Η Ισπανία ήταν παιδιόθεν η αγαπημένη μου χώρα. El Cid, ο αγαπημένος μου ήρωας! Το βιβλίο το είχα κάνει φύλλο και φτερό από τις φορές που το είχα διαβάσει. Την ταινία με τον Charlton Heston και τη Sophia Loren την είχα δει 4 φορές!! Και πρέπει να σας πώ ότι ελάχιστες φορές ξαναβλέπω ταινία, έστω και για δεύτερη φορά. Αρνούμαι να τον απομυθοποιήσω, και ας μου είπε ένας κυνικός (ή μήπως ρεαλιστής;..) Ισπανός ότι ήταν απλώς ένας mercenario.. Μισθοφόρος;; Ο Cid;; Λυπάμαι, δεν μου αρέσει αυτή η πραγματικότητα, επιτρέψτε μου και εμένα συμπεριφορά στρουθοκαμήλου πότε-πότε..!
_01.jpg)
Όλος αυτός ο πρόλογος για να σας δείξω τις ...απαρχές της μεγάλης μου αγάπης για την Ισπανική γλώσσα και την Ισπανία. Το δίκαιό της (ή, μάλλον, τα δίκαιά της), η πολύτιμη ανάμιξη (la mezcla preciosa) των διαφόρων πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στην επικράτειά της (μην ξεχνάμε τον "καλό" εμίρη της Zaragoza!), οι "γέφυρες" με τη Λατινική Αμερική, όλα όσα την αφορούν αποτελούν διαρκή πρόκληση μελέτης και "ανακαλύψεων" επιρροών μεταξύ δικαίων, μεταξύ πολιτισμών, μεταξύ νομικών πολιτισμών.
Έχω προσκληθεί αρκετές φορές σε συνέδρια και παρουσίασα ως τώρα εισηγήσεις σε τέσσερα, στη Μαδρίτη (τρεις φορές) και στη Γρανάδα (μία). Δύο από τις τέσσερις αυτές φορές, ήμουν προσκεκλημένη ως εισηγήτρια από τον Σύλλογο των Κτηματολόγων (Colegio de los Registradores de la Propiedad, http://www.registradores.org/ ), εκπληκτικής οργάνωσης, όπως θα δείτε (όσοι δείτε). Είναι εξαιρετικά δύσκολες οι εξετάσεις που δίνουν όσοι επιδιώκουν θέση κτηματολόγου, είναι πολύ λιγότεροι από 1000 όλοι, όταν οι Νομικές Σχολές της χώρας, δημόσιες και ιδιωτικές, είναι περισσότερες από 50!
Έχω γνωρισθεί με αρκετά από τα μέλη του Συλλόγου και με κάποιους είμαστε φίλοι. Ένας από αυτούς είναι ο Antonio Pau, ένας από τους πλέον καλλιεργημένους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Για κάποια χρόνια χρημάτισε Πρόεδρος (Decano) του Συλλόγου, είναι μέλος αρκετών Ακαδημιών Επιστημών και Τέχνης, μεταξύ των οποίων και της υπέροχης Real Academia de Jurisprudencia y de la Legislación, http://rajyl.insde.es/), σε εκδηλώσεις της οποίας έχω επίσης παρευρεθεί τρεις ή τέσσερις φορές (μερικές φορές ανησυχώ για τη μνήμη μου!). Έχει γράψει πολλά νομικά βιβλία αλλά και ΠΟΛΛΑ βιβλία περί τέχνης ή περί σπουδαίων εκπροσώπων της τέχνης ή της επιστήμης - π.χ. έχει γράψει περισσότερα του ενός για τη μεγάλη του αδυναμία, τον εκπληκτικό ποιητή Reiner Maria Rilke.
Περισσότερα μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα του (η υπέροχη βεντάλια από βιβλία του είναι ΜΟΝΟ από τα μη νομικά βιβλία του!!):
http://www.antoniopau.com/
To 2011 δημοσιεύθηκε σε Γαλλικό Τόμο στη μνήμη του Jacques Phytilis, το άρθρο-συμβολή μου στον τόμο, με τίτλο "Dance et Droit". Το είχα στείλει και στον Antonio, πιστεύοντας ότι θα τον ενδιέφερε και τότε έμαθα ότι είχε για ένα διάστημα και blog (El velador) "ενσωματωμένο" στην ιστοσελίδα του και ότι θα ήθελε να γράψει για το κείμενό μου αυτό. Εννοείται ότι χάρηκα πάρα πολύ!! Μου είχε ζητήσει και φωτογραφία μου, αλλά είχα προτιμήσει να του στείλω μία στην οποία είμαι μαζί με μεταπτυχιακούς φοιτητές μου - την έχετε ήδη δει τη φωτογραφία!
Ιδού, λοιπόν, τί είχε γράψει. Τον ευχαριστώ και πάλι. ¡Muchas gracias, Antonio!
(για το κείμενο "Dance et droit" - "Χορός και δίκαιο" θα τα ξαναπούμε, λίαν συντόμως)
Όλος αυτός ο πρόλογος για να σας δείξω τις ...απαρχές της μεγάλης μου αγάπης για την Ισπανική γλώσσα και την Ισπανία. Το δίκαιό της (ή, μάλλον, τα δίκαιά της), η πολύτιμη ανάμιξη (la mezcla preciosa) των διαφόρων πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στην επικράτειά της (μην ξεχνάμε τον "καλό" εμίρη της Zaragoza!), οι "γέφυρες" με τη Λατινική Αμερική, όλα όσα την αφορούν αποτελούν διαρκή πρόκληση μελέτης και "ανακαλύψεων" επιρροών μεταξύ δικαίων, μεταξύ πολιτισμών, μεταξύ νομικών πολιτισμών.
Έχω προσκληθεί αρκετές φορές σε συνέδρια και παρουσίασα ως τώρα εισηγήσεις σε τέσσερα, στη Μαδρίτη (τρεις φορές) και στη Γρανάδα (μία). Δύο από τις τέσσερις αυτές φορές, ήμουν προσκεκλημένη ως εισηγήτρια από τον Σύλλογο των Κτηματολόγων (Colegio de los Registradores de la Propiedad, http://www.registradores.org/ ), εκπληκτικής οργάνωσης, όπως θα δείτε (όσοι δείτε). Είναι εξαιρετικά δύσκολες οι εξετάσεις που δίνουν όσοι επιδιώκουν θέση κτηματολόγου, είναι πολύ λιγότεροι από 1000 όλοι, όταν οι Νομικές Σχολές της χώρας, δημόσιες και ιδιωτικές, είναι περισσότερες από 50!
Έχω γνωρισθεί με αρκετά από τα μέλη του Συλλόγου και με κάποιους είμαστε φίλοι. Ένας από αυτούς είναι ο Antonio Pau, ένας από τους πλέον καλλιεργημένους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Για κάποια χρόνια χρημάτισε Πρόεδρος (Decano) του Συλλόγου, είναι μέλος αρκετών Ακαδημιών Επιστημών και Τέχνης, μεταξύ των οποίων και της υπέροχης Real Academia de Jurisprudencia y de la Legislación, http://rajyl.insde.es/), σε εκδηλώσεις της οποίας έχω επίσης παρευρεθεί τρεις ή τέσσερις φορές (μερικές φορές ανησυχώ για τη μνήμη μου!). Έχει γράψει πολλά νομικά βιβλία αλλά και ΠΟΛΛΑ βιβλία περί τέχνης ή περί σπουδαίων εκπροσώπων της τέχνης ή της επιστήμης - π.χ. έχει γράψει περισσότερα του ενός για τη μεγάλη του αδυναμία, τον εκπληκτικό ποιητή Reiner Maria Rilke.
Περισσότερα μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα του (η υπέροχη βεντάλια από βιβλία του είναι ΜΟΝΟ από τα μη νομικά βιβλία του!!):
http://www.antoniopau.com/
To 2011 δημοσιεύθηκε σε Γαλλικό Τόμο στη μνήμη του Jacques Phytilis, το άρθρο-συμβολή μου στον τόμο, με τίτλο "Dance et Droit". Το είχα στείλει και στον Antonio, πιστεύοντας ότι θα τον ενδιέφερε και τότε έμαθα ότι είχε για ένα διάστημα και blog (El velador) "ενσωματωμένο" στην ιστοσελίδα του και ότι θα ήθελε να γράψει για το κείμενό μου αυτό. Εννοείται ότι χάρηκα πάρα πολύ!! Μου είχε ζητήσει και φωτογραφία μου, αλλά είχα προτιμήσει να του στείλω μία στην οποία είμαι μαζί με μεταπτυχιακούς φοιτητές μου - την έχετε ήδη δει τη φωτογραφία!
Ιδού, λοιπόν, τί είχε γράψει. Τον ευχαριστώ και πάλι. ¡Muchas gracias, Antonio!
(για το κείμενο "Dance et droit" - "Χορός και δίκαιο" θα τα ξαναπούμε, λίαν συντόμως)
JUEVES, 10 DE MAYO DE 2012
ARTE Y DERECHO
Uno tiene una aversión antigua e inquebrantable a todos los intentos de relacionar el derecho con el arte o la literatura. Uno ha recibido en tres ocasiones –y de tres editoriales distintas– el ofrecimiento de dirigir una colección que se llamara algo así como Arte y derecho o Literatura y derecho, y las tres veces lo ha rechazado, por una aversión que es a la vez instintiva y racional. Uno ha pensado muchas veces, ¿de qué sirve reproducir alguno de esos lienzos que representan a Don Quijote en el lecho de muerte, dictando su testamento, y exponer al lado el régimen del testamento en las Leyes de Partidas?, ¿para qué vale analizar una novela policiaca con el código penal en la mano?, ¿qué utilidad tiene desmenuzar una ley o un reglamento con los útiles de la crítica literaria o del análisis de textos?
Pero estos días –y dejo ahora a ese escéptico uno a un lado– me ha enviado mi amiga Elina Moustaïra, que es profesora de derecho en la universidad de Atenas y bailarina, su ensayo Danza y derecho. Son unas cuantas páginas luminosas que, como pasa con los buenos ensayos, alumbran de paso algunas ideas propias en la mente del lector. Leídas esas páginas, se percibe una brecha en el muro infranqueable que separa el derecho y el arte: el derecho tiene un asombroso parecido con la danza.
Igual que el derecho, la danza responde, en cada país, a una tradición ancestral, a unos principios lógicos y a un código propio. La danza, como el derecho, es un sistema de normas. En el mismo momento histórico en que el racionalismo irrumpe en el derecho –a mediados del siglo XVII–, irrumpe también en la danza: empiezan a ordenarse las normas de uno y de otra.
Si se cumplen las reglas, el grupo que danza se convierte en una pluralidad armónica –en una maravillosa unidad, escribe Elina Moustaïra–, como el grupo que cumple las normas jurídicas se convierte en una sociedad igualmente armoniosa. El coreógrafo y el legislador hacen más o menos lo mismo: ordenan la vida de los hombres.
Derecho y danza son dos manifestaciones de la cultura, y los rasgos de cada cultura –sus valores, sus ideales, sus sentimientos– se expresan con sorprendente paralelismo en esas dos manifestaciones de la cultura: en el derecho y en la danza. Ese paralelismo se puede comprobar no sólo en las distintas latitudes del planeta, sino también en las distintas épocas de la historia. Y también en nuestros días: alguien debería cotejar las coreografías modernas con las leyes que dictan los parlamentarios.
El paralelismo entre derecho y danza es inagotable. Por citar sólo un fenómeno al que asistimos cada día: la vigencia en un país de normas extranjeras –impuestas generalmente por las organizaciones internacionales–. Ese fenómeno se ha estudiado en la danza: el mal que produce se llamaarritmismo. Los danzantes son incapaces de adaptar el movimiento de sus cuerpos a unas reglas que les resultan exóticas. El mismo arritmismo se reproduce en la vida jurídica.
El derecho y la danza nacieron al tiempo en aquellas oscuras cavernas decoradas con bisontes. Desde entonces no han dejado de regir los movimientos de la humanidad. Elina Moustaïra, que maneja con igual maestría danzas y leyes, ha seguido con perspicacia el rastro de esos movimientos.
 |
| Elina Moustaïra, en el centro de la imagen, con vestido rosa, y sus alumnos de derecho internacional privado en la universidad de Atenas |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου