le Monde της Παρασκευής και Le Figaro της Πέμπτης, για τις σελίδες με βιβλία και κριτικές, κάθε Σάββατο El País, για το ένθετο Babelia, επίσης με βιβλία αλλά και με τέχνη γενικότερα - ζωγραφική, θέατρο, μουσική, κάποιες Πέμπτες αγοράζω και Die Zeit, κυρίως για τα της λογοτεχνίας και τέχνης γενικότερα - και μετά αρχίζω να ...αλαλάζω από το άγχος να προλάβω να τις διαβάσω, που δεν προλαβαίνω πλήρως...! Αυτή η βουλιμία μου με τσακίζει...!
Για να επανέλθω: Πήρε το μάτι μου μια στήλη όπου έγραφαν για ένα βιβλίο, το Partition silencieuse, της Ea Solea: Χορογράφος και χορεύτρια (δεν την ήξερα, ντροπή μου, αφού βλέπω τώρα ότι είχε έρθει και στο Φεστιβάλ της Καλαμάτας, το καλοκαίρι - ακόμα ένα καλοκαίρι που δεν μπόρεσα να πάω, λόγω δουλειάς...), από Βιετναμέζο πατέρα και μητέρα γεννημένη στη Γαλλία, Πολωνο-ουγγρικής καταγωγής. Η Ea Solea γεννήθηκε στο Βιετνάμ, όπου έζησε αρκετά χρόνια της ζωής της και έφυγε το 1974 με τη μητέρα της για τη Γαλλία. Λέει σε μια συνέντευξη που μόλις διάβασα, ότι όταν έφθασε στο Παρίσι έπαθε σοκ: μέχρι τότε (λέει) ζούσε σε ένα σύμπαν ομορφιάς και είχε φθάσει σε έναν τόπο τεράστιο, μηχανοποιημένο και τρομακτικό... Και περπατούσε για ώρες και έμενε και ώρες ακίνητη στον δρόμο, παρατηρώντας τις αντιδράσεις των ανθρώπων όταν την έβλεπαν!
Και έγινε χορεύτρια και χορογράφος.
Σας δίνω το link σε απόσπασμα από "χορογραφία" (ελάχιστα κινούνταν, όπως έγραφε η κριτική, αλλά ήταν πολύ ελκυστικό το όλο θέαμα) που παρουσίασε το 2011 στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, με τίτλο "Ξηρασία και βροχή". Οι αναφορές της είναι στο Βιετνάμ και στη ζωή εκεί. Η "σύμπτωση" είναι ότι και για το Βιετνάμ έγραψα πολύ πρόσφατα κάτι - θα σας πω σύντομα -, περιοχή που επίσης με ενδιαφέρει πολύ [και] ως συγκριτικολόγο.
http://www.youtube.com/watch?v=1ol6T92XTiA
Και φωτογραφία από το ίδιο έργο:
Το βιβλίο της είναι το πρώτο, εκδόθηκε φέτος, είναι μυθιστόρημα, βασισμένο στη δύσκολη ιστορία του Βιετνάμ και στις πολύ επώδυνες καταστάσεις αλλά και σχέσεις εντός οικογενειών στις οποίες τα μέλη συντάσσονταν με διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα (για να το θέσω ευσχήμως...). Είμαι πλέον ή σίγουρη ότι μόλις το βρω θα το αγοράσω αμέσως!
Άλλη μια περίπτωση σύνδεσης χορού - ιστορίας - πολιτισμού - δικαίου....
Κυότο, 2005: Με κοιτάζουν ...σαν περίεργο ον, διότι όπως σας έχω πει σε προηγούμενες αναρτήσεις, το Κυότο έχει μεγάλο εσωτερικό τουρισμό, ως παλαιά πρωτεύουσα και ιερή πόλη, αλλά σπάνια έχει ξένους - μη σας πω ότι τότε που ήμουν εκεί δεν είδα κανέναν άλλον μη Ιάπωνα, πλην εμού!!
Άλλη μια υπέροχη εικόνα ευρύτερου χώρου ναού στο Κυότο. O λόγος που σε όλες αυτές τις φωτογραφίες που είχα βγάλει εκεί, είμαι χαμογελαστή, είναι ότι έδινα τη μηχανή μου (ουτιδανή μπροστά στις δικές τους, όπως υποψιάζεστε!) σε διάφορους γηγενείς, παρακαλώντας να μου βγάλουν φωτογραφία και το έκαναν πολύ ευχαρίστως, αλλά δεν προχωρούσαν αν δεν χαμογελούσα!! Από τις ελάχιστες φράσεις αγγλικών που θυμούνταν, προφανώς, και που την έλεγαν περιμένοντας να στηθώ, ήταν το "say cheese"! Σε μια περίπτωση δε, ένα ζευγάρι ...διασκέφθηκε επί δίλεπτο και μου είπε "Hi cheese"!!!!
Μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα σύμπτωση (για μένα, τουλάχιστον!), είναι η εξής: Πριν λίγο διάβαζα εφημερίδες (λίγο ...καθέτως και διαγωνίως, το συνηθίζω!) και μεταξύ αυτών τη Monde. Κάθε Παρασκευή αγοράζω Le Monde της Παρασκευής και Le Figaro της Πέμπτης, για τις σελίδες με βιβλία και κριτικές, κάθε Σάββατο El País, για το ένθετο Babelia, επίσης με βιβλία αλλά και με τέχνη γενικότερα - ζωγραφική, θέατρο, μουσική, κάποιες Πέμπτες αγοράζω και Die Zeit, κυρίως για τα της λογοτεχνίας και τέχνης γενικότερα - και μετά αρχίζω να ...αλαλάζω από το άγχος να προλάβω να τις διαβάσω, που δεν προλαβαίνω πλήρως...! Αυτή η βουλιμία μου με τσακίζει...!
Για να επανέλθω: Πήρε το μάτι μου μια στήλη όπου έγραφαν για ένα βιβλίο, το Partition silencieuse, της Ea Solea: Χορογράφος και χορεύτρια (δεν την ήξερα, ντροπή μου, αφού βλέπω τώρα ότι είχε έρθει και στο Φεστιβάλ της Καλαμάτας, το καλοκαίρι - ακόμα ένα καλοκαίρι που δεν μπόρεσα να πάω, λόγω δουλειάς...), από Βιετναμέζο πατέρα και μητέρα γεννημένη στη Γαλλία, Πολωνο-ουγγρικής καταγωγής. Η Ea Solea γεννήθηκε στο Βιετνάμ, όπου έζησε αρκετά χρόνια της ζωής της και έφυγε το 1974 με τη μητέρα της για τη Γαλλία. Λέει σε μια συνέντευξη που μόλις διάβασα, ότι όταν έφθασε στο Παρίσι έπαθε σοκ: μέχρι τότε (λέει) ζούσε σε ένα σύμπαν ομορφιάς και είχε φθάσει σε έναν τόπο τεράστιο, μηχανοποιημένο και τρομακτικό... Και περπατούσε για ώρες και έμενε και ώρες ακίνητη στον δρόμο, παρατηρώντας τις αντιδράσεις των ανθρώπων όταν την έβλεπαν!
Και έγινε χορεύτρια και χορογράφος.
Σας δίνω το link σε απόσπασμα από "χορογραφία" (ελάχιστα κινούνταν, όπως έγραφε η κριτική, αλλά ήταν πολύ ελκυστικό το όλο θέαμα) που παρουσίασε το 2011 στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, με τίτλο "Ξηρασία και βροχή". Οι αναφορές της είναι στο Βιετνάμ και στη ζωή εκεί. Η "σύμπτωση" είναι ότι και για το Βιετνάμ έγραψα πολύ πρόσφατα κάτι - θα σας πω σύντομα -, περιοχή που επίσης με ενδιαφέρει πολύ [και] ως συγκριτικολόγο.
http://www.youtube.com/watch?v=1ol6T92XTiA
Και φωτογραφία από το ίδιο έργο:
Το βιβλίο της είναι το πρώτο, εκδόθηκε φέτος, είναι μυθιστόρημα, βασισμένο στη δύσκολη ιστορία του Βιετνάμ και στις πολύ επώδυνες καταστάσεις αλλά και σχέσεις εντός οικογενειών στις οποίες τα μέλη συντάσσονταν με διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα (για να το θέσω ευσχήμως...). Είμαι πλέον ή σίγουρη ότι μόλις το βρω θα το αγοράσω αμέσως!
Άλλη μια περίπτωση σύνδεσης χορού - ιστορίας - πολιτισμού - δικαίου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου