Εκφάνσεις ομορφιάς σε διάφορες χώρες

Ταξιδεύω ΠΟΛΥ σπάνια για βόλτα ή για διακοπές (επικίνδυνο για τις αντοχές ενός ανθρώπου, το ξέρω, δεν είναι πάντα επιλογή μου...), ταξιδεύω αρκετά συχνά, για συνέδρια, ομάδες εργασίας, επιτροπές, συνδιασκέψεις, Γενικές Συνελεύσεις διεθνών οργανισμών ή διεθνών νομικών ενώσεων, έρευνα σε βιβλιοθήκες, κλπ., πολύ περισσότερο στο εξωτερικό, λιγότερο στην Ελλάδα.

Μερικές φορές λέω στον εαυτό μου ότι γνωρίζω κάποιες χώρες περισσότερο από ό,τι την Ελλάδα... Δεν επαίρομαι γι'αυτό, αφού αγαπώ πολύ τη χώρα μου. Απλώς δεν τυχαίνει ή δεν έχω χρόνο, λόγω φόρτου δουλειάς (είπαμε, είμαι του καθήκοντος...). Έχω μια απέραντη περιέργεια, όμως, να βλέπω, έστω για λίγο, τόπους της Ελλάδας και τόπους άλλων χωρών, όχι σαν τουρίστας, αλλά ει δυνατόν ως ..αυτόχθων, ανακατεμένη με το πλήθος των ανθρώπων που κυκλοφορούν για τη δουλειά τους, που σε κάθε τόπο ζουν την καθημερινότητά τους. Λατρεύω να βλέπω τα τοπικά χαρακτηριστικά στην αρχιτεκτονική, στον τρόπο ζωής, στον τρόπο ομιλίας, στα φαγητά τους (ακόμα και όταν δεν μου αρέσουν!), στις παραδόσεις, στον πολιτισμό τους γενικότερα. Ευτυχώς, δηλαδή, έχω ...εκ φύσεως τα απαιτούμενα προσωπικά "εργαλεία" για μια όσο το δυνατόν "εντιμότερη" και εγγύτερη στην πραγματικότητα έρευνα συγκριτικού δικαίου.

Μέρα ξεκούρασης, κατά κανόνα, η Κυριακή (όχι για όλους, φοβάμαι πως πολύ συχνά ούτε για μένα), σκέφθηκα να σας δείξω κάποιες όμορφες εικόνες διαφορετικών πολιτισμών.

Το Πάσχα, ήμουν στο Άργος (εκεί μεγάλωσα) και είπαμε με τη μητέρα μου, ανήμερα την Κυριακή να πάμε βόλτα στη Βυτίνα (είχα να πάω τουλάχιστον 17-18 χρόνια...), περνώντας από το χωριό Κάψια, για καφέ στο Αρχοντικό Καλτεζιώτη. Η γνωριμία της μητέρας μου (την πλάτη της βλέπετε και ένα ...κάποιο προφίλ) με την οικογένεια Καλτεζιώτη είναι πολύ παλιά - ο παππούς μου με τον πατέρα του κ. Καλτεζιώτη ήταν στενοί φίλοι - χρόνια όμως είχαν περάσει από την τελευταία φορά που είχαν συναντηθεί η μητέρα μου και ο - εξαιρετικά φιλόξενος και ευγενής - κ. Καλτεζιώτης. Οπότε, ήταν επόμενο να μην ...φθάσουμε ποτέ στη Βυτίνα, αφού δεν υπήρχε περίπτωση να μας αφήσουν να φύγουμε.
Χωρίς υπερβολές, είναι ένα από τα πιο καλαίσθητα ξενοδοχεία (και απολύτως ενταγμένα στο περιβάλλον) που έχω δει σε εξοχικό μέρος στην Ελλάδα αλλά και αλλού, είχα ενθουσιαστεί! Οι φωτογραφίες που έβγαλα με το ipad μου είναι εύγλωττες, νομίζω!

Το φαγητό επίσης ήταν υπέροχο!! (και σας το λέει κάποια που δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τα φαγητά του Πάσχα - παρά το ότι σέβεται τις παραδόσεις!)

Τον Ιούνιο που ήμουν στη Δανία, στο Naestved, για τη συνάντηση εργασίας της Committe on Cultural Heritage Law (έχω γράψει για τη συνάντηση αυτή, σε προηγούμενη ανάρτηση), μας είχαν προτείνει - και το επιλέξαμε όλοι! - ένα ξενοδοχείο, γραφικότατο, το Kirstine. Όλοι οι Δανοί μου φαίνονταν πολύ ευγενείς - δεν νομίζω ότι ήταν εντύπωσή μου - και απλοί, χωρίς ίχνος έπαρσης (κάτι που, δυστυχώς, ανθεί στον τόπο μας...). Η αρχιτεκτονική στην πόλη εκείνη, αλλά και στο ξενοδοχείο ειδικότερα, με είχε γοητεύσει! Κοιτάξτε και πέστε μου: δεν έχω δίκιο;!

Αντίθετα, το φαγητό δεν με ξετρέλανε...πολύ βαρύ για τα γούστα μου...έβγαλα τη φωτογραφία διότι μου άρεσαν πολύ τα χρώματα!! (εννοείται ότι όταν λέω "βαρύ" δεν εννοώ το μαρούλι που βλέπετε στη φωτογραφία!!)

Και, λόγω Κυριακής, ας βάλω και μια φωτογραφία ενός από τους ωραιότερους ναούς που έχω δει στη ζωή μου: του Καθεδρικού Ναού του Στρασβούργου. Η ηλικία του είναι μεγαλύτερη των 800 ετών - πριν λίγα χρόνια, νομίζω, είχε τη σχετική επέτειο. Έχω πάει πολλές φορές στο Στρασβούργο, μία φορά το 1990 και από το 2001 κάθε χρόνο (θα σας μιλήσω κάποια άλλη στιγμή γι΄αυτό), αλλά κάθε φορά πηγαίνω στην Cathédrale - κάποιες φορές έχω μείνει και σε λειτουργία, ομολογώ ότι λατρεύω τον ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου.

Τη φωτογραφία την είχε βγάλει (δεν θυμάμαι ποια χρονιά, δυστυχώς) η Τασούλα Χαρμπ, εξαιρετική πρώην φοιτήτριά μου, η οποία έκανε στο Στρασβούργο μεταπτυχιακό Συγκριτικού Δικαίου και σε λίγο καιρό ολοκληρώνει και το διδακτορικό της, επίσης Συγκριτικού Δικαίου. Της εύχομαι καλή δύναμη!