Ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, σύνδεσμος μεταξύ Ιαπωνίας και Δύσης κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, όσον αφορά στα της τέχνης και όχι μόνο, ήταν ο Fennolosa. Γεννήθηκε στο Salem της Μασσαχουσέτης, το 1853, από Ισπανό πατέρα, επαγγελματία μουσικό, που είχε μεταναστεύσει από τη Μάλαγα της Ανδαλουσίας στις ΗΠΑ και από Αμερικανίδα μητέρα. Σπούδασε στο Χάρβαρντ και στη Σχολή Τεχνών του Μουσείου Τεχνών της Βοστώνης και το 1878 πήγε στην Ιαπωνία.
Επαναδιοριζόταν κάθε δύο χρόνια στην έδρα του Πανεπιστημίου του Τόκιο, στην αρχή ως Καθηγητής Λογικής και στη συνέχεια ως Καθηγητής Αισθητικής. Από την αρχή ενδιαφέρθηκε ιδιαιτέρως για μια τέχνη απολύτως άγνωστη σε αυτόν, την τέχνη της αρχαίας Ιαπωνίας αλλά και την τέχνη της αρχαίας Κίνας - εκείνη την εποχή δεν μπορούσε κανείς να σπουδάσει ξεχωριστά τη μία από την άλλη, στην Ιαπωνία.
Το 1890, ο Fennolosa δέχθηκε πρόταση από το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης, να αναλάβει ως επιμελητής το Τμήμα Ανατολικής Τέχνης που μόλις είχε ιδρυθεί, πρόταση την οποία δέχθηκε.
Το 1896 πήγε και πάλι ο Fennolosa στην Ιαπωνία, στο Κυότο. Τους λίγους μήνες που έμεινε εκεί, μελέτησε, μεταξύ άλλων, Βουδδισμό, το θέατρο Νο, καθώς και Κινεζική και Ιαπωνική ποίηση Πολύ αργότερα, ο μεγάλος Αμερικανός ποιητής Ezra Pound επεξεργάσθηκε τις σημειώσεις του Fennolosa και αποτελέσματα της επεξεργασίας αυτής είναι δύο εξαιρετικές εκδόσεις:
- E. Fenollosa and E. Pound, The Chinese Written Character as a Medium for Poetry. A Critical Edition (H. Saussy/J. Stalling/L. Klein, eds.), Fordham University Press, 2008 [Stanley Nott, London 1936].
- E. Pound, Cathay, For the Most Part from the Chinese of Rihaku: From the Notes of the Late Ernest Fenollosa, And the Decipherings of the Professors Mori and Ariga (Classic Reprint), Elkin Mathews, Cork Street, London.
Περισσότερα για τον Fennolosa αλλά και γενικότερα για την Ιαπωνία, το δίκαιό της και την αντιμετώπιση από αυτό των πολιτιστικών αγαθών, μπορείτε να δείτε στο βιβλίο μου "Συγκριτικό Δίκαιο και Πολιτιστικά Αγαθά", που εκδόθηκε τον Μάιο του 2012 από τη Νομική Βιβλιοθήκη:
http://ht.ly/1jMTlQ
Κυότο, 2005 - όπως εμείς πίνουμε νερό "αγιασμένο", από κάποιες πηγές, από κάποια σημεία, κάτι αντίστοιχο έχουν και οι Ιάπωνες, με τη διαφορά ότι (όπως βλέπετε στη φωτογραφία) γεμίζουν με νερό αυτά τα "μπρίκια" (συγγνώμη, αλλά δεν έχω καλύτερη περιγραφή!) με τις μακριές λαβές και στη συνέχεια το χύνουν κάπως τελετουργικά - αυτό τουλάχιστον κατάλαβα τότε, όσο τους παρατηρούσα .
Η ασύλληπτη Χρυσή Παγόδα, σας έχω μιλήσει για αυτή σε μια από τις πρώτες αναρτήσεις
Δεν χρειάζεται να επισημάνω την ομορφιά του τοπίου, φαντάζομαι...!
Επαναδιοριζόταν κάθε δύο χρόνια στην έδρα του Πανεπιστημίου του Τόκιο, στην αρχή ως Καθηγητής Λογικής και στη συνέχεια ως Καθηγητής Αισθητικής. Από την αρχή ενδιαφέρθηκε ιδιαιτέρως για μια τέχνη απολύτως άγνωστη σε αυτόν, την τέχνη της αρχαίας Ιαπωνίας αλλά και την τέχνη της αρχαίας Κίνας - εκείνη την εποχή δεν μπορούσε κανείς να σπουδάσει ξεχωριστά τη μία από την άλλη, στην Ιαπωνία.
Το 1890, ο Fennolosa δέχθηκε πρόταση από το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης, να αναλάβει ως επιμελητής το Τμήμα Ανατολικής Τέχνης που μόλις είχε ιδρυθεί, πρόταση την οποία δέχθηκε.
Το 1896 πήγε και πάλι ο Fennolosa στην Ιαπωνία, στο Κυότο. Τους λίγους μήνες που έμεινε εκεί, μελέτησε, μεταξύ άλλων, Βουδδισμό, το θέατρο Νο, καθώς και Κινεζική και Ιαπωνική ποίηση Πολύ αργότερα, ο μεγάλος Αμερικανός ποιητής Ezra Pound επεξεργάσθηκε τις σημειώσεις του Fennolosa και αποτελέσματα της επεξεργασίας αυτής είναι δύο εξαιρετικές εκδόσεις:
- E. Fenollosa and E. Pound, The Chinese Written Character as a Medium for Poetry. A Critical Edition (H. Saussy/J. Stalling/L. Klein, eds.), Fordham University Press, 2008 [Stanley Nott, London 1936].
- E. Pound, Cathay, For the Most Part from the Chinese of Rihaku: From the Notes of the Late Ernest Fenollosa, And the Decipherings of the Professors Mori and Ariga (Classic Reprint), Elkin Mathews, Cork Street, London.
Περισσότερα για τον Fennolosa αλλά και γενικότερα για την Ιαπωνία, το δίκαιό της και την αντιμετώπιση από αυτό των πολιτιστικών αγαθών, μπορείτε να δείτε στο βιβλίο μου "Συγκριτικό Δίκαιο και Πολιτιστικά Αγαθά", που εκδόθηκε τον Μάιο του 2012 από τη Νομική Βιβλιοθήκη:
http://ht.ly/1jMTlQ
Κυότο, 2005 - όπως εμείς πίνουμε νερό "αγιασμένο", από κάποιες πηγές, από κάποια σημεία, κάτι αντίστοιχο έχουν και οι Ιάπωνες, με τη διαφορά ότι (όπως βλέπετε στη φωτογραφία) γεμίζουν με νερό αυτά τα "μπρίκια" (συγγνώμη, αλλά δεν έχω καλύτερη περιγραφή!) με τις μακριές λαβές και στη συνέχεια το χύνουν κάπως τελετουργικά - αυτό τουλάχιστον κατάλαβα τότε, όσο τους παρατηρούσα .
Η ασύλληπτη Χρυσή Παγόδα, σας έχω μιλήσει για αυτή σε μια από τις πρώτες αναρτήσεις
Δεν χρειάζεται να επισημάνω την ομορφιά του τοπίου, φαντάζομαι...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου